18 มีนาคม 2550 12:55 น.
ปราณรวี
เมื่อแรกรักคราวนั้นฉันจำได้
สองหัวใจเราคงมั่นไม่หวั่นหวาม
ไม่สนใจแม้นใครคิดมาติดตาม
ยึดถือความมั่นคงตรงต่อกัน
แต่ไม่นานรสหวานรักชักเริ่มกร่อย
แล้วค่อยค่อยถอยลดจนหมดฝัน
เมื่อมีใครเข้ามาพรากอยากแบ่งปัน
ให้รักผันเผื่อแผ่แก่ตัวเธอ
ดูเหมือนเราเริ่มแตกแยกแผกความคิด
เธอปกปิดจิตใจไปพลั้งเผลอ
หลงคำหวานซ่านอุรามาพบเจอ
แบ่งให้เธอหัวใจที่ให้เรา
ความโศกเศร้าจึงเข้ามาอีกคราหนึ่ง
เมื่อรักถึงทางตันพลันอับเฉา
ยากจะค้นหายามาบรรเทา
เพื่อรักษาความปวดร้าวที่ยาวนาน
รักครั้งนี้มีเผื่อเลือกดั่งเกลือกกลิ้ง
ไม่มีจริงเหมือนเคยกล่าวเธอเล่าขาน
เกมความรักจึงกลายเป็นเช่นตำนาน
ไม่อยากพานพบอีกครา...ขอลาไกล...
รูป: http://static.flickr.com/76/1
54053562_d873d3d1b7_m.jpg
17 มีนาคม 2550 12:21 น.
ปราณรวี
ด้วยภาระหน้าที่มีกำหนด
เราจึงหมดใกล้ชิดดั่งคิดฝัน
ข้ามขอบฟ้าข้ามทะเลห่างเหกัน
ใจเท่านั้นชิดใกล้ไม่หวั่นกลัว
ฉันอยู่ฟากฟ้าหนึ่งของครึ่งโลก
ยามทุกข์โศกมืดมนจนปวดหัว
เธอส่งใจให้มาคราหมองมัว
ความหวาดกลัวมอดมลายหายสิ้นไป
เมื่อใดเธอมองฟ้าคราแสงส่อง
ลายละอองเมฆพราวขาวไสว
ณ ตรงนั้นริมขอบฟ้าที่กว้างไกล
ฉันฝากใจกับเมฆน้อยคล้อยตามลม
หากคิดถึงคะนึงหาเวลาไหน
แค่ออกไปมองฟ้าคราเมฆห่ม
หัวใจฉันอยู่ข้างในกลางสายลม
ที่พลิ้วพรมพัดพาไปหาเธอ
เมื่อภาระสิ้นสุดเดินรุดหน้า
จะนำพาหัวใจไปเสนอ
แอบอิงไว้เคียงคู่อยู่ใกล้เธอ
เลิกพร่ำเพ้อเดียวดายใต้ฟ้าคราม...
รูป: http://www.thaimisc.com/
freewebboard/php/vreply.php?
user=sigh&topic=115
16 มีนาคม 2550 13:27 น.
ปราณรวี
เมื่อลมพลิ้วกวัดไกววาบไหวหวิว
ใบไม้ปลิวละลิ่วลอยจนคล้อยหาย
พัดจากไปไกลตาเกินท้าทาย
จะเยี่ยมกรายกลับมาหาต้นเดิม
เปรียบเหมือนใจสองดวงที่หน่วงหนัก
เคยมีรักหรรษามาสร้างเสริม
ให้ใจเราสดใสคล้ายเต็มเติม
ช่วยผลิเพิ่มส่วนที่ขาดดั่งคาดไว้
แต่ไม่นานรสหวานก็พาลกร่อย
แล้วค่อยค่อยเปลี่ยนแปรเกินแก้ไข
ไม่สามารถรักษาค่าใดใด
ที่หัวใจทั้งสองครองร่วมกัน
ใจเราจึงเลื่อนลอยคล้อยจากรัก
ที่เคยถักเคยทอรอร่วมฝัน
มาแรมร้างห่างไกลไปฉับพลัน
ทิ้งความฝันเดียวดายอยู่ปลายฟ้า
เมื่อไม่อาจเก็บใจให้อยู่นิ่ง
ต้องยอมรับความจริงที่ปวดปร่า
แม้นจะต้องทนท้อทรมาน์
คงดีกว่าปล่อยใจให้จมทุกข์
ปล่อยให้ลมพัดพาใจล้ารัก
ไปหยุดพักห่างไกลได้พบสุข
จนแข็งแกร่งแรงมาจึงกล้าลุก
เลิกซ่อนซุกเก็บช้ำไว้ย้ำเตือน...
รูป: http://blog.52it.com/user1/669/
upload/20066272556.jpg
14 มีนาคม 2550 10:50 น.
ปราณรวี
มีใครได้อะไรใคร่ขอถาม
ผลพวงจากสงครามที่ลามไหม้
หลายประโยชน์ตกอยู่แก่ผู้ใด
ความทุกข์ทนยากไร้ใครรับมา
ผู้กระหายหมายปองของผู้อื่น
สมบัติชาติดาษดื่นตื่นผวา
เข้าครอบครองสุดท้ายจนได้มา
แม้แลกด้วยชีวาหลายร้อยพัน
ไม่สนใจใครเดือดร้อนนอนไม่หลับ
ใครถูกจับเข่นฆ่าจนอาสัญ
ครอบครัวต้องสิ้นสูญอาดูรพลัน
พลัดพรากกันทั่วไปใครใยดี
ทั้งเด็กเล็กเฒ่าชราน้ำตาเหือด
แผ่นดินเดือดเลือดไหลไร้ศักดิ์ศรี
เสียงร่ำไห้ดังระรัวทั่วปฐพี
เมื่อน้องพี่ด่าวดิ้นสิ้นลมปราณ
พ่อแม่ลูกถูกพรากออกจากอก
เหมือนดั่งตกนรกต้อนไฟร้อนผลาญ
เด็กกำพร้ามากมายใจแหลกลาญ
ต้องไร้บ้านที่พำนักพักพิงกาย
คนยากจนข้นแค้นขาดแคลนสิ้น
ขาดอาหารด้วยทรัพย์สินสิ้นสลาย
ขาดปัจจัยไร้ความสุขทุกข์กล้ำกลาย
ต้องล้มตายเจ็บป่วยด้วยโศกตรม
มีใครคิดหรือไม่ในจุดนี้
สงครามมีแต่เศร้าทรุดสุดขื่นขม
กี่ชีวิตปลิดปลิวลิ่วลอยลม
กี่ระทมที่ถมราด ด้วย...หยาดน้ำตา...
รูป: http://www.ikhwanweb.com/
Home.asp?Page=Systems&System=
PressR&Press=Show&Lang=E&ID=4958
14 มีนาคม 2550 10:42 น.
ปราณรวี
เพราะเหนื่อยหนักช่วงพักงานจึงพาลง่วง
เราไม่ห่วงเรื่องกินถวิลหา
ของีบก่อนให้ผ่อนคลายค่อยกลายมา
แล้วจึงหาอาหารทานรองท้อง
หาที่เหมาะเจาะใจไม่ไกลนัก
ผืนผ้าถักปูนอนหมอนไม่ต้อง
ขวดน้ำเปล่าวางไว้มาใช้รอง
เข้าทำนองของอะไรอยู่ใกล้มือ
มีลมเย็นพัดผ่านสำราญยิ่ง
สุขจริงจริงหลับได้สบายบรื๋อ.........อิอิ
ง่วงเหลือทนจนไม่ไหวให้ตาปรือ
หลับก่อนมื้อกลางวันนั้นเข้าที
แล้วค่อยตื่นขึ้นมาหาอาหาร
สุขสำราญกายใจในทุกที่
ไม่มีเรื่องเคืองขุ่นวุ่นชีวี
ช่างโชคดีเกิดมาเป็นหมาน้อย
แล้วเหยียดกายสบายนักพักตรงนี้
แสนเปรมปรีดิ์เมื่อนอนพับก็หลับผล็อย
ได้ผ่อนคลายหายล้าเลิกตาปรอย
คือลาภลอยเมื่อง่วงหนัก...ได้พักตา...
รูป: forward mail
หน้าส่วนตัว
1110
