20 ธันวาคม 2550 12:05 น.
ปราณรวี
ฉันเฝ้ามองพะวงด้วยสงสัย
ว่าสิ่งใดเที่ยงแท้หรือแปรฝัน
รอยอดีตผ่านไปไม่นานวัน
หัวใจถูกปิดกั้นด้วยฝันลวง
คำสัญญาแน่นหนักว่ารักแท้
มาพ่ายแพ้ด้วยใจไม่หนักหน่วง
เขาหว่านคำฉ่ำหวานซ่านแดดวง
ก็ทิ้งห้วงรักเราให้เปล่าดาย
เธอหันหลังขว้างคำเคยพร่ำบอก
หัวใจยอกยับเยินเธอเมินหาย
ไร้ถ้อยคำกล่าวลา-อธิบาย
เจ็บเจียนตายใครเล่ามาเข้าใจ
นานเท่าไรอดทนจนวันนี้
ห้วงฤดีหม่นหมองกลับผ่องใส
เฝ้าตรึกตรองมองเห็นความเป็นไป
มันซ่อนนัย..ใจคนล้นมายา
มาวันนี้เธอพลันหันหลังกลับ
ที่เคยลับลาไกลไม่ห่วงหา
มาถักถ้อยร้อยลวงทวงสัญญา
กลับวาจาว่าคงมั่นมิผันแปร
เห็นฉันเป็นคนโง่เหมือนโคถึก
หรือคิดนึกลึกคมคารมแน่
หวานน้ำคำกล้ำกลืนฝืนดวงแด
มิอาจแก้เหตุการณ์ที่ผ่านมา
จงเลือกเดินตามทางที่ต่างพบ
ฉันขอจบกลบฝังสิ้นกังขา
ที่สงสัยใคร่เห็นเจรจา
ปริศนาเอื้อนเอ่ย..เฉลยแล้ว
16 ธันวาคม 2550 22:25 น.
ปราณรวี
กี่ยุคกี่สมัยไม่เคยเปลี่ยน
แค่วนเวียนหมุนกลับสลับขั้ว
จากพรรคนี้ไปพรรคนั้นดูพันพัว
จะหมองมัวอย่างไรไม่ถือความ
ตรงไหนมีเงินทองมากองให้
ก็วิ่งเร่รับใช้ไม่เข็ดขาม
ผละจากเคยอยู่ด้วยช่วยติดตาม
เงินงามๆ งัดง้างห่างออกมา
คนดีๆ มีสมองอยากลองสู้
ก็สุดกู่ห่างไกลไปหนักหนา
ชื่อเสียงไม่เกรียงไกรในพารา
ยากไขว่คว้าพ่ายแพ้แค่เริ่มเกม
จึงเห็นเพียงหน้าเก่าที่เราคุ้น
หมดทางลุ้นคนใหม่ให้แข่ง..เข้ม
ที่แหว่งโหว่ยากหามาเติมเต็ม
ถูกแทะเล็มความฝันเรื่องการเมือง
จะเลือกใครไหนหนาระอานัก
มองคน-พรรค-นโยบายหลายๆ เรื่อง
มันขัดหูขัดตาพาขัดเคือง
เหมือนฝันเฟื่องหลอกเล่นเป็นครั้งคราว
7 ธันวาคม 2550 01:22 น.
ปราณรวี
เพราะอ่อนไหวใจน้อยแม้หน่อยหนึ่ง
ให้คิดถึงเท่าไรไม่อาจเผย
ต้องปล่อยความตามกาลผ่านล่วงเลย
หยุดเอื้อนเอ่ยคำใดให้ได้ยิน
ถึงลึกลึกเฝ้ารอคำพ้อพร่ำ
แต่ใจจำรันทดได้หมดสิ้น
จึงเจ็บนานรานล้าจนชาชิน
แหว่งวิ่นทับถมจมทุกข์ทน
อยากเอ่ยถามความในใจเธอนั้น
มีเงาฉันบ้างไหม..ให้สับสน
หรือลบเลือนเหมือนฟ้าครามืดมน
ทุกแห่งหนว่างเปล่าไร้เงาจันทร์
ลืมหมดแล้วห่วงใยในคราวก่อน
ที่ยอกย้อนพาใจให้โศกศัลย์
หรือลาแล้วลาไปไกลนิรันดร์
ความผูกพันอ่อนล้าค่าไม่พอ
อยากฝากลมไปหาว่าคิดถึง
แม้คำซึ้งไม่มีตรงนี้หนอ
มองเมฆหม่นบนฟ้าน้ำตาคลอ
แซมคำพ้อ..เรียงร้อยด้วยน้อยใจ
.
30 พฤศจิกายน 2550 22:55 น.
ปราณรวี
ตั้งแต่จำความได้ไม่เคยเห็น
พ่อว่างเว้นเหน็ดเหนื่อยเมื่อยอ่อนล้า
เพราะกรำงานแสนหนักเนิ่นนานมา
ทุกเวลาคือเงินดำเนินไป
ไม่เคยท้อ..อดทนบนโลกนี้
ด้วยยังมีลูกรักคอยผลักให้
มุ่งก้าวเดินสานฝันปันแรงใจ
มีสายใยหล่อเลี้ยงเคียงคู่เรา
เงินทุกบาทไม่ขาดเหลือเผื่อวันหน้า
ให้ลูกยาสุขสบายไม่อายเขา
เพียงลูกยิ้มทุกข์พ่อก็บางเบา
เจ้าปัดเป่าเหนื่อยหายจากกายไป
หวังของพ่อคือลูกผ่านการศึกษา
มีวิชาอนาคตเจ้าสดใส
ประกอบกิจการงานใดใด
สำเร็จได้ด้วยดีมีผลงาน
มิหวังเจ้าร่ำรวยด้วยทรัพย์สิน
เพียงรู้อยู่ รู้กิน มีถิ่นฐาน
ใช้ชีวิตไม่ประมาทคาดเหตุการณ์
เพื่อพ้นผ่านเรื่องร้ายที่ไคลคลา
ให้เจ้าเป็นคนดีมีศรีศักดิ์
สมดั่งที่พ่อรักเจ้าหนักหนา
เพียรจดจำคำสอนแต่ก่อนมา
ปรารถนาของพ่อก็เท่านี้
23 พฤศจิกายน 2550 17:50 น.
ปราณรวี
เริงรื่นสุขสันต์วันลอยกระทง
ความทุกข์ส่งลงนทีให้รี่ไหล
ขอขมาคราก่อนย้อนกลับไป
ที่เคยได้ล่วงล้ำลำวารี
พอคืนค่ำย่ำเท้าก้าวจากบ้าน
สนุกสนานเปรอปรนจนล้นปรี่
ทั้งหนุ่มสาวคราวรุ่นดรุณี
ก็เร็วรี่จับคู่อยู่ด้วยกัน
จากสำรวจตรวจตราผวาอก
เจ้าเหมือนนกเสรีมีความฝัน
สาวมอบกายเจ้าไว้ให้ผูกพัน
กับชายนั้นที่เธอเผลอมอบใจ
ไม่ทบทวนหวนคิดพินิจหนัก
ด้วยความรักปิดตาพาสงสัย
เขาหลอกเล่นเห็นเจ้ายังเยาว์วัย
พลาดเมื่อไรบอบช้ำ..ใครกล้ำกลืน
คิดถึงอกพ่อแม่บ้างหรือไม่
ทะนุถนอมจอมใจไว้ชมชื่น
ให้เติบโตเต็มวัยได้หยัดยืน
ชั่วข้ามคืนเจ้าชอกช้ำถูกทำลาย
ปล่อยกระทงหลงทางพอว่างเว้น
น้ำเซาะเล่นก็ปริแตกแยกสลาย
เป็นเพียงซากเศษก้อนที่คลอนคลาย
ไม่นานกลายย่อยกลับทับถมลง
เจ้าหลงทางข้างหน้ากว่าจะรู้
ไม่อาจกู่เรียกกลับดับพิษสง
ซากชีวิตดั่งเวียนว่ายในป่าพง
คล้ายกระทงหลงทางกลางนที
หน้าส่วนตัว
1307
