12 มิถุนายน 2552 02:06 น.
ปราย ปโยธร
คนบ้านนอก..บ่มีดอกความหรูหรา
นอนเถียงนาหน้ากร้านแดดที่แผดเผา
ฟังเสียงนกตกปลาปูอยู่กับเงา
ยามเงียบเหงาเอาท้องฟ้ามาปลอบใจ
เอาสายลมพรมร่างกายให้หายร้อน
ขับบทกลอนตอนฝนซาพาสดใส
ยามหนาวเหน็บเก็บไออุ่นจุนเจือใจ
จุดแสงไต้ให้กระจ่างกลางราตรี
คนบ้านนอกบอกความซื่อถือความโง่
ไม่ใหญ่โตเหมือนคนเมืองเรืองศักดิ์ศรี
ดูขลาดเขลาเบาปัญญาค่าไม่มี
ไร้แสงสีสดใสให้ผ่อนคลาย
อยู่กับดินกินยอดหญ้าฟ้าคือเพื่อน
มีดวงเดือนคอยส่องทางไม่ห่างหาย
ยามคืนเศร้าเอาดาวเด่นเป็นเพื่อนกาย
จุดมุ่งหมายคล้ายความฝันในวันวาน
12 มิถุนายน 2552 01:58 น.
ปราย ปโยธร
เห็นดวงตาหนุ่มน้อยคนนั้นไหม
เขารอคอยอะไรในความฝัน
หรือเป็นเหมือนตาคู่อื่นอีกหมื่นพัน
ที่ถูกกั้นจุดมุ่งหมายด้วยปลายปืน
ได้ยินไหมเสียงหัวใจใครกรีดร้อง
เป็นทำนองผ่านความแค้นที่แสนขืน
ตะโกนบอกตอกและย้ำความกล้ำกลืน
เซ่นความหื่นเหี้ยนกระหายภัยสงคราม
น้ำตาหล่นปนหยดเลือดจนเหือดแห้ง
ไร้เรี่ยวแรงแต่ต้องทนบนขวากหนาม
ความมืดมิดปิดความฝันอันงดงาม
หวังเพียงข้ามความโหดร้ายได้ตายดี
หวังแค่นี้ก็พอถ้าขอได้
ขอแค่ตายบนแผ่นดินถิ่นสุขี
แนบไออุ่นหนุนอ้อมแขนแผ่นธรณี
มิคสัญญียุคโหดร้ายเลือนหายไป
12 มิถุนายน 2552 01:44 น.
ปราย ปโยธร
แม้ชีวิตจะผิดไปในวันนี้
ขอเพียงมี..เธอเคียงข้างอย่าห่างหาย
ความคาดหวังที่พังลง..คงมลาย
ยามเอนกาย..นอนหนุนพักบนตักเธอ
แม้หัวใจไร้หนทางให้ย่างก้าว
ความปวดร้าวเกาะกินใจให้พลั้งเผลอ
สองแขนอุ่นที่จุนเจือเมื่อพบเจอ
อ้อมกอดเธอช่วยปัดเป่าความเศร้าใจ
แม้ความฝันที่ฉันสร้างร้างลาลับ
ดำมืดดับไร้คืนวันอันสดใส
เธอยังอยู่ที่ตรงนี้ไม่หนีไกล
มอบอุ่นไอแห่งความสุข..ให้ทุกข์คลาย
หากวันนี้ไม่มีเธอ อยู่เคียงข้าง
ทุกเส้นทางที่ก้าวไปไร้ความหมาย
ขอแค่เธอยังเคียงคู่อยู่ข้างกาย
จุดมุ่งหมายที่ยิ่งใหญ่ไม่สำคัญ
12 มิถุนายน 2552 01:33 น.
ปราย ปโยธร
ทิ้งฉันไว้ในคืนเศร้าที่เราสร้าง
ทุกหนทางที่ลำบากฝากให้ฉัน
ทุกหยาดหยดของน้ำตาที่จาบัลย์
อย่าแบ่งปันให้หนาวเหน็บเจ็บระบม
ทิ้งฉันไว้ในความหลังที่พังพ่าย
อย่าเสียดายคืนและวันอันขื่นขม
ทุกชีวิตต้องเดินไปในสังคม
ความระทมในวันเก่าอย่าเอาไป
ทิ้งฉันไว้ในความฝันอันมืดมิด
อย่ายึดติดในสัมพันธ์จนหวั่นไหว
เมื่อทางเลือกมีสองทางต่างหัวใจ
ปล่อยฉันไว้ใน..หมอกม่านกาลเวลา
เก็บเอาไปแต่สิ่งดีที่มีให้
แทนหัวใจที่อิดโรยและโหยหา
อย่ากังวลในเรื่องราวที่ผ่านมา
จงหลับตาแล้วก้าวย่างห่างฉันไป