13 สิงหาคม 2547 09:37 น.
ปรายรวี
. . . ฟังฉันนะคนดี
ใช่ว่าใจดวงนี้ ไม่รักเธอหรอกหนา
แต่ความเป็นฉัน ทำร้ายตัวฉันเองให้มีน้ำตา
ความเลวร้ายของอดีตที่ผ่านมา ยังตามมาหลอกหลอนกัน
มองฉันให้ดีอีกสักครั้ง
ว่าผู้หญิงธรรมดาคนนี้ คู่ควรกับเธอหรือไม่
หากเธอ นึกได้ และต้องการจากไป
คนไร้ค่าอย่างฉัน จะไม่รั้งเธอ . . .
. . แด่ คุณ ที่ดีกับฉันมากมายเหลือเกิน
ดี จนฉันไม่อยากจะฉุดคุณลงมา จากที่ที่คุณอยู่
ฉันเลือกที่จะเดินจากคุณไป ฉันเองก็เจ็บไม่น้อยเช่นกัน . .
12 สิงหาคม 2547 19:18 น.
ปรายรวี
. . . กอดเข่า ใต้เงามืดของพระจันทร์
ฟังเสียงสายลมรำพัน ร่ำไห้
นึกถึงอดีต นึกถึงเธอที่ฟากฟ้าไกล
นึกถึงความสุข นึกถึงรอยยิ้มของเธอ
วันเวลาผ่านไปเนิ่นนาน
กลิ่นหอมหวาน ของความรักยังไม่จางหาย
อ้อมกอดอุ่นๆ แม้ยากจะไข่วขว้า เพราะเธอจากไปแสนไกล
แต่ความคิดถึง ยังตราตรึงทุกนาที
วอนแสงจันทรา ช่วยโปรด
ฝากความคิดถึงไปหาเธอจะได้ไหม
ฝากความรัก ความห่วงหา ความห่วงใย
ฝากบอกเธอที่ฟากฟ้าไกล ฉันรักเธอมากเกินจะลืม . . .
หน้าส่วนตัว
600
