รัก (ทำไม)

ปลายข้าว

Miss you all time เป็นบทความที่สองที่อยากเขียนเก็บไว้ ถึงคนคนหนึ่ง  ตอนนี้คงไม่มีโอกาสได้คุยกับเขา เพราะได้บอกเลิกคุยกับเขาไปแล้ว   ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องทำแบบนี้ ทั้ง ๆ ที่ในใจก็ยังคงคิดถึงเขา เป็นห่วงเขาเสมอ  มีความรู้สึกว่าเขาเปลี่ยนไป  จากคนที่เคยคุยกันบ่อย ๆ แต่หลัง ๆ เขาเงียบหายไปเลย  บางทีมีเรื่องไม่สบายใจ อยากได้อ่านเมล์ อยากคุยให้เขาฟัง คิดถึงเขา สุดท้ายเขาก็เงียบ  อยากขอแค่เขาเขียนมานิดหนึ่ง ก็ดีที่สุดแล้ว  และมีอะไรอีกหลาย ๆ อย่างที่มีความรู้สึกว่า เอะ..ทำไมเราต้องทน..ต้องรอ ทั้งที่เขายังดูเหมือนไม่แคร์เราเลย  

          ความจริงใจที่ให้ไป เขาไม่ต้องการหรือไงกัน  เพราะทุกอย่างไม่ได้เป็นสิ่งที่เสแสร้ง ทุกอย่างมันล้วนออกมาจากความรู้สึกจริง ๆ  อยากถาม อยากรู้ ..แต่คงไม่มีโอกาส  ยังไม่รู้ว่าจะลืมเขาได้อย่างไรเหมือนกัน รู้สึกแย่ที่สุด  เวลาคงจะช่วยได้ เพราะที่ผ่านมา ก็ไม่มีโอกาสได้พบเจอกันอยู่แล้ว  แค่ได้คุยกันแค่นั้น และได้เห็นแค่รูปที่ส่งมา  ตอนนี้ไม่เหลืออะไร
เขาอยู่ไกล  ๆ ทุกอย่าง  เคยร้องไห้เพราะคิดถึงเขา  คิดว่าทำไมตัวเองถึงต้อง
เป็นทุกข์ได้ขนาดนี้  ทุกอย่างเหมือนกับคิดไปฝ่ายเดียว  ถึงต้องจากมาทั้ง ๆ 
ที่ใจตัวเองยังลืมเขาไม่ได้เลย  เขาคงมีใครอื่นอีกหลายคน หลาย ๆ คนนั้น
คงเป็นคนที่เขาแคร์  แต่เราไม่ใช่! ...... รู้สึกสับสนและทุกข์ในใจ  ไม่รู้จะคุยให้
ใครฟังได้  ได้แต่เก็บความรู้สึกนี้ไว้คนเดียว  อยากให้เขารู้ว่าเขาได้ทำ
ให้ผู้หญิงคนนี้ เสียใจ เสียใจมาก 

                                ง้อ ..ขอโทษ....อย่าโกรธกันนะ จะพูดเสมอ 
              แต่ตอนนี้เหลืออยู่คือความทรงจำ และความเสียใจที่ยังไม่หายไป
                     และอยากจะบอกว่า ยังคิดถึงคุณอยู่เสมอนะ