14 กุมภาพันธ์ 2551 16:07 น.
ปริชญ์
อำลาครูอันเป็นที่รักยิ่ง
ท่านทรงเป็นผู้มีพระคุณล้น
ท่านพร่ำสอนให้เราเป็นบัณฑิต
เพราะท่านอยากเห็นอนาคตที่งดงาม
กราบขอโทษถ้าเคยล่วงเกินท่าน
กราบขอโทษถ้าเราไม่ส่งงานเพราะเรามัวขี้เกียจสันหลังยาว
กราบขอโทษถ้าเรามัวหลงผิด
ติดอยู่ในอุโมงค์อันอับแสง
แต่ท่านนั้นเปรียบเสมือนดวงไฟคอยนำทาง
นำทางให้เราพบอนาคตอันผ่องใส
แต่บัดนี้ท่านได้จากพวกเราไป
เพราะท่านนั้นเกษียณราชการ
กลอนบทนี้แต่งให้ อาจารย์ เบญจมาศที่ท่านได้เกษียณอายุราชการไปแล้ว
ด้วยความเคารพ
ปริชญ์
13 กุมภาพันธ์ 2551 17:00 น.
ปริชญ์
คิดถึงรอยชอล์กเปื้อนบนกระดาน
คิดถึงการบ้านที่รีบมาลอกตอนเช้า
คิดถึงไม้เรียวของอาจารย์จอมโหด
คิดถึงเรื่องโปรดที่เล่าทีไรก็ขำ
คิดถึงเฟรนด์ชิบที่บรรจุความทรงจำ
13 กุมภาพันธ์ 2551 16:37 น.
ปริชญ์
อยากให้เธออยู่ตรงนี้
เป็นเพื่อนที่แสนดีข้าง ๆ ฉัน
มีความรู้สึกดี ๆ มาแบ่งปัน
เป็นกำลังใจให้กันและกันตลอดไป
คำว่าเพื่อนมีความหมายมากมายนัก
แปลว่า รัก ภักดี มีใจให้
แปลว่า คอย ห่วงหา และอาลัย
แปลว่า มี อภัยให้แก่กัน
ไปไหนมาสาวหน้าเป็ด
หัวเป็นเห็ด ตัวเป็นหนอน
ถึงจะเบอะอย่างไร เราก็ยอม
เพราะเราพร้อมเป็นเพื่อนกับเธอไง
เห็นเพื่อนซี้อกหัก...
เพราะคนรักควงแฟนใหม่
เราทำได้แค่ให้กำลังใจ
ช่วยอะไรไม่ได้หรอกเพื่อนเอย
ถ้าโลกนี้เป็นสีชมพู
ลองคิดดูว่าจะน่าอยู่สักแค่ไหน
แต่ช่างเถอะไม่ว่าโลกนี้สีอะไร
ขอแค่มีเพื่อนอยู่ใกล้ๆก็เพียงพอ...
13 กุมภาพันธ์ 2551 10:12 น.
ปริชญ์
รักใครรักแท้รักจริง รักแล้วทิ้งมีบ้างเป็นบางหน
แต่รักนี้ขอสาบานจากใจตน จะรักคนชื่อ___ตลอดไป
หน้าส่วนตัว
3126
