ดอกรักที่ร่วงโรย

ปรียาวาท

รำพันเสาวพากย์เพ้อ             พรรณนา
ห่วงแต่ยอดชีวา                    ยากสิ้น
ห่างหนจึ่งห่วงหา                  ฤๅห่อนเลยพี่
ดั่งบีบอกเป็นชิ้น                  ฉีกม้วยกับมือ

ไร้รอยไร้รับรู้                      เรื่องราว
จึงส่งจิตขม,คาว                  ขุ่นข้อง
เหมันต์หน่วงเหน็บหนาว        นานอยู่
อกอ่อนจากขาดพ้อง               หนึ่งผู้พิงใจ

ดาวเลือนเดือนลับแล้ว            หรือไร
ภาพเก่าเลยล่วงไป                จึ่งสะอื้น
ที่สุดแห่งหัวใจ                      จรจาก
พร่างพร่างเลือดตาชื้น            แฉะน้ำตาหนาว  

ชีวิตเต็มเปี่ยมด้วย                  เดียวดาย
ดอกรักร่วงโรยราย                 เรี่ยพื้น
ซ่อนหน้าข่มใจวาย                 วูบดับ
รู้สึกเห็นสุดฟื้น                      ภาพฟ้าฝั่งฝัน

รำพันเพลงเห่ไห้                    โหยหวน
วอนเถิดใจรัญจวน                  จากบ้าง
วอนผู้อันพึงชวน                     จิตชอบ
หวนกลับมาร่วมสร้าง              สุขล้ำสองเรา