31 มกราคม 2550 13:03 น.
ปราณรวี
หยาดน้ำค้างพร่างพราวยามเช้าตรู่
ดอกหญ้าลู่ราบลงกับพงหนาม
พอสายแดดส่องมาจนฟ้าคราม
เจ้าก็ตามต้นขึ้นกับพื้นดิน
เป็นดอกหญ้าค่าน้อยเหมือนด้อยศักดิ์
ถึงใจภักดิ์หนักแน่นดังแผ่นหิน
แม้หมดจดสดใสไร้มลทิน
อย่าถวิลใฝ่ฝันแจกันทอง
เพราะวันหนึ่งถึงคราวเจ้าโรยร่วง
อาจช้ำทรวงร่ำไห้ใจหม่นหมอง
ถูกทอดทิ้งชอกช้ำน้ำตานอง
ไม่สมปองเพราะหมายตาค่าสูงเกิน
ใยเจ้าไม่มองมาที่ข้าบ้าง
สุดอ้างว้างเป็นก้อนหินสิ้นสรรเสริญ
เฝ้าแต่คอยน้อยใจใครไม่เกิน
เจ้าหมางเมินเดินหลบไม่สบตา
ถึงเป็นหินไม่สิ้นไร้หัวใจรัก
ผูกสมัครรักมั่นจึงสรรหา
บทกลอนเห่กล่อมย้อมอุรา
ให้เจ้ามาหลับใหล ตรงใจเรา
30 มกราคม 2550 13:09 น.
ปราณรวี
.................ไก่..............
เป็นเพื่อนเก่าเพื่อนแก่เห็นแต่ก่อน
ตั้งแต่ตอนยังอ่อนเยาว์เราได้เห็น
เจ้าไก่น้อยกลอยใจในทุกเย็น
มาเดินเล่นคุ้ยหาอาหารกัน
ถึงยามเช้าเจ้าก็ตื่นแต่เช้าตรู่
ไม่คุดคู้เกียจคร้านงานสร้างสรรค์
มีหน้าที่มากมายให้ทำกัน
โก่งคอขันปลุกเราทุกเช้ามา
เจ้าตีปีกพรึ่บพรั่บก่อนขับเสียง
เป็นสำเนียงคุ้นหูกู่เวหา
ส่งเสียงร้องก้องไปในนภา
บอกเวลายามเช้าแล้วเจ้าเอย
แม้คืนวันผ่านมาเวลาเปลี่ยน
เจ้าพากเพียรไม่ยกเลิกหรือเพิกเฉย
ตรงเวลามาช้านานไม่ผ่านเลย
ดูคุ้นเคยทำหน้าที่อย่างดีใจ
.................นาฬิกา...............
มาบัดนี้โลกกลับเปลี่ยนเหมือนเวียนว่าย
สิ่งมากมายถูกลิขิตประดิษฐ์ใหม่
เทคโนโลยีก้าวล้ำนำหน้าใคร
ของเก่าใดเลยด้อยค่ากว่าที่เป็น
นาฬิกาเรือนสวยด้วยรูปลักษณ์
ลายสลักแต่งงามยามได้เห็น
เสียงไพเราะเสนาะหูดูเยือกเย็น
มีลูกเล่นหลากหลายให้เลือกเอา
เจ้าถูกหานำมาวางที่ข้างหมอน
โอ้ยามนอนไม่ร้อนใจให้อับเฉา
เลือกตั้งปลุกทุกเวลาภาษาเรา
หลงรักเจ้านาฬิกาทุกครานอน
เสียงกริ๊งกร๊างดังใกล้ ๆ ไม่คุ้นหู
ลืมตาดูเจ้าของเสียงอยู่เคียงหมอน
ยังซบเซาเหงาหลับขยับนอน
ไม่อาวรณ์เพราะปลุกซ้ำย้ำอีกที
.........นัดสำคัญ..ตั้งเวลา.........
นัดสำคัญวันพรุ่งนี้ที่มาถึง
คิดคำนึงถึงน้องนางช่างสุขศรี
ต้องตื่นดึกดูคึกคักน่ารักดี
เพราะจะมีโอกาสงามพบทรามวัย
ตั้งปลุกตอนตีสี่นะที่รัก
อย่าช้าชักหักเหทำเฉไฉ
ถ้าตื่นช้าเดี๋ยวตระหนกตกรถไฟ
ไม่ได้ไปเห็นนางที่ห่างกัน
ก่อนหลับตาดูเวลาอีกทีก่อน
ใจรอนรอนถึงตอนหลับยังกลับฝัน
จนนานเนิ่นเพลินอุราผวาพลัน
อะไรกัน...อ๋อ! เสียงไก่ใยปลุกเรา
เกือบหลับต่อรอเวลานาฬิกาปลุก
แต่กลับฉุกคิดได้ใจอับเฉา
ก็ตีห้าแล้วนี่หนาไม่น่าเดา
โถตัวเราหลับเพลินไปไม่ตื่นมา
ใยวันนี้ไม่มีเสียงเจ้าเรียกปลุก
ฉันจึงลุกตื่นสายตายละหวา
เป็นอะไรไปหรือนาฬิกา
หรือเพราะว่าเครื่องขัดข้องต้องซ่อมแซม
หมดเวลามาหวนคิดติดจรวด
ถึงท้องปวดก็กลั้นเล่นเป็นของแถม
น้ำไม่อาบเพราะอย่างไรไม่มอมแมม
เคยค้างแรมสามวันนั้นอาบที
ออกจากบ้านลานลนจนเสื้อหลุด
ไม่อาจหยุดวิ่งไปไม่รอรี่
เมื่อไปถึงรถมารอช่างพอดี
ไม่งั้นมีผิดนัดผลัดสำคัญ
นั่งบนรถไม่อดคิดถึงเจ้าไก่
จะเป็นไรถ้าเจ้าลืมไม่ปลื้มขัน
เราคงนอนลากรั้งไปทั้งวัน
ไปไม่ทันหนาวจิตคิดแล้วกลัว
.........บทส่งท้าย.........
ยินเสียงดังพรึ่บพรั่บขยับปีก
ตามมาอีกเสียงขันฉันยิ้มหัว
ไม่ต้องใส่แบตเตอรี่ที่ในตัว
เจ้าก็รัวเสียงขันทุกวันมา
อันเทคโนโลยี่ที่ค้นพบ
อาจจะคบได้บางวันเพื่อหรรษา
แต่หาผู้ปราดเปรื่องเรื่องเวลา
เจ้าไก่นาคือสุดยอดตลอดกาล...
29 มกราคม 2550 11:14 น.
ปราณรวี
แดดยามบ่ายฉายแรงแสงระยิบ
ไกลลิบลิบคือหนองน้ำชุ่มฉ่ำใส
ที่ริมหนองมองเห็นเด่นแต่ไกล
ไม่ใช่ใครก็เจ้าทุยคุ้ยเขี่ยโคลน
ลงนอนเล่นในปลักที่พักเจ้า
พอแดดเบาก็ลุกไปไม่ผาดโผน
เป็นทุยนาท่าทีที่อ่อนโยน
ไม่เอนโอนแต่มั่นคงทรงพลัง
แล้วลุกเล็มหญ้าฟางวางแถวนั้น
นกเอี้ยงพลันบินเลาะเกาะบนหลัง
หาแมลงเหลือบริ้นกินประทัง
เพื่อชีพยังอยู่รอดและปลอดภัย
มิตรภาพซาบซึ้งตรึงตราจิต
ไม่เคยคิดดึงดื้อหรือผลักใส
ยามทุยเหงาโดดเดี่ยวเปลี่ยวฤทัย
เอี้ยงอยู่ใกล้ร้องเพลงบรรเลงกลอน
เป็นตำนานนกเอี้ยงเลี้ยงควายเฒ่า
คือเรื่องราวกล่าวขานการอักษร
ความเกื้อหนุนจุนเจือเอื้ออาทร
ที่ถาวรชิดใกล้ไม่โอนเอียง
บนทุ่งกว้างหนทางเกวียนดูเวียนวก
คือป่ารกไม่สดับสรรพเสียง
แต่เพลงไพรให้ความสุขทุกสำเนียง
ขอเป็นเอี้ยงเคียงคู่อยู่กับทุย
รูป: h**p://web1.dara.ac.th/
yanin/B6_Ecology/picture/proto-02.jpg
28 มกราคม 2550 08:54 น.
ปราณรวี
ใบไม้ร่วงควงหวิวปลิวจากต้น
เพราะลมบนเร่งรัดพัดหน่วงหนัก
กิ่งก้านไหวไกวแกว่งแรงยิ่งนัก
ไม่หยุดพักยะเยือกเย็นช่างเข็ญใจ
เมื่อลมนิ่งสิ่งที่เห็นและเป็นอยู่
ต้นไม้ดูหม่นหมองเหมือนร้องไห้
เหลือแต่กิ่งก้านดำช้ำฤทัย
ลมหนาวไร้เมตตาข้าเหลือดี
ไม้ไร้ใบก็เหมือนใจเราไร้เพื่อน
ความเหงาเยือนให้เลือนร้างห่างวิถี
ต้องเศร้าโศกโศกาล้าเต็มที
ลมหนาวมีอิทธิพลจนน่ากลัว
เมื่อพัดมาครั้งคราใดฉันไหวหวั่น
ทุกคืนวันพรั่นฤทัยไปจนทั่ว
พัดมาพรากสิ่งรักไปจากตัว
ดั่งฟ้ามืดหม่นมัวไปชั่วกาล
อีกกี่วันจะพลันพ้นที่ทนทุกข์
ลมหนาวไปใจคงสุขเกษมศานต์
ไม้ผลิดอกออกใบให้สำราญ
ทุกกิ่งก้านเขียวชอุ่มชุ่มกมล
เปรียบดังฉันมีเธออยู่เคียงข้าง
ไม่แรมร้างห่างลับจนสับสน
อยู่ชิดใกล้ดั่งใจฝันกันสองคน
คงสุขล้นพ้นโศกยามโลกปรวน...
27 มกราคม 2550 11:48 น.
ปราณรวี
เป็นเพียงสิ่งภายนอกที่มองเห็น
และเป็นสิ่งที่คนไม่ค้นหา
จึงมองผ่านผิวเผินพอเพลินตา
ประเมินค่าแค่เปลือกนอกแล้วบอกใคร
ให้คะแนนแม้นรูปสวยดูรวยทรัพย์
แต่ไม่นับหากดูด้อยคอยผลักใส
ค่ามากน้อยแตกต่างห่างกันไป
อยู่ที่ใครปรุงแต่งสำแดงตน
เมื่อเปลือกนอกลอกไปจักได้เห็น
สิ่งซ่อนเร้นภายในได้อีกหน
เป็นรูปทองรองรับไม่อับจน
มีค่าล้นสมคะเนเท่ห์กว่าใคร
หรืออาจเป็นอีกสิ่งที่ตรงข้าม
น่าเหยียดหยามเน่าเหม็นก็เป็นได้
ปกปิดด้วยเปลือกสวยระรวยใจ
แต่ภายในฟอนเฟะเละน่าดู
สิ่งใดมีคุณค่าน่ายกย่อง
ไม่อาจมองแค่เปลือกนอกที่หลอกหรู
เพราะเปลือก ปิดบังไว้ไม่ให้ดู
เจ้าโฉมตรูอย่าเร่งด่วนสรุปความ
หน้าส่วนตัว
1534
