8 มีนาคม 2550 11:01 น.
ปราณรวี
ยินเพลงกล่อมเป็นกลอนอักษรสาน
ส่งจากบ้านกลอนไทยให้มาถึง
ปราณรวีที่อยู่ไกลใจรำพึง
ด้วยคะนึงห่วงใยมอบให้มา
พี่ครูพิมที่รักของน้องสาว
ทุกเรื่องราวติดตามคอยถามหา
กำลังใจให้ทุกวันฉันรับมา
แสนตื้นตันในอุราทุกคราพบ
อีกผองเพื่อนมากมายหลายคนนัก
เพิ่งรู้จักไม่นานพานประสบ
มากไมตรีมิเรรวนเมื่อทวนทบ
ขอเคารพด้วยดวงใจไม่ผันแปร...
รูป: http://www.tidysflowers.com/
index.cfm?fuseaction=display_large
_image&product_id=739
7 มีนาคม 2550 04:11 น.
ปราณรวี
เมื่อเจ็บป่วยไม่สบายเป็นไข้หนัก
ต้องหยุดพักกิจการงานทั้งหลาย
ไปหาหมอตรวจโรคให้โศกคลาย
ไม่ให้กลายเป็นมากจนยากนาน
มีผู้คนมากมายเรียงรายหน้า
ต่างเข้ามานั่งรอหมอหลายท่าน
บางคนถูกนำส่งโรงพยาบาล
ด้วยเหตุการณ์เร่งด่วนเรื่องจวนตัว
หมอก็น้อยแต่คนคอยมากมายนัก
ทั้งเบาหนักร้องครวญชวนปวดหัว
ไม่อยากมาเพราะว่าเรานั้นเฝ้ากลัว
บางครั้งมั่วซื้อหายาทานเอง
ทั้งเด็กเล็กคนแก่เฒ่าดูเศร้าหมอง
นั่นปวดหัวนั่นปวดท้องร้องโฉงเฉง
นั่นมีไข้นั่นไอมาน่ากลัวเกรง
นั่นนักเลงตัวดีตีกันมา
ทั้งพระสงฆ์องค์เจ้ามาเข้าแถว
หน้าส่อแววเหน็ดเหนื่อยดูเมื่อยล้า
นั่นแม่ค้าปากซอยพาลูกน้อยมา
ได้ข่าวว่าท้องเสียจนเพลียแรง
อีกหลายหลากมากหน้ามาไม่หยุด
บ้างรีบรุดบ้างหดหู่ดูหน่ายแหนง
กังวลว่าถ้ามัวคิดผิดสำแดง
โรคแทรกแซงจะหายยากฝากบอกมา
คนไข้มานั่งรอหมอไปไหน?
มาไวไวปวดท้องร้องเรียกหา
ทั้งโอดโอยโหยหวนชวนเวทนา
ป่วยกายาป่วยใจให้ทุกข์ทน
หนึ่งชีวิตลิขิตมาชะตามนุษย์
ไม่อาจหยุดหรือหนีหายไปทุกหน
ทั้งเด็ก แก่ ร่ำรวย หรือยากจน
หลีกไม่พ้นเจ็บป่วยไปด้วยกัน
จึงเป็นที่ที่ทุกคนดั้นด้นมา
เพื่อรักษาโรคภัยใช่แข่งขัน
เพราะเจ็บป่วยด้วยปัญหาสารพัน
รู้จักกันก็ที่นี่มีเพื่อนรอ
เสียงเรียกหมออยู่ไหนไม่มาหา
ช่วยรักษาก่อนได้ไหมไม่ไหวหนอ
ยังร้าวรวดปวดหัวจนตัวงอ
อย่าให้รอจนสิ้นแรงแห่งอดทน...
รูป: http://www.diaryhub.com/
diary/diary.php?diary_name=
rung&dhdate=17082006
5 มีนาคม 2550 20:01 น.
ปราณรวี
เมื่อรักร้างห่างลาถึงคราจาก
น้ำตาพรากหลั่งไหลไม่จบสิ้น
ถวิลหวังนั่งเศร้าเหงาดวงจินต์
ยามหมดกลิ่นรักหอมยอมจำนน
กี่คราครั้งยังร่ำไห้ใจหม่นหมอง
ถูกจำจองหัวใจไปกี่หน
น้ำตาแห้งเหือดหายดั่งสายชล
กลับเอ่อท้นล้นทรวงเพราะบ่วงรัก
จึงอยากถามถึงความในใจเธอนั้น
คิดถึงฉันบ้างไหมไม่ประจักษ์
เมื่อโศกตรมขมอุราเหนื่อยล้านัก
เคยหยุดพักร้องไห้บ้างไหมหนอ
เธอเคยเสียน้ำตากี่คราครั้ง
เมื่อรักพังร้างไกลจนใจฝ่อ
ก่อนเคยเรียงเคียงคู่อยู่เคลียคลอ
เดี๋ยวนี้ท้อรันทดหมดแรงใจ
กี่น้ำตาที่รินหยดรดลงแก้ม
อาจแตะแต้มแค่พอปริ่มริมตาใส
หรือหลั่งมาแล้วลาหายกลับกลายไป
ไม่ใส่ใจเพราะไร้ค่าน่าจดจำ
ขอได้ไหมให้น้ำตามาหน่อยหนึ่ง
ในคราซึ่งต้องจากไกลใจถลำ
ถึงแม้ต้องเสแสร้งแกล้งกระทำ
เพื่อจดจำเป็นคำว่ายังอาลัย...
รูป: http://sound-of-cryy.blogfa.com/
3 มีนาคม 2550 23:16 น.
ปราณรวี
ในที่สุดจุดจบก็มาถึง
ดั่งเชือกตึงขาดผล็อยหลุดลอยหาย
รักที่เลือนแรมร้างก็วางวาย
และสุดท้ายหวิววับไปกับลม
เธอเลือกทางเดินใหม่กับใจเก่า
ทิ้งรักเราลงถังช่างขื่นขม
ปล่อยฉันร้างห่างไกลใจระทม
ให้ดิ่งจมหักเหทะเลน้ำตา
คือคำตอบตอกย้ำให้จำจด
เพราะรักหมดรันทดใจอาลัยหา
ต้องแยกทางห่างเหินเดินจากลา
เปลี่ยวเอกาล้าหนักเพราะรักลวง
ขอให้เธอกับรักใหม่ใจคงมั่น
อย่าแปรผันพลิกแพลงใช่แกล้งห่วง
อุปสรรคหมดไปไม่ย้อนทวง
และลุล่วงสู่ฝันเธอนั้นรอ
ส่วนตัวฉันต้องขอลาเพราะล้าหนัก
โอ้ศรรักหักลงปลงแล้วหนอ
เป็นผู้พ่ายแพ้พิษติดตามคลอ
จึงเพียงพอขอไกลไปจากเธอ...
รูป: http://sound-of-cryy.blogfa.com/
2 มีนาคม 2550 11:31 น.
ปราณรวี
ฟ้าร้องครืนครืนมา ได้เวลาฝนเริ่มตก
สายลมพัดกรรโชก โบกปลิวไหวใบไม้ร่วง
ฝูงนกผกโผบิน กลับคืนยังถึงรังรวง
อบอุ่นกรุ่นในทรวง รังรวงน้อยคอยเจ้าคืน
แม้รังจะน้อยนิด เจ้าไม่คิดจิตขัดขืน
ยามเย็นเร่งกลับคืน สุขสดชื่นตื้นตันทรวง
สร้างไว้แต่พอดี เต็มล้นปรี่ความแหนหวง
คุ้มกันภัยทั้งปวง ร้อนเย็นล่วงหมดห่วงใย
สายฝนยังสาดซัด ยอดไม้กวัดสะบัดไหว
เอนโอนโยนโยกไป แกว่งรังให้ไหวตามลม
เจ้าเพียงแค่นกน้อย ดูดั่งด้อยน้อยใจตรม
รังเล็กใช่ขื่นขม หรือปรารมภ์ระทมใจ
ครอบครัวล้วนเปี่ยมสุข ไร้เรื่องทุกข์อยู่อาศัย
เท่านี้ก็พอใจ หมดหมองไหม้ในวิญญาณ์
เมื่อเปรียบกับมนุษย์ ช่างแสนสุดเวทนา
รัก โลภ หลง โกรธา ราคะ จริต จิตฟั่นเฟือน
ไม่รู้จักเพียงพอ คำที่ "พ่อ" คอยย้ำเตือน
ไขว่คว้าหาดาวเดือน เหมือนคนบ้าเพราะฟ้าไกล
ไม่คิดว่าวันหนึ่ง จะถึงคราที่จากไป
เสื้อผ้าชุดหนึ่งให้ ไว้ติดตัวชั่วนิรันดร์...
รูป: http://www.wpclipart.com/imgpage.html?http://www.wpclipart.com/animals/birds/
_Miscellaneous/bird-nest_1.png
หน้าส่วนตัว
2052
