26 มกราคม 2550 15:18 น.
ปราณรวี
ขอฝากกลอนตอนโศกเพราะโลกเศร้า
กับความเหงาเซาซบหลบหน้าหนี
เพราะรักลวงหน่วงหนักพักฤดี
มาพบที่ผ่อนคลายสบายใจ
บรรจงถ้อยร้อยคำมาพร่ำบ่น
เพราะอับจนหนทางสว่างไสว
ปล่อยความช้ำกับกลอนกานท์ผ่านเลยไป
ให้หัวใจชาชินสิ้นกลิ่นรัก
เป็นเพียงผู้ผ่านมาเวลาหนึ่ง
ที่ซาบซึ้งกับโคลงกลอนตอนอกหัก
ระบายเศร้าออกไปไม่นานนัก
คงหยุดพักหักใจได้สักที
เป็นแค่คนไร้ใจที่ไร้ค่า
ไร้ราคาไร้มิตรเลยคิดหนี
พเนจรร่อนเร่เวลานี้
เศร้าฤดีไร้ที่หมายให้กลายกล้ำ
จึงเป็นคนแปลกหน้าที่มาพบ
หาที่หลบซบกายเมื่อใกล้ค่ำ
ฝากวจีเรียงถ้อยร้อยเป็นคำ
ความชอกช้ำทำทรุดยากฉุดดึง
ขอเวลาได้ไหมในยามนี้
ในยามที่ยากทำใจได้สักหนึ่ง
ก่อนปลีกกายหายห่างร้างคำนึง
ไม่นึกถึงเธออีกแล้วแคล้วคลาดไป
เมื่อใจแกร่งแข็งกร้าวก็คราวนั้น
จึงจะหันหลังกลับจากหลับใหล
มาแย้มยิ้มพริ้มเพราอย่างเราไง
คนไร้ใจที่ห้าวหาญกับกานท์กลอน
25 มกราคม 2550 17:03 น.
ปราณรวี
เธอรำคาญใช่ไหมฉันใคร่รู้
เมื่อฉันอยู่เกะกะตาพาเบื่อหน่าย
เพราะตกเย็นเธอร้อนรนกระวนกระวาย
อยากผ่อนคลายอยู่ชิดใกล้ใครบางคน
แต่ฉันเหมือนก้างขวางคอจะล้อหยอก
ขำไม่ออกอาจยอกย้อนตอนสับสน
จึงหงุดหงิดจิตใจในบัดดล
อยากซ้อนกลฉันบ้างหรืออย่างไร
อยู่ตรงไหนจะไล่ตามไปขัดขวาง
ให้เกะกะระวางเป็นก้างใหญ่
จะก่อเรื่องให้เคืองขุ่นวุ่นวายใจ
ตลอดไปไม่หยุดยั้งระวังตัว
จะเฝ้ารวนกวนใจไม่มีหยุด
ชีวิตสุดปั่นป่วนชวนเวียนหัว
เพราะความรักบังตาพามืดมัว
หมดสิ้นกลัวเกรงกริ่งถึงสิ่งใด
เหนื่อยมากมายแค่ไหนใครจะรู้
ฉันหดหู่สู้จนล้าพาหวั่นไหว
ทั้งแสนสุดชอกช้ำระกำใจ
ไฟรักไหม้เผาผลาญวิญญาณเรา
เพราะอย่างไรเป็นได้เพียงแค่ตัวป่วน
ที่คอยรวนกวนใจให้อับเฉา
ใกล้หมดแรงแฝงกายใต้ร่มเงา
ต้นโศกเศร้ารักทรุดสุดทรมาน
รูป: h**p://www.thaigoodview.com/
library/teachershow/chachengsao/
bubpha_s/images/dtoon43.jpg
24 มกราคม 2550 11:13 น.
ปราณรวี
เป็นเรื่องราวและนิยามของความรัก
มาทายทักเป็นครั้งแรกแปลกหนักหนา
นำโศกทุกข์สุขเศร้าเคล้าน้ำตา
หมุนเวียนมาพาสับสนจนอ่อนใจ
จากแรกเริ่มเดิมทีที่รับเจ้า
ดูเหมือนเราทั้งสองช่างผ่องใส
พอกาลเปลี่ยนเวียนผ่านเนิ่นนานไป
ดวงฤทัยเริ่มท้อต่อเหตุการณ์
เหมือนผ้าบางซึมซับรับความรัก
ไม่นานนักก็เต็มอิ่มลิ้มรสหวาน
กลับปล่อยให้ไหลเลยไม่เชยนาน
ร่วงรินผ่านพ้นไปไร้ราคา
แล้วมองหาคนใหม่มาไว้ชื่น
ปล่อยใครอื่นขื่นขมตรมผวา
สุดระกำกล้ำกลืนฝืนน้ำตา
ให้เวลาเจือจางความหมางเมิน
เพราะเหตุผลที่เลิกร้างฟังไม่ขึ้น
ให้ฉันมึนฝืนทนปนห่างเหิน
ไร้หนทางกว้างไกลให้ก้าวเดิน
เธอเพลิดเพลินกับเพื่อนใหม่ไปเสียแล้ว
ลืมความหลังครั้งเก่าที่เราสร้าง
ให้แรมร้างห่างไกลจนใจแผ่ว
เคยมองฟ้าคราดาวยังพราวแพรว
หมดสิ้นแล้วความฝันพลันมลาย
เธอเอ่ยอ้างมิตรภาพที่ซาบซึ้ง
แต่ก้นบึ้งหัวใจเธอเพ้อไม่หาย
เธอแคร์เขาปล่อยรักเราไว้เปล่าดาย
ห่วงไม่คลายรำพึงเพ้อเธอคนเดียว
ฉันจึงขอจากไกลไปข้างหน้า
เพราะไร้ค่าหมดสิ่งใดไว้ยึดเหนี่ยว
เมื่อรักขมตรมอุราล้าจริงเชียว
ไม่อยากเกี่ยวข้องรักเพราะหนักใจ
เปิดโอกาสให้เธอไปได้ค้นหา
ดวงดาราที่เธอนั้นเฝ้าฝันใฝ่
ส่วนตัวฉันขอลาแม้อาลัย
แล้วปล่อยให้เป็นอดีตที่ขีดตาย
ขอขอบคุณที่หนุนเกื้อเผื่อแผ่รัก
ให้รู้จักแม้หักเหเร่ร้างหาย
ได้เรียนรู้เล่ห์รักมาทักทาย
ก่อนกลับกลายเป็นเพียงแต่แค่รักลวง
หนาวลมพรมแผ่วแว่วเสียงคลื่น
เก็บกลืนฝืนใจที่ไหวหวั่น
หยุดคำพร่ำเพ้อเผลอรำพัน
เมื่อวันฝันดับกับความจริง
ด้วยเราห่างไกลไปเสียแล้ว
สิ้นแววหวนกลับสดับนิ่ง
แม้เจ็บเพียงใดไม่ติติง
ด้วยหยิ่งในตนต้องทนเอา
ไอหมอกมัวหม่นคนก็หมอง
พิศมองคราใดให้อับเฉา
โลกปิดมิดไปไกลจากเรา
จึ่งเศร้าเดียวดายมิวายเว้น
สองคนสองทางถูกกางกั้น
เธอ-ฉันนั้นหนอใช่ล้อเล่น
กับสิ่งเลือนลางที่ต่างเป็น
เฉกเช่นปุถุชนคนทั่วไป
มิใช่ฟากฟ้ามาขัดขวาง
มิใช่หนทางความห่าง-ใกล้
มิใช่เปลือกนอกที่หลอกใคร
แต่คือใจสองเราไม่เข้ากัน
หนาวเหน็บเก็บกลืนสะอื้นเงียบ
เย็นเฉียบหัวใจเริ่มไหวหวั่น
เก็บคำพร่ำเพ้อเผลอรำพัน
เก็บฝันซุกซ่อนรอนน้ำตา...
22 มกราคม 2550 22:40 น.
ปราณรวี
สุดเศร้าซมระทมจิตด้วยคิดถึง
เพราะรักจึงรำพึงเพ้อละเมอหา
เธอมีฉันบ้างไหมในจินตนา
เมื่อเวลาผันผ่านเนิ่นนานไป
แม้นยามหลับยามตื่นไม่ชื่นจิต
เหมือนชีวิตบิดเบือนเลื่อนไถล
หลับก็ฝันครั้นตื่นยิ่งขื่นใจ
เธอมีใครคนใหม่แล้วหรือแก้วตา
ถึงตัวไกลแต่ใจฉันมั่นในรัก
ผูกสมัครรักแต่เธอพร่ำเพ้อหา
ไม่หลงทางร้างเลยเคยสัญญา
ปรารถนารักเดียวเกาะเกี่ยวใจ
มองดาวเดือนเกลื่อนฟ้าคราคืนค่ำ
อยากฝากคำพร่ำวอนก่อนหลับใหล
เป็นกลอนกานท์ผ่านพ้นถึงคนไกล
มอบดวงใจสนิทแนบแอบนิทรา
ยามเมื่อเธอมองดาวสกาวแจ่ม
ในคืนแรมแซมซ่อนว่อนเวหา
ดาวจะมอบความรักที่ฝากมา
บอกเธอว่าใครคนหนึ่งคิดถึงเธอ...
22 มกราคม 2550 12:10 น.
ปราณรวี
ขอฝากกลอนตอนเศร้าเอาไว้ด้วย
โปรดเอออวยช่วยรับไว้ขับขาน
ประคองจิตมั่นไว้ดั่งสายธาร
ที่ไหลผ่านละลายเศร้าเคล้าน้ำตา
เป็นเพียงผู้มาเยือนเรือนผู้อื่น
ทำหน้าชื่นแต่อกตรมขมหนักหนา
คนไร้ใจใคร่เฉลยเอ่ยวาจา
แค่ผ่านมาทักกันฉันนักกลอน
แล้วผ่านไปไกลลับไม่กลับถิ่น
หัวใจโบกโบยบินไปยากไถ่ถอน
ไม่คืนกลับลับลาสุดอาวรณ์
จะกินนอนร้อนรุ่มสุมฤดี
เธอลืมฉันมั่นแล้วดั่งแก้วร้าว
ไม่มีกาวมาผสานนานเหลือที่
ถึงหลอมใหม่ก็ไร้ค่าล้าเต็มที
รักไม่มีมาประสานขานสัมพันธ์
จึงขอจากเธอไปไกลสุดกู่
แล้วขออยู่อย่างเดียวดายไร้ความฝัน
หมดสิ้นรักหักใจอย่าใกล้กัน
อยู่อย่างฉันผู้สับสนคนไร้ใจ...
หน้าส่วนตัว
1327
