9 ตุลาคม 2545 15:59 น.
ปลาทูสามเข่ง
ถึงฉันไม่ใชผู้วิเศษ....
ถึงกับเสกมาบันดาลของที่มีค่า
อยากให้รู้ความจริงใจอยู่ในดวงตา
ถึงไม่ใช่คนที่ดีหนักหนา แต่ก็ไม่ทิ้งกัน
ส่วนเธอละ...
สัญญาจะเป็นเพื่อนกับฉันตลอดเลยได้ไหม
แม้ว่าอยู่ไกล แต่หัวใจยังคงมั่น
เป็นเพื่อนรัก เพื่อนสนิท ที่รักจริงใจและผูกพันธ์
ส่วนของวิเศษที่ฉันจะให้อันนั่น.....
..........คือเพื่อนกันตลอดไป
9 ตุลาคม 2545 13:36 น.
ปลาทูสามเข่ง
จะเดินทางต่อเนื้อง...........ทางไกล
ยาวแต่สวมดวงใจ.................มั่นก้าว
มีขาคู่เดินไหว......................หยุดไม่
จุดมุ่งหยุดคือร้าว..................เมื่อไร้ทางหมาย หมดแล
ฝันเสริมความใฝ่ไว้..........ทางวาว ขาดฤๅ
ความเชื่อในตัวพราว...............เริ่มล้า
เพียงขออย่างใจก้าว................เดินต่อ
เพียงสิ่งกำลังคว้า..................ส่งสู้มอบใจ ได้นา
8 ตุลาคม 2545 19:13 น.
ปลาทูสามเข่ง
นานนมดาวพร่างฟ้า........นิยาย เก่าหนึ่ง
จดเกี่ยวกับลวดลาย...........ต่อสู้
มนุษย์โลภที่งมงาย...........ทุกสิ่ง
คนพ่ายชนะหารู้................เรื่องแก้วนิยาย
หลายคนมาต่างก้าว...........เขตบู้
จะเพื่อฟันศึกปู...................หมู่ร้าย
มีเทพหนึ่งมองดู................คิดว่า
มันน่าสมเพศอ้าย.............ที่ค้นโลภดาว
นิยายตราว่าไว้...............ศึกหลาย ชิงแก้ว
มาต่างหาครอบวาย............แต่แล้ว ไม่ได้
คนฟันฆ่ามากมาย..............ก็เพื่อ
หวังล่าทองลูกแก้ว................ซึ่งแก้วมิมี
8 ตุลาคม 2545 13:40 น.
ปลาทูสามเข่ง
พอจะได้ยินเสียงระฆังทอง..
เสียงเรียกร้อง..ขอความ ..เห็น-จ้อง-ถาม ..
ยามระฆังตี..จะบอกฤกษ์ จะบอกยาม..
เสียงโห่ก้อง พร้อมบริเวณ..ที่สวยงาม..
..และก็ตกเป็นความสนใจ
ให้ระฆังตี..ในเฉพาะเวลานั่น..
จะแบ่งปัน..ยอมตีในหัวใจฉันบ้างไหม ?
แค่ถามนะ..ระฆัง..ไม่ให้ก็ไม่เป็นไร..
แค่อยากจะเตือนสติ..ตัวเอง อยู่ในใจ...
..ว่าอย่าไปเอาอะไร..ในสิ่งที่เค้าไม่ให้เรา..
ระฆังตีแล้ว..เสียงระฆังมันกระทบ..
เวลาได้ยิน..ใจฉันแทบสลบนึกถึงอนาคตที่จะย่างเข้า..
...ถึงอยากได้ระฆังทอง..มาช่วยฉันในการตีปัดเป่า..
มาตีลดความเหงา..มาตีเตือนสติฉันหน่อย...ในใจ...
7 ตุลาคม 2545 21:25 น.
ปลาทูสามเข่ง
เจ็บก็มามาก แผลก็เคยถลอก..เป็นเลือดซิบใหญ่..
แต่เจ็บกายไม่เป็นไร..ยังไง..มันก็สามารถหาย..
ส่วนเจ็บใจ...พอเหอะพอการปวดร้าว..ปานจะตาย..
จะร้องไห้อะไรมากมาย..ก็แค่..นอนตื่นสาย กินไม่ได้ทั้งวัน
จะหัวเราะที ก็เหยาะ-เหยาะ ไม่เหมือนคนอื่นเขา..
ก็ทำไมละ มันตัวเรา..คนมันเจ็บใจ..ก็เท่านั่น..
ไม่อยากร้องไห้..ไม่อยากเสียน้ำตา ให้ใครเค้าสงสารกัน
วกวนนอนคิดเรื่องเจ็บใจทั้งวัน...ไม่เคยจะลืมได้..สักที
เรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่...ดันแพ้ได้..ไม่เคยรุ่ง..
จะร้องไห้..มีแต่รสปรุง..ความเค็ม..ไม่ให้เสียน้ำตาสินี่..
พอมันให้เข็มแข็ง..จะต้องอดทน..กับเรื่องที่แพ้มานานมี..
...ก็เรื่องที่ฉันแพ้ การเล่นเกมส์ของเธอ เลยโดนดี..
++ กลายเป็นคนไม่กล้าร้องไห้..กับเรื่องเจ็บใจ
หน้าส่วนตัว
1169
