8 กันยายน 2550 16:06 น.
ปรียาวาท
ร่ำร่ำเพียงอกไหม้ หม่นหมอง
คุณพุทธคุณครอง ขุ่นสิ้น
โลกธาตุแห่งชนผอง ล้วนเผ่า อวิชชา
คลุมรอบดับแดดิ้น เดือดพล่านภพไตร
ตรึงตอกอกสะเทื้อน สะท้านไหว
มวลมิจฉาครอบใน จิตข้า
กองกิเลสไทย ถ้วนถี่
ลืมรสพระธรรมระย้า หลีกเร้นหนอรา
แสงสูรย์สาดส่องเรื้อง รัถยา
ใยเท่าหมอกอวิชชา กลบกลั้ว
ชำแรกหมู่มนุษย์สา- รพัดถ่อย
คลุมครอบขีดรอบรั้ว เล่ห์ร้ายรุมเถือ
อุบัติอุบายงัดง้าง ไล่งับ
แส้เหนี่ยวเฆี่ยนขวับขวับ ไขว่คว้า
กิเลสเกาะกำชับ โจมจู่
เบิกอบายบาดฟ้า ควั่นด้าวแดนสมัย
มณฑลทุเรศอ้าง อวสาน
กาละวิกลการณ์ ก่อตั้ง
เหลือเพียงซากตำนาน วัฒนธรรมแล
คงแหลกลาญรุ่มรั้ง รอบยิ้มชาวสยาม
5 กันยายน 2550 13:05 น.
ปรียาวาท
หวนคำนึงสู่แก้ว กานดา
มอบต่างพานพุ่มผกา แก่นแก้ว
กรองถ้อยลักษณ์อักษรา จารจิตร โลกเอย
แม่อย่าเหินห่อนแผ้ว ผ่องพริ้งพรายพรรณ
วรินทรีย์ศรีสวัสดิ์ไว้ วงศา
เก็จก่องทองรัตนา สุกไซร้
เกรงแต่พระพายพา ภาพหม่น หมองมัว
ต้องสุริยะอาจให้ ปราศสิ้นประภัสสร์แสง
เทียวจันทร์เทวษว้า เหว่ถวิล
ดาเรศร้างจิตจินต์ จากแล้ว
อัมพรทาบมลทิน อยู่ทั่ว
เมฆหมองไยกลบแพร้ว พร่างรุ้งรัชนี
ดังมาลัยดอกสร้อย สารขวัญ
หวังห่มสุนทรานันต์ แนบข้าง
รัชนีย่อมอาสัญ สิ้นดับ
หากหมู่ดาราร้าง ห่างไร้สวาดิสม
จึงเรียมลอยลิ่วคว้าง วูบไหว
ลิบลิบนั่นสายใย หยาดแย้ม
คืนพรุ่งรหัสนัย ยังอยู่ ก็ดี
ใช่ดั่งลายเลขแต้ม แต่งไว้หวานเสมอ
หน้าส่วนตัว
1066
