28 ตุลาคม 2548 22:27 น.
ปลาน้อย...คอยรัก
เรื่องราวต่างต่างระหว่างสองเรา
อยากให้ทำความเข้าใจกันใหม่
เพราะกาลเวลาที่ผ่านมากับความเหงาของสองใจ
ทุกสิ่งที่ผ่านไป ก้อขอให้เป็นความทรงจำดีดี
กาลเวลาพาเธอผ่านมาในชีวิตฉัน
และแล้วมันก้อพรากเธอกับฉันให้จากกันในวันนี้
ฉันจะไม่โทษเธอหรอกนะคนดี
ถ้าหากวันนี้เธอต้องจากไป
แม้ใจต้องเจ็บปวดรวดร้าว
เพราะว่าเรื่องราวมันเจ็บแค่ไหน
ฉันจะไม่โทษเธอจริงจริงแม้ใจจะเจ็บเพียงไร
แต่จะโทษความใจง่ายของใจ
ที่ ดั น ไ ป รั ก ค น ที่ ไ ม่ มี ใ จ ใ ห้ กั น
28 ตุลาคม 2548 22:08 น.
ปลาน้อย...คอยรัก
ถ้าฉันเป็นเทพแห่งนาฬิกา
จะขอย้อนเวลากลับมาสักนิด
เวลานี้ฉันเริ่มสำนึกผิด
ที่พูดไปโดยไม่คิดกับเธอคนดี
คำว่า เลิกกันนะ ที่ฉันพูดมันออกมา
มันกลับกลายเป็นว่าทำร้ายใจฉันคนนี้
มันปวดปร่า...ภายในใจทุกนาที
เมื่อคิดถึงเวลาที่ เราเคยมีกัน
แล้วเธอเล่าเจ็บปวดบ้างไหม
กับการกระทำของคนไร้หัวใจอย่างฉัน
ทำร้ายเธอ โดยไม่คิดถึงใจกัน
แต่ตอนนี้ฉันอยากย้อนเวลาเหลือเกิน
ใครก้อได้ช่วยฉันที
ก้อตอนนี้เธอทำตัวห่างเหิน
ทำเหมือนไม่รู้จัก...และมักจะทำหมางเมิน
ทำเหมือนว่าไม่เคยเดินร่วมทางกันมา
26 ตุลาคม 2548 23:08 น.
ปลาน้อย...คอยรัก
หยิบไดอะรีเล่มเก่าเก่า
ที่มันคอยเป็นเพื่อนยามเหงาของฉัน
ที่ฉันเคยบันทึกเรื่องราวเมื่อวานวัน
หยิบเอามันแล้วเปิดออกมา
เปิดไปดูเมื่อวันแรกที่เธอบอกรัก
เมื่อมาคิดถึงวันอกหักมันเจ็บหนักหนา
เมื่อเปิดดูข้อความที่เธอบอกต่างต่างนานา
บอกรักฉันเท่าฟ้า...ช่างปวดปร่าสิ้นดี
เปิดมันต่อไปเรื่อยเรื่อย
อ่านคำหวานเรื่อยเปื่อยที่เธอเคยมี
มีรูปของสองเราคู่กัน บวกกับคำหวานหวาน "รักนะคนดี"
ยิ่งเปิดก้อยิ่งเจ็บทวี...เจ็บตรงนี้ที่หัวใจ
แล้วก้อมาถึงข้อความที่แสนปวดร้าว
เธอบอกให้เรื่องเราเป็น "อดีตได้ไหม"
คำแค่ไม่กี่คำแต่ทำฉันล้าทั้งกายใจ
ยิ่งอ่านยิ่งหวั่นไหว จนน้ำใสใสต้องไหลริน
จะไม่ให้ล้าได้ยังไง
ก้อในเมื่อความรักพังหมดสิ้น
ความรู้สึกดีดีต้องพังพิณ
เพราะคำตัดสิน...จากปากเธอ
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-
26 ตุลาคม 2548 22:56 น.
ปลาน้อย...คอยรัก
ฉันจะลบทุกอย่างที่เป็นเธอ
ไม่ว่าเบอร์โทหรือข้อความหวานหวาน
เพื่อหวังจะลืมเรื่องเก่าเก่า...เรื่องเราเมื่อวันวาน
เพื่อลบเรื่องราวร้าวฉาน..ที่ไม่เคยต้องการให้เกิดเลย
เมื่อลบไปแล้ว...แล้วทำไมเล่าดวงใจ
ทำไมเจ้าไม่ลืมเขาเล่าใจเอ๋ย
ทำไมเจ้าไม่ยอมลืมอดีตคนคุ้นเคย
ไฉนเลย...เรายิ่งลบ...เจ้ายิ่งจดจำ
ก้อเข้าใจว่าคนเราไม่ใช่น้ำหมึก
ไม่อาจลบความรู้สึกที่บอบช้ำ
แต่ทำไมเล่าหนอใจเจ้ากรรม
ยิ่งเจ็บยิ่ง...ยิ่งชอกช้ำ...ยิ่งจดจำ...ไม่ลืมเลือน
26 ตุลาคม 2548 22:27 น.
ปลาน้อย...คอยรัก
ทุกอย่างล้วนเป็นอนิจจัง
รักที่ไม่จีรังมันผิดตรงไหน
ก็แค่ความเหงาของสองเรามันพาไป
จะไปเอาอะไร....กับรักจอมปลอม
แล้วจะเสียใจอะไรหนักหนา
จงเก็บหัวใจที่เขาขว้างปาเอามาซ่อซ่อม
เค้าเป็นใครหัวใจเราจึงต้องยอม
เราก้อเหมือนคู่ซ้อม...อย่าไปยอมเค้าข้างเดียว
หน้าส่วนตัว
930
