17 สิงหาคม 2550 03:36 น.
ปราณรวี
หนาวลมพรมแผ่วแว่วเสียงคลื่น
เก็บกลืนฝืนใจที่ไหวหวั่น
หยุดคำพร่ำเพ้อเผลอรำพัน
เมื่อวันฝันดับกับความจริง
ด้วยเราห่างไกลไปเสียแล้ว
สิ้นแววหวนกลับสดับนิ่ง
แม้เจ็บเพียงใดไม่ติติง
ด้วยหยิ่งในตนต้องทนเอา
ไอหมอกมัวหม่นคนก็หมอง
พิศมองคราใดให้อับเฉา
โลกปิดมิดไปไกลจากเรา
จึ่งเศร้าเดียวดายมิวายเว้น
สองคนสองทางถูกกางกั้น
เธอ-ฉันนั้นหนอใช่ล้อเล่น
กับสิ่งเลือนลางที่ต่างเป็น
เฉกเช่นปุถุชนคนทั่วไป
มิใช่ฟากฟ้ามาขัดขวาง
มิใช่หนทางความห่าง-ใกล้
มิใช่เปลือกนอกที่หลอกใคร
แต่คือใจสองเราไม่เข้ากัน
หนาวเหน็บเก็บกลืนสะอื้นเงียบ
เย็นเฉียบหัวใจเริ่มไหวหวั่น
เก็บคำพร่ำเพ้อเผลอรำพัน
เก็บฝันซุกซ่อนรอนน้ำตา...
15 สิงหาคม 2550 03:57 น.
ปราณรวี
มองจันทร์ลอยเด่นฟ้า.....วับแวม
ดุดสะอื้นคืนแรม.............แหว่งเว้า
วิโยคโศกแทรกแซม.......ซุกซ่อน
เราก็เหมือนด้วยเจ้า........ชอกช้ำทรวงในฯ
ยิ่งพิศยิ่งอ่อนล้า.............โรยแรง
หม่นทุกข์ที่แอบแฝง......ร่ำไห้
ดวงใจสิคลายแคลง........รักเร่
จึ่งมิวางคลั่งไคล้............เคลื่อนคล้อยรอยจำฯ
ยามใดใจที่ร้าง................ลางเลือน
เพียงเพิ่มสุขมาเยือน........หนึ่งบ้าง
ที่ปกปิดบิดเบือน..............หายโศก ได้แฮ
เหมือนดั่งจันทร์แรมร้าง....ล่วงขึ้นเต็มดวงฯ
14 สิงหาคม 2550 06:56 น.
ปราณรวี
หลากนิยามความรักจากโลกหล้า
ต่างค้นหาวุ่นวายแม้พ่ายหนี
บ้างเจ็บปวดชอกช้ำย่ำฤดี
บ้างก็มีบางใครไว้แบ่งปัน
ดั่งความรักหนุ่มสาวคราวแรกเริ่ม
ดูเหิมเกริมเติมแต่งด้วยแรงฝัน
ไม่ช้านานผ่านไป..ไห้จาบัลย์
เลิกรักกันลืมหมดรันทดใจ
หรือรักหนึ่งผูกพันฉันมวลมิตร
คราใกล้ชิดเป็นเพื่อนกันมิหวั่นไหว
เมื่อลดน้อยถอยหลังลงครั้งใด
ก็มอดไหม้หายหดหมดราคา
ไม่ว่ารักใดใดก็ให้คิด
เมื่อดวงจิตมิผ่องใสก็ไร้ค่า
ถูกแบ่งปันผันแปรแพ้เวลา
ให้อ่อนล้าผิดหวังทุกครั้งไป
แต่รักหนึ่งซึ้งใจไม่เคยหมด
ไม่มีลดหดจาง..แต่พร่างใส
ไม่เหือดแห้งแกล้งทำช้ำฤทัย
แต่หลั่งไหลชุ่มเย็นเป็นสายธาร
ที่หล่อเลี้ยงเคียงใจไปทุกที่
ด้วยรักนี้มั่นหนักสมัครสมาน
ไม่มีหม่นหมองมัวชั่วกัปกาล
คือตำนานรักของแม่เที่ยงแท้นัก
เป็นรักที่จริงใจใสบริสุทธิ์
แลผ่องผุดมากล้นจนประจักษ์
เฝ้าหลั่งรินรดใจไม่เคยพัก
ลูกตระหนักรักนี้..คือนิรันดร์
11 สิงหาคม 2550 13:00 น.
ปราณรวี
ศุภฤกษ์เบิกฟ้า..............แดนสยาม
ปวงราษฎร์ทุกเขตคาม...แซ่ซ้อง
เอกองค์พระทรงนาม.....ขวัญแม่ ไทยเฮย
สิริพระชนม์พ้อง............ยิ่งแล้วทรงเจริญฯ
พระทรงยิ่งสิริศรี คู่พระบารมี
แห่งองค์พระจอมราชันย์
พระปรีชาสามารถอนันต์ ทั่วทั้งเขตขัณฑ์
ทรงดั้นด้นดำเนินไป
เสด็จเยี่ยมเยียนผองไทย ทั้งใกล้และไกล
ด้วยทรงห่วงใยสารทุกข์
ประชาร่มเย็นเป็นสุข ชั่วกาลนานยุค
ด้วยทรงปลุกปั้นการงาน
ศิลปาชีพเรืองตระการ ด้วยทรงประสาน
ลุวารวันผันนานมา
เมื่อล่วงถึงวันเวลา สิบสองสิงหา
ประชาแซ่ซ้องยินดี
ถวายพระพรมิ่งศรี แด่องค์ราชินี
ขอจงทรงพระเจริญ
พระทรงเป็นศูนย์รวมใจไทยทั้งชาติ
คือองค์นาถราชินีศรีสยาม
คือจอมขวัญอนันต์เนื่องเรืองพระนาม
คือนิยาม แม่แผ่นดิน ถิ่นร่มเย็น
คือน้ำทิพย์ชโลมใจไทยทั่วหล้า
คือนางฟ้าประทานสุขยามทุกข์เข็ญ
คือหยาดฝนโปรยปรายหายลำเค็ญ
คือจันทร์เพ็ญส่องฟ้านภาลัย
คือสายลมเป่าร้อนให้ร้อนสร่าง
คือแสงทองส่องทางจนพร่างใส
คือสายธารหล่อเลี้ยงลำเลียงไพร
คือร่มไทร..ไทยทั้งมวล..ล้วนร่มเย็น
ด้วยเกล้าด้วยกระหม่อมขอเดชะฯ
10 สิงหาคม 2550 03:55 น.
ปราณรวี
เสียงเรียกแม่แลหาผวาวิ่ง
แล้วซบนิ่งในวงแขนแสนอบอุ่น
แว่ววจีปลอบสอนอ่อนละมุน
ภาพลูกหนุนตักแม่แลจับใจ
เสียงเพลงกล่อมขวัญนอนสะท้อนจิต
ชวนให้คิดถึงแม่เราเศร้าไฉน
โอ้แม่จ๋าลูกพรากจากมาไกล
ไม่มีใครช่วยปลอบขวัญที่สั่นคลอน
ยามร้องไห้ไม่มีใครมาช่วยซับ
ต้องซบกับท่อนแขนแทนรองหมอน
ไม่มีเสียงพิสุทธิ์เกื้อเอื้ออาทร
เช่นแต่ก่อนลูกยังเล็กเด็กอีกเลย
ต้องปลอบตนคนเดียวอย่างเดี่ยวโดด
ต้องแล่นโลดต่อสู้ไม่อยู่เฉย
ไร้ผู้แนะชี้แนวทางอย่างที่เคย
ที่จะเอ่ยพึ่งนั้นหรือคือตนเอง
เสียงเรียกแม่แลหาผวาวิ่ง
อกแอบอิงไม่ให้ใครข่มเหง
สองแขนแม่คุ้มกันภัยคลายหวั่นเกรง
ใครข่มเหงแม่ปลอบรับซับน้ำตา
หน้าส่วนตัว
1101
