21 สิงหาคม 2550 12:20 น.
ปราณรวี
โอ้ใจเอ๋ย..ช่างกระไรให้หวั่นหวาด
เพลินหวังวาดแววฝันอันลอยเลื่อน
มัวพะวงหลงสาวแต่ดาวเดือน
จนลืมเลือนเศร้าโศกที่โลกมี
มิหันมองความจริงที่สิงซ่อน
มายอกย้อนตอกย้ำช้ำเหลือที่
กับเรื่องราวร้าวรอนซ้อนฤดี
แหละท่าทีเมินหมางที่ห่างไป
ไม่มีสิทธิ์ใดใดให้เรียกร้อง
เพียงเฝ้ามองพะวงด้วยสงสัย
อยากค้นหาคว้าถึงซึ่งเยื่อใย
มีบ้างไหมตกหล่นบนหนทาง
เธอเหมือนเงาเฝ้าตามเกินห้ามหัก
ด้วยยากนักจะกำจัดหรือขัดขวาง
หากหันหลังหลบเร้นมิเว้นวาง
ก็อ้างว้างเกินใจจะใคร่ทำ
หนักอย่างไรคงถึงคราต้องลาจาก
เหลือเพียงซากรักทรุดหยุดถลำ
ยอมหลงวนเวียนว่ายในมืดดำ
ดีกว่าช้ำโศกเศร้า..กับเงาเธอ
20 สิงหาคม 2550 00:24 น.
ปราณรวี
เวรกรรมเก่าก่อนนั้น.....บันดาล
ให้ประสบพบพาน.........ชาตินี้
ดำเนินเรื่องร้อยกาล......บรรจบ
เพียงต่างผลบุญชี้.........ทุกข์เศร้าโศกตรมฯ
ไม่อาจคิดหลบลี้............ที่ใด
แม้อยู่ใกล้หรือไกล........ฟากฟ้า
ผลกรรมจะตามไป........กำหนด
อาจพบสุข-อ่อนล้า........เร่าร้อนฤๅเย็นฯ
คล้ายเรือมนุษย์ผู้-.........ล่องลอย
กลางทะเลเฝ้าคอย........หลุดพ้น
ทั้งลมคลื่นทยอย...........ซัดสาด
ความทุกข์ถมท่วมท้น....ทั่วถ้วนถึงกันฯ
เพียงมิท้อ,ต่อสู้............อดทน
ดวงจิตพร้อมผจญ........แกร่งกล้า
เมื่อพายุฟ้าฝน.............พัดผ่าน
ฟากฝั่งที่ไขว่คว้า........จักเอื้อมถึงเองฯ
เปรียบคล้ายชีวิตพ้น......วนเวียน
ด้วยฝึกฝนพากเพียร......หมั่นไว้
ความดีดั่งบังเหียน........กำกับ
ให้ทุกผู้คนไซร้.............ผ่านห้วงบ่วงกรรมฯ
17 สิงหาคม 2550 03:36 น.
ปราณรวี
หนาวลมพรมแผ่วแว่วเสียงคลื่น
เก็บกลืนฝืนใจที่ไหวหวั่น
หยุดคำพร่ำเพ้อเผลอรำพัน
เมื่อวันฝันดับกับความจริง
ด้วยเราห่างไกลไปเสียแล้ว
สิ้นแววหวนกลับสดับนิ่ง
แม้เจ็บเพียงใดไม่ติติง
ด้วยหยิ่งในตนต้องทนเอา
ไอหมอกมัวหม่นคนก็หมอง
พิศมองคราใดให้อับเฉา
โลกปิดมิดไปไกลจากเรา
จึ่งเศร้าเดียวดายมิวายเว้น
สองคนสองทางถูกกางกั้น
เธอ-ฉันนั้นหนอใช่ล้อเล่น
กับสิ่งเลือนลางที่ต่างเป็น
เฉกเช่นปุถุชนคนทั่วไป
มิใช่ฟากฟ้ามาขัดขวาง
มิใช่หนทางความห่าง-ใกล้
มิใช่เปลือกนอกที่หลอกใคร
แต่คือใจสองเราไม่เข้ากัน
หนาวเหน็บเก็บกลืนสะอื้นเงียบ
เย็นเฉียบหัวใจเริ่มไหวหวั่น
เก็บคำพร่ำเพ้อเผลอรำพัน
เก็บฝันซุกซ่อนรอนน้ำตา...
15 สิงหาคม 2550 03:57 น.
ปราณรวี
มองจันทร์ลอยเด่นฟ้า.....วับแวม
ดุดสะอื้นคืนแรม.............แหว่งเว้า
วิโยคโศกแทรกแซม.......ซุกซ่อน
เราก็เหมือนด้วยเจ้า........ชอกช้ำทรวงในฯ
ยิ่งพิศยิ่งอ่อนล้า.............โรยแรง
หม่นทุกข์ที่แอบแฝง......ร่ำไห้
ดวงใจสิคลายแคลง........รักเร่
จึ่งมิวางคลั่งไคล้............เคลื่อนคล้อยรอยจำฯ
ยามใดใจที่ร้าง................ลางเลือน
เพียงเพิ่มสุขมาเยือน........หนึ่งบ้าง
ที่ปกปิดบิดเบือน..............หายโศก ได้แฮ
เหมือนดั่งจันทร์แรมร้าง....ล่วงขึ้นเต็มดวงฯ
14 สิงหาคม 2550 06:56 น.
ปราณรวี
หลากนิยามความรักจากโลกหล้า
ต่างค้นหาวุ่นวายแม้พ่ายหนี
บ้างเจ็บปวดชอกช้ำย่ำฤดี
บ้างก็มีบางใครไว้แบ่งปัน
ดั่งความรักหนุ่มสาวคราวแรกเริ่ม
ดูเหิมเกริมเติมแต่งด้วยแรงฝัน
ไม่ช้านานผ่านไป..ไห้จาบัลย์
เลิกรักกันลืมหมดรันทดใจ
หรือรักหนึ่งผูกพันฉันมวลมิตร
คราใกล้ชิดเป็นเพื่อนกันมิหวั่นไหว
เมื่อลดน้อยถอยหลังลงครั้งใด
ก็มอดไหม้หายหดหมดราคา
ไม่ว่ารักใดใดก็ให้คิด
เมื่อดวงจิตมิผ่องใสก็ไร้ค่า
ถูกแบ่งปันผันแปรแพ้เวลา
ให้อ่อนล้าผิดหวังทุกครั้งไป
แต่รักหนึ่งซึ้งใจไม่เคยหมด
ไม่มีลดหดจาง..แต่พร่างใส
ไม่เหือดแห้งแกล้งทำช้ำฤทัย
แต่หลั่งไหลชุ่มเย็นเป็นสายธาร
ที่หล่อเลี้ยงเคียงใจไปทุกที่
ด้วยรักนี้มั่นหนักสมัครสมาน
ไม่มีหม่นหมองมัวชั่วกัปกาล
คือตำนานรักของแม่เที่ยงแท้นัก
เป็นรักที่จริงใจใสบริสุทธิ์
แลผ่องผุดมากล้นจนประจักษ์
เฝ้าหลั่งรินรดใจไม่เคยพัก
ลูกตระหนักรักนี้..คือนิรันดร์
หน้าส่วนตัว
1131
