21 กุมภาพันธ์ 2550 13:23 น.
ปราณรวี
เพราะผูกพันกันมาแต่คราก่อน
ไม่อาจถอนห่วงใยให้หมดสิ้น
ยังระลึกนึกถึงซึ้งดวงจินต์
แม้จะสิ้นรักมั่นคำสัญญา
จึงมอบความห่วงใยไปเสมอ
ส่งถึงเธอผู้อยู่ไกลอีกปลายฟ้า
ให้ฝันดีมีสุขทุกเวลา
ปรารถนาสิ่งใดสมใจปอง
แม้ยามสายบ่ายเย็นไม่เห็นหน้า
หลายเวลาถามไปด้วยใจข้อง
ไม่ได้หาอาหารทานรองท้อง
เดี๋ยวก็ต้องปวดจุกจนทุกข์ทน
ตกเย็นย่ำค่ำลงคงอยู่งาน
ไม่กลับบ้านก็ห่วงใยจนใจหม่น
เพราะยุ่งหนักพักไม่ได้ให้ลุกลน
ต้องอยู่จนงานเสร็จสำเร็จไป
ครั้นเจ็บป่วยไม่สบายใยไม่พัก
คอยถามถักทานยามาหรือไม่
ทั้งภูมิแพ้แก้คันบางวันไอ
ทำอย่างไรให้ทุเลาเบาอาการ
แต่ดูเหมือนเธอไม่เห็นที่เป็นห่วง
เพราะทั้งปวงที่พูดพร่ำคำไม่หวาน
จึงเป็นเหมือนเพ้อพ้อก่อรำคาญ
พอเนิ่นนานพาลตำหนิถูกติติง
ความห่วงใยที่มอบให้จึงไร้ค่า
เบื่อระอากวนใจไปทุกสิ่ง
ถึงแม้เห็นเป็นน้ำใสจากใจจริง
ยังถูกขว้างวางทิ้งกลิ้งกลางทาง...
18 กุมภาพันธ์ 2550 13:51 น.
ปราณรวี
เมื่อเมฆคล้อยลอยลิ่วปลิวลมพัด
ยอดไม้กวัดแกว่งไกวจนใบร่วง
หยาดฝนโปรยโรยรายเป็นสายรวง
ก่อนทิ้งช่วงลงดินแลกกลิ่นไอ
จากดินแห้งแล้งร่วนจวนใจขาด
น้ำฝนหยาดหลั่งมาได้อาศัย
ชโลมดินถิ่นร้อนตอนอาลัย
ก่อนแทรกซึมจมหายในลายดิน
เป็นดินด้อยน้อยค่าราคาต่ำ
เมื่อฝนพรำได้น้ำพรมสมถวิล
มาแลกรักจากใจกับไอดิน
ไม่เคยสิ้นพิศวาสทุกชาติมา
เปรียบดั่งฉันมั่นในฤทัยรัก
ผูกสมัครรักแต่เธอเพ้อเรียกหา
ไม่ร้างเลยลืมเลือนเตือนสัญญา
ปรารถนารักแท้ให้แก่กัน
แต่บัดนี้เธอจากไปคล้ายดั่งฝน
ปล่อยให้คนเฝ้ารอพ้อโศกศัลย์
เหมือนดินง้อรอฝนทนรำพัน
กี่เดือนวันจะเยือนฟ้ามาโปรยดิน
เมฆยังลอยคล้อยเคลื่อนเลือนลมพัด
โบกสะบัดซัดหายไปจนสิ้น
เหมือนเธอไปไกลลับกับเมฆินทร์
เหลือแต่กลิ่นรักร้างทางมืดมน...
15 กุมภาพันธ์ 2550 14:06 น.
ปราณรวี
หลังฝนโปรยโรยรายหายไปลับ
ต้นไม้กลับชุ่มชื่นเมื่อตื่นเช้า
สะบัดกิ่งโบกไกวจนไหวกราว
หยาดน้ำพราววาววับจับทั่วใบ
ไม่เนิ่นนานก้านแตกแยกเป็นกิ่ง
ดูอ้อยอิ่งนิ่งรอล้อลมไหว
เริ่มผลิดอกออกตาไม่ช้าใย
มียอดใบอ่อนแซมแต้มทุกตา
เมื่อใบอ่อนช้อนช่อรอรับแสง
เหล่าแมลงแฝงกายในแหล่งหล้า
เข้าแทะกัดฟัดฟอนอ่อนระอา
เจ้าโศกาเว้าแหว่งเพราะแรงราญ
เปรียบดังคนวัยเยาว์ยังเขลานัก
ไม่ตระหนักถึงภัยที่ไล่ผลาญ
เพราะอ่อนโลกโชคร้ายถูกภัยพาล
ประสบการณ์อ่อนด้อยน้อยเต็มที
ต้องดูแลชิดใกล้เจ้าใบอ่อน
กำจัดหนอนซ่อนกายอยู่หลายที่
ทั้งโรคแปลกแทรกมาเข้าราวี
จนเจ้ามีภูมิต้านทานโรคร้าย
สอนให้รู้สู้กับโลกที่ซับซ้อน
มีสิ่งซ่อนนับคณาน่าใจหาย
ทุกแห่งที่มิผ่อนผันอันตราย
จะย่างกรายให้ระวังกำบังตน
ยังเฝ้ามองห่วงใยใบไม้อ่อน
เพราะมากหนอนมากแมลงแฝงทุกต้น
มากโรคร้ายกลายกล้ำย้ำกมล
กลัวเจ้าหล่นจากจรลงก่อนวัย
รูป: h**p://www.photoontour.com/
Gall_SlideShow_HTML/KaoYai%202
/SlideKaoYai2_38.htm
14 กุมภาพันธ์ 2550 15:02 น.
ปราณรวี
ร้อยรอยทรายใครสร้างห่างชายฝั่ง
เพียงหันหลังคลื่นซัดสะบัดหาย
เปรียบดังรักที่ถักทอล้อแพรวพราย
ถูกทำลายง่ายลงน่าสงกา
เพราะสายใยไม่คงมั่นจึงหวั่นหวาด
หรือเพราะสองเราขาดวาสนา
พระพรหมแกล้งแสร้งสร้างให้ร้างลา
สุดพรรณนาอาลัยในห้วงรัก
เมื่อมาถึงทางตันจะดั้นด้น
จึงคล้ายคนหม่นหมองต้องอกหัก
หมดพลังกายใจจะทายทัก
ผงความรักเข้าตาพามืดมน
จึงทำใจในวันหน้าถ้าเลือกได้
ขอเป็นคนไร้ใจในแห่งหน
ไม่ข้องเกี่ยวความรักหนักกมล
หมดสับสนปนเปเล่ห์รักลวง
ร้อยรอยทรายหายไปในเกลียวคลื่น
ปลุกให้ตื่นจากฝันร้ายคล้ายหมดห่วง
เมื่อลบรอยอาลัยได้ทั้งปวง
คงลุล่วงปรารถนาที่ท้าทาย
รูป: h**p://www.trekearth.com/gallery/
Central_America/photo476259.htm
13 กุมภาพันธ์ 2550 00:03 น.
ปราณรวี
ใยพระเจ้าสร้างไว้ให้กังขา
เรื่องรูปร่างหน้าตาพาฉงน
สิ่งประกอบหลากหลายให้เป็นคน
ดูพิกลน่าครุ่นคิดพินิจความ
ใยบางสิ่งมีเพียงหนึ่งหรือมีสอง
ให้ตริตรองมองเห็นเป็นคำถาม
หากใคร่ครวญทวนทบประกบตาม
จะพบความแจ่มแจ้งแถลงการณ์
มีสองตาสองหูแต่หนึ่งปาก
ไม่ลำบากมากไปจะไขขาน
มีเหตุผลอธิบายได้ประมาณ
เป็นตำนานเล่าไว้ให้เรายิน
รู้จักฟังให้มากหากเรียนรู้
มีสองหูใช้ประโยชน์ให้หมดสิ้น
แต่ฟังหูไว้หูอยู่เป็นจินต์
จงเป็นหินหนักแน่นดังแท่นทอง
ส่วนตามองสิ่งใดให้ใคร่ครวญ
เป็นกระบวนการว่าอย่าผยอง
หัดวิเคราะห์ให้ลึกซึ้งจึงรับรอง
อย่าเร่งร้องตีความตามที่ยล
เรื่องการพูดต้องระวังอย่าพลั้งเผลอ
เหมือนละเมอเพ้อไปไม่ได้ผล
เพียงปากเดียวยังวุ่นวายให้ชอบกล
สัปดนมีสองปากจะยากนาน
จึงเป็นเหตุที่เรามีแค่นี้หนา
ทั้งหูปากและนัยน์ตามาสมาน
จะรับรู้สิ่งใดให้ประมาณ
เพื่อเกิดการก่อประโยชน์โทษไม่มี
รูป: h**p://www.test.iwebpack.com/
4images/details.php?image_id=9&sessionid
=a657e6a8ff12e56eba8f195353ca1c92
หน้าส่วนตัว
11615
