28 มิถุนายน 2550 22:42 น.
ปลายตะวัน
นิตยสาร National geographic ประจำเดือนตุลาคม ค.ศ.1982 ได้เทิดทูนในหลวง
โดยลงบทความเรื่อง Thailand's Working Royalty หมายถึง "พระราชกรณียกิจใหญ่หลวงนัก"
ท้ายสุดได้อัญเชิญพระราชนิพนธ์ของสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ เรื่อง "เดินตามรอยเท้าพ่อ" โดยถ่ายทอด
เป็นภาษาอังกฤษ แสดงถึงพระวิริยะอุตสาหะของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวในการประกอบพระราชณียกิจ
ซึ่งคนไทยทุกคนสมควรที่จะสำนึกในพระมหากรุณาธิคุณอันหาที่เปรียบมิได้
The Footsep of My Father
Through the dark jungle, very dense,
Which stretches out interminably , somber and immense
I follow without stopping the footstep of my Father.
Oh Father, I am dying of hunger and I am tired.
Look! The blood is running from my two wounded feet
Father! Will we arrive at our destination?
-Child! On the earth there exists no place
Full of pleasure and comfort for you.
Our road is not covered with pretty flowers.
Go! Always,even if it breaks your heart.
I see the thornes prick your tender skin.
Your blood: rubies on the grass, near the water.
On the green shruberry, your tears dropped.
Diamonds on emerald, show their beauty.
For all the human race does not lose its courage
In the face of pain. Be tenacious and wise.
And be happy to have and ideal so dear.
Go! If you want to walk in the Footstep of your Father.
เดินตามรอยเท้าพ่อ
ฉันเดินตามรอยเท้าอันรวดเร็วของพ่อโดยไม่หยุด
ผ่านเข้าไปในป่าใหญ่ น่ากลัว ทึบ
แผ่ไปโดยไม่มีที่สิ้นสุด มืดและกว้าง
มีต้นไม้ใหญ่เหมือนหอคอยที่แข้มแข็ง
พ่อจ๋า
ลูกหิวจะตายอยู่แล้วและเหนื่อยด้วย
ดูซิจ๊ะ
เลือดไหลออกมาจากเท้าทั้งสองที่บาดเจ็บของลูก
ลูกกลัวงู เสือ และหมาป่า
พ่อจ๋า
เราจะถึงจุดหมายปลายทางไหม?
ลูกเอ๋ย
ในโลกนี้ไม่มีที่ไหนดอกที่มีความรื่นรมย์
และความสบายสำหรับเจ้า
ทางของเรามิได้ปูด้วยดอกไม้สวยสวย
จงไปเถิด แม้ว่ามันจะเป็นสิ่งที่บีบคั้นหัวใจเจ้า
พ่อเห็นแล้วว่า หนามตำเนื้ออ่อนอ่อนของเจ้า
เลือดของเจ้า เปรียบดั่งทับทิมบนใบหญ้าใกล้น้ำ
น้ำตาของเจ้าที่ไหลต้องพุ่มไม้สีเขียว
เปรียบดั่งเพชรบนมรกตที่แสดงความงดงามเต็มที่
เพื่อมนุษยชาติ จงอย่าละความกล้า
เมื่อเผชิญกับความทุกข์ให้อดทนและสุขุม
และจงมีความสุขที่ได้ยึดอุดมการณ์ที่มีค่า
ไปเถิด
ถ้าเจ้าต้องการเดินตามรอยเท้าพ่อ.
................................................................................................
รอยเท้าพ่อ
รอยเท้าพ่อ ต่อก้าว สืบเท้าย่ำ
เนื้อทิ่มตำ ช้ำหนาม มิคร้ามไหว
พ่อยังก้าว สาวต่อ มิท้อใจ
ปลิงเร้นไล้ ไต่แต้ม แกมเนื้อทน
รอยพ่อย่ำ ย้ำใจ ไว้หนักแน่น
ดังผืนแผ่น ภูผา ท้าเวหน
แม้นหวามไหว ใจล้า คราอับจน
รู้ว่ายวน หว่างฟ้า พารอดไป
แล้ววันนี้ พ่อ(เรา)ล้า แล้วหนาเจ้า
อย่าหลงเยาว์ เขลาคร่า พาหวั่นไหว
จงรู้ตน ท้นตัว ทั่วกายใจ
รู้สิ่งใด อันควร มิควรเอย
ด้วยเกล้าด้วยกระหม่อมขอเดชะ
28 มิถุนายน 2550 03:34 น.
ปลายตะวัน
อันหนามเหน็บ เจ็บเนื้อ เข้าเถือบ่ง
ยังเจ็บตรง เนื้อยาม หนามเหน็บหนอง
ใช้หนามบ่ง ตรงเนื้อเจ็บ เหน็บเนื้อรอง
จึงบ่งถอง หนองปลั่ง ที่คลั่งคา
ยามอารมณ์ ตรมตรอม มาห้อมหุ้ม
ร้าวมารุม สุมส่อง หมองหนักหนา
กลับมิพบ สบทาง สางปัญญา
จึงปวดปร่า พร่าเลือน ฟั่นเฟือนใจ
จะบ่งถอง หนองคลั่ง ที่ปลั่งจิต
จะสัมฤทธิ์ ด้วยปํญญา พาผ่องใส
ด้วยสงบ พบทาง รู้วางใจ
บ่งเนื้อใน ให้รู้คลาย วายอารมณ์
27 มิถุนายน 2550 02:38 น.
ปลายตะวัน
หลายขวบฝน ปนหนาว กี่คราวหนอ
จึงหลอมหล่อ ก่อร่าง สู่ทางฝัน
ผ่านเรื่องราว ยาวนาน กี่วารวัน
ผ่านนับพัน ทิวา ราตรีครอง
จึงใคร่วอน อ้อนฟ้า เวลานี้
จงดลชี้ พี่สาว สิ้นร้าวหมอง
จงเปี่ยมล้น ปนสุข สิ้นทุกข์ครอง
แม้นคิดต้อง ปองสัมฤทธิ์ ดังจิตใจ
จงบำราศ คลาดร้อน โรคผ่อนผัน
จงผ่องพรรณ ผุดผาด สะอาดใส
จงสุขสม ภิรมย์รื่น ชื่นกายใจ
งามวรรณวัย ให้ค้างฟ้า ดาราพร
.........
***เพลงอิ่มอุ่น***
อุ่นใดๆ โลกนี้มิมีเทียบเทียม
อุ่นอกอ้อมแขนอ้อมกอดแม่ตระกอง
รักเจ้าจึงปลูก รักลูกแม่ย่อมห่วงใย
ไม่อยากจากไปไกล แม้เพียงครึ่งวัน
ให้กายเราใกล้กัน ให้ดวงตาใกล้ตา
ให้ดวงใจเราสองเชื่อมโยงผูกพัน
อิ่มใดๆ โลกนี้มิมีเทียบเทียม
อิ่มอกอิ่มใจ อิ่มรักลูกหลับนอน
น้ำนมจากอก อาหารของความอาทร
แม่พร่ำเตือนพร่ำสอน สอนสั่ง
ให้เจ้าเป็นเด็กดี ให้เจ้ามีพลัง
ให้เจ้าเป็นความหวังของแม่ต่อไป
ใช่เพียงอิ่มท้อง
ที่ลูกร่ำร้องเพราะต้องการไออุ่น
อุ่นไอรัก อุ่นละมุน
ขอน้ำนมอุ่นจากอกให้ลูกดื่มกิน
26 มิถุนายน 2550 12:34 น.
ปลายตะวัน
ใคร่เซ่นสรวง ครูกลอน สุนทรหล้า
สอนพูดจา พาที เป็นศรีศักดิ์
พูดแต่ควร ชวนชม นิยมรัก
ปรายแย้มพักตร์ ลักษณา คุณค่าตัว
แม้นพูดร้าย ให้รกเรื้อ ลงเนื้อจิต
เหมือนดังพิษ บ่งร้าย ใจสลัว
พิษจะซ่าน ผลาญพร่า พาหมองมัว
ให้ถ่อยชั่ว ถมเศร้า รุมเร้าทรวง
แม้นพูดได้ พูดให้ดี เป็นศรีนัก
ตรองให้หนัก ก่อนคายคำ พร่ำแหนหวง
ดั่งพิกุล มีคุณค่า อย่าพร่ำลวง
อันแดดวง ดับได้ เพราะปลายคำ
25 มิถุนายน 2550 23:24 น.
ปลายตะวัน
ฝากลมลอด ออดอ้อน เว้าวอนหวาน
ฝากลมผ่าน ปิ๊กบ้านไป โหยไห้หา
สายลมอ้อน อ่อนระทวย โรยแรงรา
พิมญดา อย่างอน ค้อนพี่เลย
ตี้พี่ห่าง ร้างรา บ้านนานั้น
มาหางาน เก็บเงินไว้ ใคร่เฉลย
บ่ใจ่มา หาสาวใด บ้านไผ๋เลย
ตึงบ่เคย มองสายเดี่ยว แลเหลียวนา
ไว้พี่จะ ปิ๊กไป อยู่ป๋ายดอย
เก็บเห็ดน้อย เห็ดถอบ คอยฝากหนา
ซื้อสีปาก แดงแดง ฝากน้องดา
ซื้อเสื้อผ้า สายเดี่ยว เตี่ยวงามงาม
ไว้พี่จะ พาผู้ช่วย ตวยไปฝาก
ไว้ช่วยซัก ผ้าผ่อน ของเราสาม
เพื่อความสุข ของน้อง ทุกโมงยาม
พี่จะตาม มาให้อีก สี่ห้าคน