12 พฤษภาคม 2550 08:38 น.
ปราณรวี
ธรรมดาของมนุษย์สุดยากเข็ญ
แสนลำเค็ญตั้งรับกับปัญหา
ต้องต่อสู้ดีร้ายถ่ายเทมา
บางเวลาสุดปลงด้วยหลงไป
บ้างหลงทางห่างเหินเพราะเดินผิด
ไร้เข็มทิศจิตพะวงจึงหลงได้
ไม่จดจำดำเนินมาเมื่อคราใด
หนทางไกลจะอ่อนเปลี้ยเสียเวลา
บ้างหลงติดสุรายากระตุ้น
ไม่มีคุณ..ลำบากยากรักษา
หลงเสพติดจิตใจไม่นำพา
หมดคุณค่ายากฟื้นคืนคนเดิม
บ้างหลงใหลได้ปลื้มกับลาภยศ
คิดกบฏเบือนบิดจิตฮึกเหิม
ไม่รู้พอต้องสรรหามาใส่เติม
ยิ่งได้เพิ่มยิ่งโลภหนักเกินทักทาย
จึงคิดคดกฎเกณฑ์ที่เป็นหลัก
ไม่หยุดพักตักตวงกลัวร่วงหาย
ลืมนึกถึงหนึ่งอย่างหลังความตาย
นำไปได้แค่ตัวเรา..เจ้ากายา
บ้างหลงลมคารมปากยากเตือนยิ่ง
เหนื่อยจริงๆ เพราะเชื่อใจในมุสา
หลงระเริงเพลิงกิเลสเลศมายา
เผาอุรามอดไหม้ในทุกคราว
อีกหนึ่งหลงจงฟังตั้งใจมั่น
เพราะเป็นกันมากมายวัยหนุ่มสาว
ด้วยหลงรักปักปำช้ำระนาว
เมื่อถึงคราวรักขมตรมน้ำตา
ตั้งสติกันไว้ให้หนักแน่น
แม้ขาดแคลนสิ่งอำนวยช่วยรักษา
จิตที่หมองต้องฟื้นกลับคืนมา
สร้างชีวาให้กล้าแกร่งมีแรงเดิน
จะหยุดหลงหยุดกิเลสเหตุเลวร้าย
อย่ามองสิ่งรอบกายเพียงผิวเผิน
เห็นสิ่งใดให้เพ่งพิศจิตประเมิน
จึ่งดำเนินอย่างปลอดภัยได้ทุกครา
ธรรมดาของมนุษย์แม้สุดเข็ญ
ไม่ลำเค็ญถ้าตั้งรับกับปัญหา
ต้องต่อสู้แม้นดีร้ายกล้ำกลายมา
ไม่นำพาหรือเฝ้าปลง..ด้วยหลงไป
ภาพ: h**p://ourworld.cs.com/
pinkdivadesigns/lost.psd.jpg
10 พฤษภาคม 2550 16:37 น.
ปราณรวี
เมื่อก่อนนั้นตอนฉันเล็กเป็นเด็กน้อย
มียายคอยเลี้ยงดูอุ้มชูสอน
แสนห่วงใยไปหมดทุกบทตอน
แม้หลานอ้อนกวนใจไม่เบื่อเลย
ช่วยอาบน้ำป้อนข้าวเฝ้าเห่กล่อม
ทะนุถนอมจอมใจไม่เพิกเฉย
ยามร้องร่ำรำไรไม่เหมือนเคย
ลมรำเพยพัดโบกหายโศกตรม
สองมือนี้ที่โอบอุ้มเกาะกุมไว้
เหนื่อยเพียงใดไม่บ่นว่าพาอกขม
แม้บางคราวจะเมื่อยล้าพาระทม
ยายก็ข่มปิดไว้ไม่แสดง
ยามหลานโตห่างไกลไปศึกษา
ยายตั้งตารอกลับนับแถลง
จะกินอยู่อย่างไรให้แจกแจง
เพื่อหายแคลงว่าสบายไม่ทุกข์ทน
แต่ตอนนี้ยายจากไปไกลสุดกู่
หลานก็อยู่ห่างบ้านพาลสับสน
เห็นผู้เฒ่ามากมายหลายๆคน
คิดถึงจนน้ำตาคลอ..พ้อถึงยาย
ภาพ: h**p://files.myopera.com/zenya/
blog/1A%20baby's%20prayer.jpg
9 พฤษภาคม 2550 08:35 น.
ปราณรวี
ชีวิตเราเกิดมาดั่งฟ้าสร้าง
บนเส้นทางปีนป่ายไปสู่ฝัน
อาจล้มลุกคลุกคลานอยู่นานวัน
หรือรังสรรค์สวรรค์สร้างอย่างงดงาม
ด้วยเบื้องหน้ายังมีที่แตกต่าง
อย่าเลิกร้างลาไปให้ใครหยาม
จงก้าวเดินหาญกล้าพยายาม
ไม่ครั่นคร้ามอุปสรรคที่ดักรอ
เมื่อคราวทุกข์รุกโลมโหมกระหน่ำ
อาจเพลี่ยงพล้ำถลำไปไม่ร้องขอ
ให้โชคช่วยอำนวยชัยด้วยใจคอ
เด็ดเดี่ยวพอจะขอก้าวด้วยเท้าเรา
ยามหนาวเหน็บเจ็บอุราเพราะล้าหนัก
เพียงหยุดพักสักคราก็ซาเหงา
เก็บพลังสร้างแสงดั่งแรงเงา
ไว้คอยเฝ้าฟูมฟักรักษาตน
แม้นขุนเขากว้างใหญ่ไม่หวั่นหวาด
ใจผงาดตรองตรึกดังฝึกฝน
ถึงลำบากยากเท่าไรให้อดทน
คงผ่านพ้นไปได้ในสักวัน
ตราบที่ฟ้ายังคงเป็นสีฟ้า
แม้เหนื่อยล้าอย่างไรไม่นึกหวั่น
หากที่นี่ยังมีแสงตะวัน
จะยึดมั่นสู้ต่อ..อย่างทระนง
ภาพ: ปราณรวี
8 พฤษภาคม 2550 10:06 น.
ปราณรวี
ในคืนเงียบเฉียบเย็นเห็นดาวพร่าง
หนาวน้ำค้างกลางดึกใจนึกหวั่น
รักมลายหายไปหลายคืนวัน
หมดสิ้นกันสัญญาเคยว่าไว้
จะรักเดียวเกี่ยวใจไว้คงมั่น
ไม่นานวันความรัก..ถูกผลักไส
ที่เราสองต้องแรมร้างเพราะห่างไกล
เธอมีใครมาใกล้ชิด..จิตเรรวน
สองคนคลอล้อเล่นเห็นสนุก
คนหนึ่งทุกข์ร่ำไห้..ใจกำสรวล
จึงมองเห็นความเป็นไปในกระบวน
หากย้อนทวนเวลาได้..ใคร่รีบทำ
จะไม่ขอเจอะเจอเธออีกแล้ว
ไม่รู้แกวจึงพาใจให้ถลำ
ตัดสวาทบาดใจ..ใยจดจำ
เก็บกลืนกล้ำน้ำตาอย่าอาวรณ์
แหงนมองฟ้าคราดาวยังพราวแสง
ใจอ่อนแรงเริ่มรับกับสังหรณ์
น้ำค้างพรมลมไหวใจรอนรอน
รักที่จรจากไป..ไม่ย้อนคืน
ภาพ: ปราณรวี
7 พฤษภาคม 2550 08:54 น.
ปราณรวี
ใยชีวิตทุกวันนั้นอ่อนล้า
อุปสรรคมากหน้าดูคลาคล่ำ
มารายล้อมโลกไว้ให้มืดดำ
เกือบล้มคว่ำต่ำต้อยเพราะน้อยใจ
มองหนทางข้างหน้าแววตาหม่น
พายุฝนกระหน่ำสาดซ้ำให้
จนหนาวเหน็บเก็บกลืนฝืนทนไป
ทั้งกายใจชอกช้ำระกำทน
มีเรื่องราวมากมายในชีวิต
ถูกลิขิตขีดมาดั่งฟ้าฝน
ถึงเวลาก็เกิดก่อล้อกมล
ทุกผู้คนรนรานอยู่นานวัน
เมื่อกำเนิดเกิดมาหาพ้นทุกข์
หากล้มลุกต้องปลุกใจอย่าไหวหวั่น
เพื่อนมากมายรายล้อมกล่อมชีวัน
ช่วยปลอบขวัญ..กำลังใจส่งให้มา
เมื่อยังมีลมหายใจใยสิ้นหวัง
รวบพลังแรงไว้ให้แกร่งกล้า
แล้วก้าวเดินต่อไปไม่นำพา
อุปสรรคนานา..อย่าหวั่นกลัว
ภาพ: ปราณรวี
หน้าส่วนตัว
3806
