30 ตุลาคม 2550 23:36 น.
ปราณรวี
เปิดเทอมเยี่ยมกรายมาใกล้แล้ว
แม่ใจแป้วกระเป๋าแฟ่บแอบทอดถอน
ค่าใช้จ่ายคงหลายพันทุกขั้นตอน
เมื่อคราวก่อนจ่ายไปยังไม่ลืม
ทั้งค่าเทอมเสื้อผ้าสารพัด
มีจำกัดเก็บไว้ใช่ปลาบปลื้ม
หลายคราครั้งยั้งใจไม่หยิบยืม
น้ำตาซึมขัดสนก็ทนเอา
ทั้งคนโตคนเล็กเด็กตัวน้อย
ค่าใช้สอยไล่เรียงไปเคียงเขา
ยิ่งเรียนสูงก็พูนเพิ่มเหมือนเติมเงา
ภาระเบาลงนิดเมื่อปิดเทอม
เปิดกระเป๋าออกนับเงินพับไว้
ค่อยลูบไล้ ถ้วนถี่ นี่เงินเสริม
เก็บสำรองเอาไว้ใช้ต่อเติม
เมื่อเปิดเทอมต้องจ่ายหลายภาระ
ลูกคนโตค่าเทอมเพิ่มห้าหน่วย
คนเล็กด้วยของใช้จิปาถะ
คงมากเกินที่แม่มีเสียแล้วนะ
โอคุณพระ! ทำอย่างไรให้พอดี
หวนนึกถึงเพื่อนเก่าเราเคยพึ่ง
หลายคราซึ่งช่วยไว้ให้สุขศรี
แม้คราวยากฝากความหวังที่ยังมี
ต่อชีวียามจนขัดสนเงิน
จึงแง้มตู้เปิดเอากระเป๋าน้อย
มีสายสร้อยเส้นเขื่องลายเครื่องเขิน
ดูเก่าคร่ำดำไปนิดพิศพอเพลิน
ขัดกับเงินได้เท่าไรไม่อาจรู้
พอตกสายบ่ายหน้ามาตรงนี้
สถานที่เพื่อนหนอรอเราอยู่
หยิบสายสร้อยออกไปให้พิศดู
วอนหลงจู๊ช่วยทีตีราคา
ขอต่อรองนิดหน่อยไม่ค่อยขัด
เขียนใบนัดไถ่คืนชื่นหรรษา
เมื่อเสร็จสรรพรับเงินเดินออกมา
ให้สัญญาเชื่อได้ในน้ำคำ
แม้หดหู่เพียงใดไม่อยากคิด
ทางชีวิตขมขื่นสู้กลืนกล้ำ
เงินไม่พอ..แก้ปัญหาฝ่าระกำ
จำใจต้องจำนำด้วยจำเป็น
28 ตุลาคม 2550 17:44 น.
ปราณรวี
คงไกลเกินกว่าจะคว้าถึง
คนหนึ่งพึงพิศเคยชิดใกล้
ฟากฟ้ากั้นกลางหว่างห้องใจ
สิ้นไร้อาวรณ์ดังก่อนมา
กลายเป็นคนอื่นไปเสียแล้ว
เพียงแผ่วลมพลิ้วลิ่วลอยหา
บทเพลงลำนำคล้ายคำลา
ศรัทธาแห่งใครไม่เหลือเลย
ดวงใจแห้งแล้งเรี่ยวแรงสิ้น
โบยบินไม่ไหวแล้วใจเอ๋ย
ขวัญเจ้าจากกันแล้วขวัญเอย
เอื้อนเอ่ยใดใดก็ไร้ความ
มองฟ้ามองฝนดั่งคนผิด
ความคิดกลัดหนองด้วยมองข้าม
ไม่อาจยื้อยุดฉุดรั้งตาม
งอกงามสัมพันธ์ฉันและเธอ
หรือเป็นเพียงเราที่เขลานัก
จมปลักคลั่งไคล้ใจเพ้อเจ้อ
คิดไปฝ่ายเดียวเที่ยวละเมอ
พร่ำเพ้อทุกข์ตรมขมอุรา
เถอะ..อย่างไรใจจำถึงช้ำชอก
พร่ำบอกออกไปแม้ไร้ค่า
ช่วงหนึ่งชีวิตติดตรึงตรา
ปวดปร่าล้าหนักรักเลื่อนลอย
ด้วยลมหายใจยังไม่สิ้น
จึ่งดิ้นต่อไปไม่อาจถอย
ระกำซ้ำซากจากรอคอย
อย่างน้อยก็หัวใจ..ได้เคยรัก
24 ตุลาคม 2550 00:28 น.
ปราณรวี
เสียงแผ่วผิวบรรเลงเพลงใบไม้
เพียงลมพลิ้วกวัดไกวก็ไหวร่วง
แล้วโปรยปลิวลิ่วลับไม่กลับรวง
คล้ายหมดห่วงต้นเก่าเจ้าจากไกล
คราลมอ่อนเจ้าผ่อนลงที่ตรงหน้า
ดุจไขว่คว้าหาแหล่งแฝงอาศัย
เมื่อลมโหมกระพือพัดสะบัดไป
ก็โลดแล่นครั้งใหม่..หมดใยดี
ใจของเธอเปรียบไปไม่แตกต่าง
ดูเวิ้งว้างบางเบาไม่เข้าที่
ด้วยจุดหมายปลายทางร้างเต็มที
สิ่งที่มีคือปรวนแปรไม่แน่นอน
ลองค้นหาความจริงใจข้างในนั้น
ที่นานวันคงลบหายไปเกือบค่อน
ไม่หยุดนิ่งกลิ้งกลอกดูยอกย้อน
หมดอาวรณ์เมื่อไรก็ไคลคลา
ฉันเฝ้ามองตรองตรึกแล้วนึกเห็น
สิ่งซ่อนเร้นในใจเริ่มไร้ค่า
ทุกเรื่องราวแรมร้างสร้างโศกา
บอกตัวว่าจงปล่อยวางว่างจากรัก
เจ้าใบไม้ยังปลิวไปไม่สิ้นสุด
ไม่อาจหยุดด้วยแรงลมโหมกระอัก
ใจของเธอก็ลนรานเกินทานทัก
จะหยุดพักเมื่อไรไม่รู้เลย
21 ตุลาคม 2550 14:34 น.
ปราณรวี
กี่ครั้งคราน้ำตาเอ่อเธอเฝ้าซับ
เมื่อฉันหลับฝันร้ายใจสับสน
เธอไม่ห่างหนีหายคลายอดทน
อยู่ด้วยจนตื่นมาฟ้าสีทอง
เมื่อความคิดจิตวิญญาณฉันลาญแหลก
ความทุกข์แทรกดวงหทัยไห้หม่นหมอง
เธอดั้นด้นค้นหามาให้ครอง
สิ่งรับรองศักดิ์ศรีเคยมีมา
คราฉันล้มก้มหน้าอายฟ้ากว้าง
ไม่อ้างว้างเธออยู่ใกล้หายกังขา
ฉุดให้ลุกขึ้นยืนฝืนกายา
แล้วเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าไกล
บางคราครั้งอ้างว้างบนทางเปลี่ยว
เธอยื่นมือเกาะเกี่ยวเหนี่ยวรั้งให้
เมื่อหนาวเหน็บเจ็บปวดรวดร้าวใจ
เธออยู่ใกล้เป็นเพื่อนมิเชือนแช
ครั้นหมดหวังซังกะตายในชีวิต
ดั่งโลกปิดลิดรอนย้อนกระแส
เธอยังอยู่กับฉันมิผันแปร
เป็นเพื่อนแท้ทุกที่มิเสื่อมคลาย
และหลายครั้งที่อ่อนแอแก่อุปสรรค
ด้วยหัวใจจมปลักรักสลาย
ความเข้มแข็งอดทนหม่นละลาย
ยอมแพ้พ่ายกับโลกโศกเข้าครอง
เธอยังยืนเคียงข้างไม่ห่างหาย
คอยปลอบปลุกทุกข์คลาย ใจผยอง
เติมความกล้าท้าภัยให้ลำพอง
ลุกขึ้นมองแล้วก้าวย่างอย่างทระนง
เธอจึงคือนิยามคำ เพื่อนแท้
ไม่เปลี่ยนแปรเสือกไสไล่ขับส่ง
ไม่ว่าทุกข์ สุขอย่างไรใจมั่นคง
เธอดำรงคำนี้มิลืมเลือน
โลกอาจหมุนวนไปไม่จีรัง
แต่เธอยังคงที่มิลอยเลื่อน
เป็นดั่งเงาเฝ้าตามถามเยี่ยมเยือน
ไม่กลบเกลื่อนหลบหายไปจากกัน
ไม่อาจหาผู้ใดให้แทนที่
ความหวังดีมีให้ไม่เปลี่ยนผัน
จะรักตอบมอบใจให้นิรันดร์
ก็เพราะว่าเธอนั้น ตัวฉันเอง
18 ตุลาคม 2550 20:20 น.
ปราณรวี
เมื่อทบทวนหวนคิดจิตหวั่นไหว
จากกันไกลเสียแล้วสิ้นแววหวาม
สูญเวลาไปเปล่าไยเฝ้าตาม
เพื่อพบความแห้งแล้งแห่งใจเธอ
คล้ายดั่งคนเดินผ่านบนลานฝัน
ไม่สำคัญใดใดให้เพ้อเจ้อ
มีเพียงเราเขลาไปใฝ่ละเมอ
แอบพร่ำเพ้ออยู่นานรานร้าวใจ
เพราะแตกต่างห่างกันเกินหันหน้า
จะพูดจาเล่าแจ้งแถลงไข
ต้องปล่อยความตามเห็นให้เป็นไป
แล้วแต่ใครจะพินิจพิจารณา
ด้วยอ่อนล้าเกินตนจะทนรับ
เพื่อพบกับคลื่นลมโถมเข้าหา
ขอหลบหลีกภาพลวงห้วงมายา
ปรารถนาแห่งใจไม่มีแล้ว
หน้าส่วนตัว
1507
