15 สิงหาคม 2545 23:04 น.
ปลาทูสามเข่ง
มิตรภาพ #2 ตอนแอ็ปเปิ้ลสีทอง
"อุ้ย......หนาวจัง" ฟางเด็กน้อยเธอกำลังยืนรอรถรับส่ง ในขณะเดียวกันเธอก็ยืนบ่นด้วย..........ลมฤดูหนาวโบกโชยมา ฟางต้องนั่งลงห่มผ้าหลายๆชั้นดูไปดูมาก็คล้ายๆมัมมี่แต่ต่างแค่ว่า ไม่ได้พันผ้าสีขาวและคิดถึงเหตุการณ์ที่เอฝัน เธอนำแอ็ปเปิ้ลสีทองนั้นติดตัวมาด้วย เพื่อไม่ให้แม่เห็นตอนไปทำความสะอาดในห้อง
...."ฟาง.......มากินโกโก้ร้อนก่อนก็ได้จะ"แม่ของฟางตะโกนเรียกจากข้างใน
บ้าน....."จ๊ะ.....แม่เดี๋ยวจะเข้าไป "ฟางขานรับพร้อมเดินเข้าไปในบ้าน....."บรึ้น...บรึ้น..."เสียงรถตู้มาพอดี กับที่ฟางกำลังก้าวเข้าบ้าน...."แม่จ๋า...หนูไปก่อนนะ!" ฟางตะโกนเพื่อบอกแม่ที่อยู่ในบ้าน "จ๊ะ..ลูก" แม่ขานรับ พร้อมเดินออกมาจากในบ้านและก้มลงหอมแก้มเด็กสาวน้อย "ตั้งใจเรียนนะลูก...." แม่ยิ้มให้พร้อมกล่าวลา "จ๊ะ!แม่จ๋าาาาาา" ฟางตอบแม่ พร้อมขึ้นรถและโบกมือลา..........
เอียด!!!!!!!!!!!!?????.... เสียงรถเบรก ดูเหมือนจะมีอะไรข้างหน้า แอ๊ด
ดดดดด! คนขับคนเปิด ประตูไปดู ก้ต้องตกใจเพราะเห็นว่ามี แอ็ปเป้ลสีทองตกอยู่หนึ่งผล ส่องแสงแวววับจับตา จึงเป็นที่สะดุดตาคนขับรถหยิบขึ้นมาดู แต่แอ็ปเปิ้ลผลนั้นก็หายไปอย่างไม่ทันมอง คนขับ รถตกใจไปชั่วคู่ ก็ขึ้นมาบนรถเหมือนเดิม เด็กๆต่างสงสัยถามและเด็กผู้ชายคนหนึ่งถามว่า "นี่ๆๆๆพี่ฮับ มีอะไร
เหรอฮับ" คนขับรถมองมาที่เด็กผู้ชายดูเหมือนสายตาเข้าจะคิดในใจว่าสอดไม่เข้าเรื่อง แต่เข้าก็ตอบเด็ก คนนั้นไปว่า"ไม่มีอะไรหรอก" ฟางนั่งเหลียวมองไปทางคนขับรถคิดในใจว่า ดูท่าทีน่าสงสัย???????แต่ก้ไม่ได้ เอ๋ยถาม พอรถวิ่งไปสักพักหนึ่งก็ ดับกลางทาง คนขับรถลงไปดู และก็ขึ้นมาบอกเด็กๆว่ารถเสีย ต้องเดินไปโรงเรียนซะแล้วละ เด็กๆพากันโหหหหหหห!!!!! กันยกใหญ่ แต่ก็ลงจากรถเดินไปโรงเรียน พอฟางเดินไปสักพักและสังเกตุเห็นบริเวณรอบๆเหมือนในฝันเลย! ที่ฟางเจอแอ็ปเปิ้ลสีทอง......ฟางลองมองซ้าย มทองขวา.......ดูว่าตรงไหนที่เธอเดินเข้าไปในฝัน "อะ.....นั่น.ม..มัน!" ฟางอุทานด้วยความตกใจเพราะสิ่งที่เธอเห็นคือแสงสีทองที่เหมือนกับในความฝันเป๊ะเลย! เธอลองเดินเข้าไปดู แต่เพื่อนผู้หญิงที่เดินอยู่ข้างๆเธอถามว่า"จะไปไหนเหรอฟาง??" ฟางหันมาตอบว่า "อ๋อ.......จะไป...ดูนกตกนู่นหน่อยจ๊ะ"ฟางตอบด้วยเหตุผลที่เชื่อไม่ติดแต่เพราะที่ยังเด็กอยู่ของเด็กทั้งสองเลยไม่พูดอะไรกันมากเพราะเด็กผู้หญิงที่ถามฟางเชื่อ... ฟางเลยได้โอกาสเดินไปที่ๆมีแสงสีทอง ลึก
เข้าไป ลึกเข้าไปทุกที ในที่สุด!!!!!เธอก็ต้องตาค้างไปสักพักเพราะเธอเห็นต้นไม้ใหญ่ๆที่มีลูกแอ็ปเปิ้ลสีทองเต็มไปหมด!เธอพยายามเดินตรงเข้าไปใกล้ต้นแอ็ปเปิ้ล........ ในที่สุดเธอก็มายืนอยู่ตรงหน้า.....ฟางค่อยๆเอามือเข้าไปสัมผัสลำต้น.....เพียงแค่เธอสัมผัสนิดเดียวเธอก็เหมือนกับตัวเธอไร้น้ำหนักเหมือนในฝันเมื่อคืนไม่มีผิดเพื้ยน และเธอ...เธอก็ รู้สึกถึงก้นที่สัมผัสกับอะไรนิ่มๆ เธอหลับตาแล้วในใจว่า "ขอให้เป็นที่นอน ขอให้เป็นที่นอน!"แล้วเธอก็ลืมตาขึ้น ภาพที่เธอเห็นทำเธอไม่อยากจะหลับตาอีกต่อไป เธอเห็นภูเขา ทิวหญ้า ลมพัด เสียงนกร้อง
น้ำตก ดูเหมือนว่าเธอจะชอบที่นี้มากๆ แต่ก่อนที่เธอจะตกตะลึงเธอก็รู้สึกตัว
และถามตัวเองว่าที่นี้ที่ไหน??กันคิดในใจว่าอยากหาแม่........ เธอนั่งและก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะไม่ที่ไหนดี คิดในใจว่าเราไม่น่าจะมาอยากรู้อยากเห็นเลยไม่งั้นเราคงถึงโรงเรียนไปแล้ว........"อะ.......เสียงอะไรน่ะ!" ฟางอุทาน เพราะเธอรู้สึกเหมือนมีเสียงอะไรบางอย่างเข้ามาใกล้ตัวเธอพยายามฟังเสียงนั่น..."โอ๊ยยยยยยย!เจ็บนะ อ..อย่าปาใส่!" เสียงนั่นดังขึ้นฟางลุกขึ้นยืนเดินไปดูว่าเสียงอะไรมาจากหลังต้นไม้นั่น...เธอมองเห็นเด็กผู้ชายที่ถูกไล่ตีด้วยไม้และคนที่ไล่ตีคือเพื่อนๆของพวกเข้าเอง ดูเหมือนว่าเด็กผู้ชายจะวิ่งอย่างสุดๆพร้อมตะโกนห้าม
ด้วย ฟางยืนมองอย่างทนไม่ไหวจึงวิ่งเข้าไปขัดขวาง... "อะไรน่ะ!!!!!!!!!"ฟางตะโกนขึ้น ดูเหมือนพวกเด็กที่ไล่ตีจะหยุดแล้วหันมามองฟางด้วยความสงสัย........ฟางเริ่มอายๆแต่ก็ถามว่า "พวกเธอ...ทำอะไรกันเหรอ ไล่ตีเด็กผุ้ชายนั่นทำไม"ฟางพูดพร้อมหันไปมองเด็กผู้ชายคนนั้น เด็กผู้ชายดูท่าทางอ่อนแอ ปวกเปียก ดูแล้วอายุรุ่นราวคราวเดียวกับฟาง ฟางหันมามองพวกเด็กๆที่ไล่ตีอีกครั้ง พวกเด้กๆเห็นฟางแล้วดูท่าทางกลัวจึงวางไม้ ก้อนหิน ที่ถืออยู่ลง และวิ่งหนีไป....เธอคิดว่า"เด็กพวกนี้นี่มันอะไรกัน?????" และหันไปมองเด็กผู้ชายคนนั่น
ริมน้ำตก " นี่....ข..ขอบใจคุณมากเลยนะ..ครับที่ช่วยผมไว้ ไม่งั้นผมแย่แน่...."เด้กผู้ชายคนนั้นหันมามองฟางและพูดกับฟาง ฟางหันมามองเด็กผู้ชายและพูดว่า "ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ แล้วเธอชื่ออะไรเหรอ?"ฟางถาม...."อ...เออผมชื่อต้นหญ้า.....ค...ครับ"เด็กผู้ชายคนนั้นตอบ ท่าทีไม่มั่นใจ...ฟางพูดขึ้นว่า"เราชื่อฟางนะ ยินดีที่ได้รู้จัก......"ฟางถามอีกว่า"แล้วที่นี้ที่ไหนเนี่ยจ๊ะ เราพัดหลงมา....." ต้นหญ้ามองฟางอย่างไม่เชื่อ และพูดว่า"อ..เออหมู่บ้านเกสรครับ"ฟาง.....นั่งคิดอยู่สักพัก และพูดว่า"คือเรามาจาก เออ............." ต้นหญ้ามองฟางแล้วพูดว่า"ฮะ....อะ..ไรนะค..ครับ"ฟางตอบว่า"ไม่มีอะไรจ๊ะ.........อุ้ย!!!!!!!!"ฟางอุทานขึ้น เพราะแอ็ปเปิ้ลสีทองหล่นต้นหญ้าเหลือบมองเห็นและก็ตกใจ"อะ!!!!!!!แอ็ปเปิ้ลสีทอง" ฟางหันไปมองหลังจากเธอเก็บแอ็ปเปิ้ล และพูดว่า"นายรู้จักด้วยเหรอ?????"ต้นหญ้ามองแอ็ปเปิ้ลสีทองที่อยู่บนตักฟางอย่างไม่ละสายตาแล้วพูดว่า"ค..คุรได้มันมาได้ยังไงน่ะ รู้...ไหมมันหายากมากเลย...นะ" ฟางบอกต้นหหญ้าว่า"เนี่ย...เราฝันนะ ว่ามีคนแคระมาให้ ในป่า
ลึก และเราก็ตื่นขึ้นมาเห็นว่ามีแอ็ปเปิ้ลสีทองอยู่ในมือแล้ว" ต้นหญ้าตะลึงชั่วครู่"หะ!!!!จริงเหรอเนี่ย......คือว่าแอ็ปเปิ้ลนี้มันอยู่ในป่าลึกมากๆๆๆๆๆเลยครับ
มีคนต่อหลายคนหาทางจะครอบครองแม้สักผลก็ยังดี แต่คนผู้นั้นที่เข้าไปแล้วก็
ไม่ได้กลับมาอีกเลย.......คุณรู้ไหมว่าคุณผ่ามันออกมันจะมีสิ่งที่คุณต้องใช้มันโดยเร็วๆนี้ และเม็ดของมันก็สามารถชุบชีวิตคนให้ฟื้นได้......" ต้นหญ้าพูดจบ
สายตาก็ยังมองที่แอ็ปเปิ้ลสีทอง...."อะ....อะไรนะ จริงเหรอ"ฟางพูดมาด้วยความทึ่งพร้อมมองแอ็ปเปิ้ล และก็พยายามผ่ามันออกม..า..........ออกมา...........พยายามเข้า...ในที่สุด...ฟางหยิบสิ่งที่ได้ออกมาจากผลแอ็ปเปิ้ล.....มันคือแผนที่!!!!!!
โปรดติดตามชมตอนต่อไป.........
15 สิงหาคม 2545 18:24 น.
ปลาทูสามเข่ง
"มาประชุมกันเร็ว!!!!!!!!" ดิฉันตะโกนเรียกสมาชิกในกลุ่ม........
" แฮ่ก....แฮ่ก....เออ....การณ์ คนอื่นนะ มาไม่ได้...ไม่อยู่ ลองไปกินข้าวกันหมดน่ะ" อีฟวิ่งเข้ามาบอกดิฉัน ดิฉันฟังที่อีฟพูดเสร็จ แล้วกล่าวด้วยความหงุดหงิดว่า"อะไรนะ.....นี่พึ่งพักน้อยเช้าเองนะ มีเวลาไปกินตอนกลางวันได้นี่น่า!!!!!....." แต่น้ำเข้ามาขัดจังหวะซะก่อน เพราะประชุมกันได้แล้ว
พวกเรามานั่งรวมกลุ่มกันถ้านับได้ก็ประมาณ10กว่าคนได้ "เออ!!!!!!!ฟังนะเราจะประชุม!!!!ทุกคนเงียบๆหน่อย!!!!!!!"ดิฉันกล่าวพร้อมกวักมือให้นั่งลง.....
การประชุมก็ได้เริ่มขึ้นโดย ผู้จัดการคือดิฉัน รองผู้จัดการคืออีฟ และผู้ช่วยคือ
นํา "เออ...นี่เราจะทำยังไงกันดีนะ ในเมื่อกระดาษพวกนี้ เราเขียนบางเกินไป!!!" ดิฉันพูดขึ้น "นี่ๆๆ.....เราก็เขียนใหม่ให้หมดเอาแบบเข้มๆไง!!!!" พวกผู้ชายได้ลงคำคิดเห็นขึ้น " นี่....แน่ใจแล้วเหรอที่ตอบแบบนี้ เราต้องมานั่งเขียน
ใหม่ตั้งแต่แผ่นแรกกันเลยเหรอ มันไม่ใช้น้อยๆนะ แล้วพวกแกจะช่วยกันเหรอ!!!!!" อีฟพูดขึ้น ดูท่าทางเธอจะไม่สนับสนุนความคิดนี้......"ใช่ๆๆอีฟพูดถูกท่าเรามานั่งลอกตั้งแต่ต้นจนจบมันก็เยอะอยู่นะแล้วอีกอย่างก็คงไม่มีใครช่วย
กันหรอก จริงแม๊ะ..." ดิฉันพูดขึ้น "ใช่ๆๆๆๆ เห็นด้วย" เหล่าพวกผู้หญิงพูดด้วยเสียงที่สนับสนุน "เออ......งั้นเราจะเอายังไงกันดีละ" ดิฉันพูดขึ้นด้วยสีหน้าท้อ
"นี่ๆๆเอางี้กันดีไหมเราให้เช่าแผ่นละ1บาท หรือ50สตางค์แล้วแต่ความสนุกของเรื่องนั้น!!!!!!!!" อีฟพูดขึ้นด้วยความหวัง "อืมๆๆ!!!!เป็นความคิดที่ดีเลยทีเดียว!!!!!!"เพื่อนๆๆทุกคนลงความเห็นเดียวกัน!!!!!!!
พวกเราก็เริ่มปฏิบัติภารกิจที่ตั้งไว้ โดยเริ่มจาก หาผู้เช่าก่อน"นี่ๆอีฟ...เราไม่กล้าชวนเข้าอะ เราไม่กล้าเดินไปบอกเข้าไม่กล้าเชิญชวนเข้า ทำไงดี" ดิฉันกล่าวกับอีฟด้วยความไม่มั่นใจ "ไม่เป็นไรเรามีพี่อยู่แล้วเราก็รู้จักเพื่อนของพี่ตั้งหลายคน เดี๋ยวหน้าที่นี้เราจัดการเอง!!!" อีฟพูดขึ้นนำเสียงให้กำลังใจ......"อืม!!!!!!!" ดิฉันยิ้มให้อีฟ
เราแบ่งกันไปคู่ๆเพื่อแนะนำ และไม่นานก็เริ่มมีคนสนใจ แต่บาง
คนก็บอกว่าแพงเกินไป ดิฉันเลยล ดราคาเต็มที่จนมีคนสนใจกันมากขึ้น..........
"เฮ้ๆๆการณ์นี่ดูสิ เงินเต็มเลย!!!" เพื่อนในสมาชิกคน หนึ่งพูดขึ้นด้วยความดีใจ "ว้าว!!!!!!!เดี๋ยวไว้สิ้นเดือนเรามาแบ่งเงินกันนะ"ดิฉันพูดกับเพื่อนคนนั้นด้วยความดีใจ "ดีจริงๆเลยกิจการกำลังไปด้วยดี"อีฟพูดขึ้น พร้อมยิ้มให้เพื่อนๆ
"เป็นไงคะ!!!! ดรีมผจญภัยในป่าและในเมือง สนุกไหม?" ดิฉันพูด
ขึ้นกับเพื่อนที่อ่านเรื่องดรีมฯ อยู่ ซึ่งเป็นเรื่องที่ดิฉันแต่ง!!!! "ก็ดีนะ" เพื่อนคนที่ฉันถามพูด ขึ้น "ค่ะ ขอบคุณ :)"ดิฉันยิ้มด้วยความดีใจแล้วก็เดินไปหาอี- ฟต่อ "นี่ๆใกล็สิ้นเดือนแล้วนะจะได้มาแบ่งเงินกันสักที" ดิฉันพูดกับอีฟ "นี่ แต่ว่าเราว่าเรื่องนี้มีปัญหา นะ" อีฟพูดขึ้นกับดิฉัน "หืม???มีปัญหาอะไรเหรอ??" ดิฉันพูดตอบ ด้วยความสงสัย "ก็มีบางคนนะ ที่เรียกร้องเรื่องเงินนี่ เออ.....แต่บางคนที่เป็นสมาชิกเราก็มีคนที่ไม่ช่วยเราเลย" อีฟพูดขึ้น "งั้น!!!!!!!เรามาประชุมกันดีกว่านะ!"ดิฉันพูดขึ้น.......
"โอยยยยยย เร็วใครเป็นสมาชิกเรามาประชุมกันหน่อยเร็วมีเรื่อง
จะมาบอก"ดิฉันตะโกนเรียกหาสมาชิกในกลุ่ม "1 2 3 4 5 6 7......8 นี่มากันแค่แปดคนเองรึ???" ดิฉันนับจำนวน คนแล้วก็พูดขึ้น "หายไปไหนกันอีกเนี่ย!!!" "นี่ ฟังนะนับดูสิว่าใครหายไปบ้าง นี่ประชุมสำคัญ นะ" อีฟพูดเสริม "ก็มีนายแดง นายเหลือง แล้วคุณ ฟ้า!!!!! และก็-------------------------------" ชอปนับคนแล้วก็พูดขึ้น "อืม.... ใครไม่มาก็ไปเป็นไร เอาละ!!เข้าเรื่องเลยดีกว่า" ดิฉันพูดขึ้นพร้อมกับหยิบกระดาษรายชื่อสมาชิกในกลุ่มขึ้นมาอ่าน "นี่ ก็คือเราจะประชุมเรื่องเงินที่ได้มาได้มาเจ็ดสิบกว่าบาท" ดิฉันพูดขึ้น "เราจะให้เงินตามความตั้งใจในการทำงาน ความรับผิดชอบตค่องาน!!!!!!!" ดิฉันตะโกนเสียงดังจน คนอื่นที่ไม่ได้เกี่ยวข้องหันมามอง........" ใช่!!!!!มันหมายความว่าเราจะให้เงินตตามหลักเกณฑ์นี้!" อีฟพูดเสริม "อ้าวววว แบบนี้เลยเหรอ" ผู้ชายคนหนึ่งที่เป็นสมาชิกกลุ่มพูดขึ้นด้วยท่าทางไม่ค่อยเต็มใจ "ใช่แล้วทำไมหรือ???ท่าใครไม่ช่วยก็อย่าหวังเลย!!!!" ดิฉันพูดขึ้น "โห!!!!!!!!!ไม่เอาอะ อยาางนี้เราก็ไม่ได้น่ะสิ" ผู้ชายคนนั้นตอบด้วยความไม่พึงพอใจกับเหตุผลนี้"ไม่รู้แหละ ถ้านายช่วยเราก็จะเพิ่มเงินให้นาย แต่ถ้านายไม่ช่วย.....เราก็จะไม่ให้สักบาทเลย!!!!" ดิฉันพูดขึ้นด้วยมาดเข้ม " ok..ok ตกลงตามนี้ ทุกคนแยกย้ายกันไปได้แล้ว......"ดิฉันพูดขึ้นพร้อมเดินกลับมานั่งที่โต๊ะของตัวเอง...........
"อืม..........ชอป ตั้งใจทำงานมาก เพิ่มให้ๆ" ดิฉันพูดขึ้นระหว่างเดิน
ตรวจตราความตั้งใจพร้อมกับอีฟ............ "นี่ๆนายไม่ทำงานเหรอ???" ดิฉันพูดถามผู้ชายที่เป็นสมาชิก ที่กำลังเล่นอยู่ "ไม่ละ.....ขี้เกียจ.." ผู้ชายคนนั้นตอบ และก็เล่นต่อไป "อีฟ นายนี่อย่าให้เงินเลยดีกว่า" ดิฉันหันมามองอีฟที่กำลังยืนอยู่ข้างๆพร้อมจดชื่อผู้ชายคนนั้น............
สิ้นเดือน.................
"เอ๊า!!!!!!เงินเดือนออกแล้ว มารับกันเร็ว ใครที่เป็นสมาชิกน่ะ"ดิฉันตะโกนขึ้นพร้อมถือถุงเงินกับบัตรรายชื่อไว้กับมืออีกข้างหนึ่ง......."มาแล้วจ้าาาาาาาาาาาา" นำพูดขึ้นพร้อมวิ่งมานั่งตรงข้างๆอีฟ "เร๊วววววใครเป็นสมาชิกเรา ไม่อยากได้เงินกันหรือ?????"ดิฉันตะโกนต่อไป ปรากฏว่าคนอื่นๆที่ไม่เกี่ยวข้องต่างมารุมมองดูกันด้วยความสนใจ "ok ok เรามาแบ่งกันเลยดีกว่า" ดิฉันพูดขึ้นเพราะ เห็นมากันเกือบครบกันแล้ว พร้อมเทเงินออกจากถุง แล้วแบ่งตามรายชื่อ"เอ๊า!!!!!!!น้ำได้ไปสิบห้าบาท ชอปได้ไปสิบห้าบาท ฝน ได้ไป-----------------------------------------------" ดิฉันแบ่งเงินจนครบหมดแล้ว ทีนี้ดิฉันกับอีฟก็มาแบ่งกันโดยให้เท่าๆกัน "1 2 3 4--------------....." ดิฉันนับเงีนที่เหลืออยู่ "5.....6 7 8 9...หะ!!!!!!!เหลือเงินเก้าบาท"ดิฉันกับอีฟพูดขึ้นแล้วมองหน้ากัน "เหลือเก้าบาทเองอะการณ์....." อีฟพูดขึ้นด้วย ความท้อและเหนื่อยต่อการทำงานที่ทำมา "ไม่เป็นไรอีฟเหลือเก้าบาทเรามาแบ่งกันนะ อะอีฟเอาไปสี่บาทส่วนเราก็สี่บาทให้เท่ากันส่วนอีกบาทหนึ่งก็ค่อยไปให้สมาชิกคนอื่นที่ไม่ได้เงิน(ก็เพราะว่าไม่ช่วยทำ)"ดิฉันพูดขึ้นพร้อมแบ่งเงิน และก็ปลอบใจอีฟ.....อย่างน้อยเราก็ได้เงินนะ
จบแล้วคะ ขอบคุณที่ติดตาม อืม..........แต่ว่าพวกเราเลิกล้ม กิจการนี้เพราะอะไรดิฉันจำไม่ได้เหมือนกันคะ ขอบคุณนะคะที่อ่าน และก็ขอบคุณอีกรอบคะ
>^_^
14 สิงหาคม 2545 16:52 น.
ปลาทูสามเข่ง
ในช่วงเวลาพักน้อยของโรงเรียนแห่งหนึ่ง.....
"นี่ๆ......อีฟทำอะไรอยู่น่ะ ขอดูหน่อยได้เปล่า"ดิฉันถามเพื่อน
ด้วยความสงสัย "อ...อืม" อีฟเพื่อนของดิฉันตอบ ดิฉันหยิบกระดาษคู่หนึ่งที่ฉีก
มาจากสมุดของโรงเรียน นำมาดู"เอ๋.......เค้ก ฉันรักเธอ????? มันคืออะไรเหรอ
เนี่ย!" ดิฉันถามเพื่อน อีฟตอบด้วยสีหน้าทียิ้มแย้มว่า"เราแต่งนิทานอยู่เรื่อง
หนึ่งนะ กะจะเขียนเกมส์ไปด้วย!" "หืม???" ดิฉันมองกระดาษคู่นั้นและอ่านดู
"เค้ก------------------------ -------- ------------------- -------------- -------------!!!" และดิฉันก็วางกระดาษคู่นั้นลงและพูดกับอีฟว่า "อืม.........สนุกดีนะ ไหนๆ...เราไม่อยากทำ
แบบนั้นหรอก แต่เราอยากทำให้เป็นเรื่องราวผจญภัยมากกว่าน่ะ อืม.........ตอน
นี้เรากำลังคิดเรื่องอยู่น่ะ ว่าจะเอาชื่อเรื่องแบบไหน!" อีฟมองดิฉันด้วยสีหน้าลุ้น
และพูดว่า "งั้นเรามาแต่งเรื่องกันมั้ย?" ดิฉันหันมองอีฟ และพูดขึ้นว่า "อืม!น่า
สนดีนะ อ้อ! เราคิดชื่อได้แล้วชื่อว่าดรีมผจญภัยในป่าและในเมืองดีแม๊ะ! " อี
ฟพูดด้วยอารมณ์ยิ้มแย้มว่า"อืม!"
ในชั่วโมงพักกลางวันของโรงเรียน........
"อีฟ! ดูนี่สิเราแต่งเสร็จแล้วนะหนึ่งแผ่น!" ดิฉันพูดด้วยความภาคภูมิใจ "ไหนๆ การณ์มาอ่านหน่อยสิ" อีฟพูดขึ้นพร้อมหยิบกระดาษคู่ที่อยู่ใน
ในมือดิฉันขึ้นมาอ่าน "อืม! สนุกดีนะ" อีฟพูดด้วยความชื่นชม และก้มลงแต่ง
เรื่องของตัวเองต่อไป สักพักต่อมาดิฉันก็แต่งเรื่องได้อีก พอดิบ พอดี มี
เพื่อนชื่อนำเดินผ่านมาและถามด้วยความสงสัยว่า"อีฟ การณ์ทำไรอยู่เหรอ???"
ดิฉันเงยหน้าขึ้นและพูดขึ้นว่า"อ๋อ! กำลังแต่งเรื่องอยู่น่ะ" นำ มองดูกระดาษและ
พูดว่า "ขอยืมอ่านหน่อยได้ไหม??" ดิฉันตอบว่า"อืม.....ได้นะ" นำหยิบขึ้นมา
อ่านแล้วก็บอกว่า "นี่ๆ....เราขอแต่งด้วยได้ปะ เราสนใจน่ะ อยากลองแต่งดู"
ดิฉันมองหน้าอีฟในใบหน้าที่ยิ้มตอบกลับมา และคำตอบก็คือ "ได้เลย" เราสามคนนั่งแต่งไปสักพัก มีเสียง "เกรี้ยงงงงงงงงงงงงง!!!!!!!!!!!!!" มันคือสัญญาณให้ขึ้น
ห้องเรียน ดิฉันคิดว่า เห็นทีต้องมานั่งเรียนอีกแล้ว เฮ้อ..............
ในช่วงพักกินนมของโรงเรียน..............
ดิฉันกับเพื่อนมานั่งแต่งเรื่องต่อไป (วันๆไม่มีอะไรทำเลยเหรอ
เนี่ย) เราสามคนได้รับความสนใจเป็นอย่างมาก คนนู่นที คนนี้ที ต่างหยิบ
กระดาษขึ้นมาอ่าน และก็ได้มาแต่งด้วยมากมาย ดิฉันมองไปทางอีฟ เห็นอีฟทำสี
หน้ารำคาญเต็มที่แล้ว ดิฉันก็คิดเหมือนกัน..........."-------นี่! เรามาทำมาขายกันเถอะ----------" มีเสียงหนึ่งเอ๋ยขึ้นโดยดิฉันก็จำไม่ได้ว่าเป็นใคร........แต่ความคิด
นี้ก็ถูกสนับสนุนเป็นรอย่างดี ดิฉันก็เห็นดด้วยเช่นกัน!!!!!!!!!!
และงานพวกนี้ก็เริ่มขึ้น!
เราได้ร่วมรวมสมาชิกก็มีคนให้ความร่วมมือกันสิบกว่าคน(แต่ละคนเข้ามาส่วน
ใหญ่เพราะสาเหตุอยากอ่านเรื่องที่พวกเราแต่ง) แต่งานนี้ก็เริ่มได้ดี ตอนเย็น
ปรึกษากันว่าจะแบ่งให้ชอป(สมาชิกในผู้สมัคร)ไปซีหร็อกมา (เยอะๆจะได้นำไป
เย็บเล่ม)พวกเราต่างดีใจที่ได้เริ่มทำงานพวกนี้ และตั้งความหวังว่าอนาคตคงจะไปได้ดีแต่...........
เช้าวันรุ่งขึ้น........
"เป็นไงบ้างชอป ซีหร็อกมาได้ยัง????" ดิฉันพูดขึ้นหลังเก็บกระเป๋าเสร็จ
"เออ......คือว่า น้าเราบอกว่ากระดาษพวกนี้เขียนสีอ่อนเกินไป เวลาถ่ายออกมา ไม่ติดหรอก"ชอปพูดด้วยสีหน้าเสียใจ พอดีอีฟเดินมาได้ยินเข้า และก็พูดว่า"เอา
ไงดีละ???" ดิฉันก็เห็นสีหน้าเพื่อนที่ไม่สบายใจเลยพูดขึ้นว่า"งั้นเดี๋ยวประชุมกันตอนพักนะ"
ไปติตามชมต่อไปนะคะ ไม่ว่างพิมพ์คะรีบ
เมื่อกี้ผิดพลาดขอโทษอีกรอบนะคะ
13 สิงหาคม 2545 17:43 น.
ปลาทูสามเข่ง
คำคืนหนึ่งในฤดูหนาว ลมเย็นโบกพัดมา ทำให้รู้สึกห่างจากเตาผิงไม่ได้เลยทีเดียว หลายบ้านในแถบนี้ มีต้นไม้ปกคุมร่มรื่น พระจันทร์กลมๆส่องแสงแวววับจับตา หิมะก็เริ่มค่อยๆตกลงมา ลงมา........
" แม่จ๋าเล่านิทานให้หนูฟังหน่อยสิจ๊ะ"น้องฟาง เด็กหญิงหน้าตาน่ารักตัวน้อยๆอายุราวๆ6ขวบเห็นจะได้ พูดกับแม่ขึ้น"แต่เอ๊ะ.......น้องฟางพรุ่งนี้ลูกต้องไปเรียนแต่เช้านะ"แม่ของฟางเอ๋ยขึ้น "นะ...นะ แม่จ๊ะหนูอยากฟัง เอาเรื่องดินแดนผจญภัย ก็ได้ น่า....นะแม่จ๋า" ฟางพูดขึ้นพร้อมทำสีหน้าอ้อนวอนเป็นพิเศษ " หนูสัญญาว่าพรุ่งนี้จะรีบไปโรงเรียน จะตื่นแต่เช้า จะตั้งใจเรียน จะเชื่อฟังแม่....และหนู.....จ..จะ.." "เอาละๆ" แม่เด็กหญิงเอ๋ยขัดขึ้น "พอได้แล้ว งั้นตกลงแม่จะเล่านิทานให้หนูฟังแต่สัญญานะ ว่าพรุ่งนี้ต้องรีบๆตื่น!" "จ๊ะ จะ...แม่หนูสัญญาโดยให้ดวงจันทร์เป็นพยาน หนูจะทำตามที่แม่สั่งทุกอย่าง! เว้นเสียแต่............แม่อย่าเลิกเล่านิทานให้หนูฟังก็แล้วกันจ๊ะ"ฟางพูดขึ้นด้วยท่าทีที่มุ่งมั่น แต่สายตาของเธอดูไม่มุ่งมั่นเอาซะเลย ดูเหมือนเธอจะ ทำได้ไม่ครบตามที่บอก "อืม! ดีมากลูกคนนี้" แม่ลูบหัวฟางแล้วสายตาเต็มเปี่ยมด้วยความชื่นชม "งั้นแม่จะเริ่มเล่าเลยละกัน เดี๋ยวเสียเวลาไปมากกว่านี้!.............ฟังนะลูก
"กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ได้มีกลุ่มปีศาจที่ตั้งตนเป็นใหญ่ ได้กวาดล้างทุกสิ่งทุกอย่าง ยากที่จะหาผู้ใดมาห้ามปราบได้! แต่มีอาสาสมัครเพียงไม่กี่คนที่จะกล้าเสี่ยงชีวิต คนแล้วคนเล่า เข้าไปในดินแดนของพวกมัน แต่นับจากนั้นมาก็ไม่เคยได้ยินข่าวคราวของเล่าผู้กล้าพวกนั้นอีกเลย...... ชาวบ้านแถวนั้นก็ไม่มีใครที่จะกล้าเข้าแวะข้องเกี่ยวกับพวกมัน.......... แต่พอนานเข้า....พวกนั้นก็กวาดล้างทำลายทุกสิ่งทุกอย่าง...... มีคนในหมู่บ้านถูกจับให้ไปใช้งาน ถูกเฆี่ยนตี จนไม่มีใครอีกเลย...... ที่จะกล้าไปเผชิญต่อสู้.....กับพวกมัน........"แม่พูดแค่นี้ก็หยุดแล้วก็ตั้งคำถาม ถามฟางว่า ถ้าเป็นลูก ลูกจะกล้าเข้าไปช่วยพวกนั้นไหม........... ฟาง......ฟางจ๊ะ"แม่พูดแล้วก้มลงมองดูฟาง แม่เห็นฟางหลับไปเสียแล้ว แล้วเอ๋ยขึ้นว่า "หลับฝันดีนะจ๊ะ"พร้อมก้มลงหอมแก้มเด็กน้อยที่หลับปุ๋ย สักพักแม่ก็เดินออกจากกห้องปล่อยให้เด็กน้อยนอนให้สบาย
"นี่!!! ฟาง!!!!!!! ตื่นได้แล้ว!!!!.......สายแล้วนะ" เช้าวันต่อมาแม่ของฟางตะโกนเรียก "แม่จ๋า.....ทำไมเวลามันเร็วจังจ๊ะ หนูรู้สึกว่าพึ่งหลับไปเมื่อตะกี้เอง......" ฟางพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่งงงัน แต่แม่ไม่ได้ตอบอะไร เดินลงไปข้างล่างเพื่อเตรียมอาหาร ฟางเห็นเช่นนั้นก็นึกสงสัย แต่ไม่กล้าถาม ลุกขึ้นมาเพื่ออาบนำแต่งตัว..........แต่งเสร็จก็เดินลงมาบันได เห็นแม่ไม่อยู่แล้ว ก็คิดในใจว่าแม่คงออก ไปทิ้งขยะข้างนอกละมั้ง ฟางนั่งลงกินข้าว และก็เดินออกจากบ้านเพื่อออกไปรอรถรับส่ง แต่ว่ารอแล้ว รอเล่ารถก็ยังไม่มาอีก ฟาง ซึ่งนิสัยเด็ดเดี่ยว(อายุเพียงแค่6) จึงเดินไปโรงเรียนเองโดยถ้ายืนรอต่อไป ไปโรงเรียนสายแน่ๆ คงรถเสีย........พร้อมนึกในใจ วันนี้ เป็นอะไรกันไปหมดนะ...........ทำไมแถวนี้เงียบ จัง ขณะนั้นลมก็โบกพัดมา เล่นเอาฟางหยุดอยู่กลับที่.......ไม่อยากเดินเพราะความหนาว.....ฟางมองออกไปรอบๆตัว มองเข้าไปในป่า มองลึกเข้าไป.......เห็นแสงสีทองๆ ใหญ่เหลืองๆ ฟางนิสัยที่ยังเด็กเพราะความอยากรู้อยากเห็น จึงเดินเข้าไปดู แต่ในใจไม่อยากไปเพราะกลัวไปโรงเรียนสาย แต่นิสัยของเด็กจึงเดินออกไปดู และฟางก็มาถึงที่ที่มีแสงนั้น ฟางมองออก ไปรอบๆและ! และฟาง...ก็ต้องตกใจ เพราะที่ตาเห็นมันก็คือ..........คนแคระกำลังขนย้ายลูกแอ็ปเปิ้ลสีทองอยู่มีแคระคนหนึ่งเป็นหญิง แก่ชราพอสมควร เหลียวมองเห็นฟาง จึงยิ้มให้และยื่นลูกแอ็ปเปิ้ลให้ฟางลูกหนึ่ง พอฟางหยิบที่จะรับลูกแอปเปิ้ล ก็รู้สึกเหมือนตัวเองจมลึกเข้าไป ไม่รู้สึกถึงความรู้สึกต่างๆ ฟางลองมองไปรอบๆสิ่งที่เห็นเป็นเหมือนผนังมีลวดลายจะว่าได้!!! ตรึง!!!!!!!!!!!..............โอ้ยย!!! ฟางตระโกนขึ้น ด้วยความเจ็บ เพราะรู้สึกเหมือนก้นเธอกระแทกแล้วรู้สึกเหมือนว่าตัวเองอยู่บนที่นอน ฟางมองไปรอบๆ นี้คือห้องของเรา!!!!นี้นี้เราฝันไปรึ??? ฟางนึกอยู่ในใจแต่ก็ดีแล้วที่ฝัน แต่ฟางก็ต้องเอะใจเมื่อรู้สึกว่ามีอะไรอยู่ที่มือของตัวเอง และลองก้มลงมองไปดู ก็ต้องเห็นแอ็ปเปิ้ลที่คนแคระชราให้มามันอะไรกันนี่????? เราไม่ได้ฝันไปเหรอนี่!!! แต่ก่อนที่ฟางจะคิดทบทวน แม่ก็เดินมาเคาะประตู "ฟาง.....ฟางจ๊ะ..ลูก ตื่น!!!!ได้แล้ว เดี๋ยวไปโรงเรียนสายนะ" ฟางก็ขานรับ"จ๊ะแม่เดี๋ยวหนูลงไป" และเช้าวันใหม่ที่จะเกิดเหตุการณ์ที่ไม่มีใครรู้ก็มาถึง(นอกจากผู้แต่งที่รู้ อิ..อิ)
ตอนต่อไปคือ แอ็ปเปิ้ลสีทองคะโปรดติดตามชมตอนต่อไปนะคะ
9 สิงหาคม 2545 21:47 น.
ปลาทูสามเข่ง
นมเป็นนำที่พวกเราเชื่อกันว่าให้ประโยชน์ทำให้ร่างกายเจริญเติบโต
ใช่!!!!!!!!!นมทำให้เราตัวสูงจริง ตัวใหญ่ขึ้น แต่ก็เหมือนวัว ก็เพราะเรา
ดื่มนมวัวเนี่ยแหละ
ในสัญชาตณาญของคนเรา เราจะถูกให้อย่านมตั้งแต่อายุ
2-3 ปี แต่มีผู้ใหญ่บางกลุ่มที่ถูกสอนเขี้ยวเข็ญไว้ว่า"ดื่มนมแล้วมีประโยชน์"
เลยบังคับสั่งสอนให้เราดื่มนมตั้งแต่นั่นเป็นต้นมา คุณเคยสงสัยไหมว่า
พวกลูกๆของสัตว์จะให้ดื่มนมแม่ตั้งแต่ตอนแรกเกิด แต่พอสัตว์พวกนี้โตขึ้น
จะมีบ้างไหม????? ที่สัตว์พวกนี้จะดื่มนมแม่ต่อไปจนถึงวันตาย มันไม่มี!!!!!
แต่มนุษย์เราไปเบียดเบียนสัตว์ รีดนมวัว มาให้ดื่มกิน
มีนักวิทยาศาสตร์บางกลุ่มตกเป็นเหยื่อผลิตภัณฑ์นมพวกนี้ ยากจะหา
นักวิทยาศสตร์มาศึกษาเรื่องนี้อย่างจริงจัง คุณว่าจริงไหม?????
คุณเคยเห็นหรือเปล่าพวกฝรั่งที่ชอบดื่มนมตัวสูงงงงงงงงงงงงงงงง
และก็ตายเร็ว และนมเป็นต้นสาเหตุให้เกิดโรคบางชนิดโดยไม่รู้สาเหตุ
นมสามารถทำให้เกิดโรค ท้องผุ วิงเวียนศีรษะ ภูมิแพ้ ฯลฯ และโรคที่อันตราย
มากที่สุดคือ"โรคมะเร็ง"
แล้วแต่คุณว่าจะเชื่อเรื่องพวกนี้หรือไม่ เพราะขึ้นอยู่ที่ตัวของคุณนะ
ไม่ต้องตกใจอะไรมาก ยังไงเราก็ต้องตายอยู่แล้ว55555555555 อืม.........
ขอบคุณคะที่อ่านบทความ ๑^__^๑
หน้าส่วนตัว
1466
