21 กรกฎาคม 2550 17:22 น.
ปลายตะวัน
มนุษย์เปล่า เหมาจ่าย เท่าไรหนอ
เท่าไรพอ เพียงค่า วิญญาณ์สถุล
ถูกซื้อจอง ครองผิด ในสิทธิ์คุณ
ฤๅสกุล มาสูญสิ้น แล้วถิ่นไทย
เหลือร่างเปล่า เท่าเพียงซาก เขาลากถือ
ในเงื้อมมือ อมนุษย์ สุดหวั่นไหว
ไร้วิญญาณ พารานร้าว คราวสิ้นไท
สสดใจ ไหม้หมอง พึงตรองเอา
เมื่อสุดท้าย ปลายชีวา นั้นมาถึง
จะคำนึง สิ่งใด ไว้ไล่เหงา
ถึงเวลา คราซื้อคืน ตื่นมัวเมา
เหลือเพียงเงา มืดชั่ว ที่ตัวทำ
ร่างมนุษย์ ที่สุดนั้น พลันสลาย
ย่อมมลาย เกินรุด ยุดถลำ
เมื่อสิ้นเรา เหลือเงาจิต ไว้พิศจำ
เจ้าเหลือคำ ใดไว้เล่า ผู้เปล่าเปลือย
17 กรกฎาคม 2550 23:07 น.
ปลายตะวัน
ภาพเจ้าน้อย ศุขเกษม(เจ้าชายแห่งล้านนา)
อันความรัก มักไม่สม ภิรมย์หมาย
แม้นหญิงชาย พิศวาส ก็อาจหมอง
ยามรักรอน ร้อนเร่า แผดเผากอง
เกินใจปอง ป้องปราศ สวาทวาย
รักมิห้าม ปรามชั้น อันชนไหน
ย่อมโลมไล้ หฤทัย ไม่เลือนหาย
อันรักขื่น คืนชม จนตรมตาย
แม้นเสียดาย ก็จำคลาด นิราศลา
รักเอยรัก สลักมั่น ไม่หวั่นไหว
เกษมวาย วางสุข ผิทุกข์หนา
มิอาจปอง ครองรัก พักตร์สุดา
จึงรอถ้า ที่ปลายสรวง เคียงดวงดาว
รักหนอรัก ภักดิ์มั่น ไม่หวั่นหวาม
คอยติดตาม เป็นความเจ็บ เหน็บใจหนาว
มิอาจอยู่ ชมชู้ชื่น ให้ยืนยาว
รักหนุ่มสาว คราวสะบั้น ดังบั่นทรวง
อันความรัก มักขื่นขม ไม่สมหมาย
ด้วยมากมาย ปัจจัย แสนใหญ่หลวง
อาจบำราศ พลาดพลัดเมิน เกินถามทวง
แลลับล่วง ติดบาศบ่วง แห่งห่วงมาร
อุทาหรณ์ สอนใจ เรื่องเจ้าน้อย
ไม่คลาดคล้อย ลอยลับ ดังขับขาน
เรื่องมะเมียะ สอนใจ ทุกวันวาร
เป็นเฉกกานท์ คอยรานลบ ทบทิวา
*** เรื่องราวระหว่างเจ้าน้อยกับมะเมียะ คลิ๊ก! อ่านที่นี่
14 กรกฎาคม 2550 01:46 น.
ปลายตะวัน
ตะวันรอน อ่อนแสง เมื่อแลงหาย
จวบใจวาย ไหวหวั่น ดั่งจันทร์เหงา
แม้นดวงดาว พราวพราย รายล้อมเงา
ดั่งรากเหง้า เปล่าเปลือย เอื่อยลมริน
ด้วยเหง้ากอ ฝ่อหาย ปรายลมหวน
อารมณ์รวน-เรผาย คล้ายจบสิ้น
ดั่งพ่ายพับ ทับท่าว เพียงราวดิน
ไร้คนยิน ยลเฝ้า ผ่องร้าวรอน
แต่งโดยปลายตะวัน(thaipoem.com)
เหง้าวิญญาณ อันร่านร้อน อ่อนแรงแล้ว
ดั่งวอดแวว วาวชีวิต ใครปลิดสอน
โอ้หัวใจ คล้ายพราก ลงจากจร
อกสะท้อน อ่อนล้า ระอาองค์
จึงโรยร่าง เคว้งคว้าง หว่างจันทร์ฉาย
อาบพระพาย พลิ้วพร่อง ใจล่องหลง
ลมปราณแผ่ว แล้วคาย ปลายฝันปลง
เหลือร่างคง ลงนอนเคียง เพียงแค่ดิน
(*แลง เป็นภาษาเหนือ แปลว่า ตอนเย็น )
10 กรกฎาคม 2550 00:12 น.
ปลายตะวัน
อันวารวัน มิผันคล้อย ถอยวิถี
เปรียบวารี รินไหล ไม่คืนหลัง
อันอดีต กรีดกราย หมายเบือนบัง
มิอาจฝัง สิ่งพลั้งพลาด บำราศลืม
แต่งโดยปลายตะวัน(thaipoem.com)
แม้นเคยเอื้อน เคลื่อนคาย แค่ปลายถ้อย
พลันถ่วงถอย เป็นรอยหลัง เพียงครั้งปลื้ม
ฤๅร้าวราน ฝานเฝื่อน ยากเลือนลืม
มิอาจยืม เวลาทด มาปดบัง
อันกรรมลอบ กอร์ปไว้ ไม่อาจแก้
ดีชั่วแท้ ปรากฎ กำหนดฝัง
เกินย้อนยอก หลอกเลื่อน เคลื่อนคืนรัง
แล้วยุดยั้ง ความหลังร้าง ลบลางเลือน
อันเรื่องเก่า ร้าวหรือรื่น มิคืนหาย
ย่อมผ่องผาย ปรายอารมณ์ บ่มเสมือน
มโนธรรม เฝ้าย้ำความ คอยตามเตือน
ลืมฤๅเลือน เหมือนตายทั้ง แต่ยังเป็น
ก่อนทิวา ผวาหวาม เป็นยามพรุ่ง
ก่อนจะปรุง อารมณ์ บ่มรูปเห็น
พึงพิศถ่อง ผ่องถ้อย ค่อยคล้อยเป็น
พึงบำเพ็ญ เห็นธรรม เฝ้าย้ำเตือน
5 กรกฎาคม 2550 17:53 น.
ปลายตะวัน
เมื่อแสงทอง รองรับ ระยับหล้า
ฝนจะซา ฟ้าจะสาง ร้าวจางหาย
ทุกข์ถมทับ อันพ่ายพับ ก็กลับกลาย
สู่สุดท้าย ปลายฝัน เป็นมั่นคง
อันแม้นหวัง ตั้งมั่น อย่าหวั่นไหว
จงย่ำไป ไม่ถอย คล้อยลืมหลง
แม้นสุขทุกข์ คลุกเคล้า สั่นท่าวองค์
จะดำรง คงมั่น ไม่พรั่นพรึง
ด้วยสมอง สองเท้า จึงก้าวมั่น
ทุกวารวัน พลันทุกข์กลบ จนทบถึง
จะถมทาง ถางถาก ตรากตรำตรึง
จะสานซึ่ง สิ่งนั้น ไม่สั่นคลาย
แม้นโลกล่วง ดวงดับ ลงทับท่าว
ฤๅอกร้าว รานแยก แหลกสลาย
สู่สวรรค์ อันดาว พราวพร่างพราย
วิญญาณร่าย ยังว่ายว่อน บ่ห่อนจาง
หน้าส่วนตัว
1132
