18 พฤษภาคม 2550 11:16 น.

ด้วยฟ้านั้นกว้างใหญ่เกินไขว่คว้า

ปราณรวี

y1pCf3_0dD0LlHRAH1S0xqM2h26q_ZQMm9c3fYooมองฟากฟ้าคราใดใจเงียบเหงา
เพราะกั้นเราไกลห่างบนทางฝัน
จึงทุกข์ทนหม่นหมองร้องรำพัน
รักถูกบั่นจืดจางจนร้างลา

อยากฝากความคิดถึงซึ้งดวงจิต
ให้ตามติดเมฆน้อยลอยไปหา
ส่งความรักฝากไปในนภา
บอกเธอว่าเป็นห่วง..จากดวงใจ

อยากขีดเขียนสารส่งบรรจงถ้อย
แล้วเรียงร้อยลอยฟ้าส่งมาให้
แต่รู้สึกลึกล้ำเกินคำใด
จะเคียงใกล้ใจฉันบรรยายพอ

อยากจะพับแผ่นฟ้าเวลานี้
เมื่อยังมีพลังใจไว้สานต่อ
ย่นหนทางมาใกล้ได้ถักทอ
เลิกทุกข์ท้อทรมานที่นานมา

แต่ไม่อาจทำได้ดั่งใจฝัน
ด้วยฟ้านั้นกว้างใหญ่เกินไขว่คว้า
รักจึงล่มล้มหายจากสายตา
ทอดเวลาเงียบเหงา..ให้ยาวนาน



				
17 พฤษภาคม 2550 10:23 น.

ฝากหนาวพาช้ำไป..ไม่ย้อนคืน

ปราณรวี

y1pCf3_0dD0LlFTULqTD8XspvQOhrjl7tLcNkQpsเมื่อลมหนาวมาเยือนเหมือนบอกกล่าว
ถึงเรื่องราวรักร้างที่ห่างหาย
เจ็บระกำช้ำหนักรักมลาย
ชีพเกือบวายคล้ายปลิวพลิ้วตามลม

ครั้นหนาวลาครานี้มีแต่เศร้า
เหลือเป็นเงาตามติดจิตขื่นขม
ไม่ปลาบปลื้ม..ลืมไม่ได้ใจตรอมตรม
ดั่งโง่งมซมซานสะท้านใจ

แม้มองกรอบรอบกายดอกไม้สวย
กลิ่นระรวยหอมหวนยั่วยวนให้
แต่ทุกข์ขังฝังชิดติดเนื้อใน
เห็นสิ่งใดก็แฝงเศร้าทุกคราวครา

ไม่อาจหวังดวงใจจากใครแล้ว
เหลือแต่แววชอกช้ำร่ำเรียกหา
ถึงปลายหนาวร้าวรานที่ผ่านมา
โปรดช่วยพาช้ำไป..ไม่ย้อนคืน




เพลง: เหมันต์ที่ผ่านพ้นไป (สุชาติ ชวางกูร) 
				
16 พฤษภาคม 2550 07:00 น.

....ปลิดปลิว....

ปราณรวี

9142237_4c18adeae4.jpgฟ้ามืดครึ้มเมฆลอยคล้อยลงต่ำ
สีเทาดำกำบังแสงแฝงรอยเศร้า
ลมพัดพลิ้วหวิววาบฉาบกับเงา
ความร้อนเร่าเบาบางจางหายไป

บนยอดกิ่งไม้ไหวใบละ..ร่วง
หลุดจากรวงควงหล่นบนน้ำใส
ทิ้งก้านเปลี่ยวเดียวดายไม่สนใจ
เหลือเอาไว้ใยเหงาเจ้าถักทอ

ยามฝนโปรยโรยรายคล้ายจะกล่าว
บอกเรื่องราวหนหลังครั้งรักก่อ
แต่อนาถบาดใจใยไม่พอ
ที่ถักทอจึงขาดผล็อยน่าน้อยใจ

มองฟ้าครึ้มอีกคราน้ำตารื่น
กลายเป็นอื่นแล้วรักถูกผลักใส
เหลือเพียงรอยเจ็บช้ำย้ำทรวงใน
ฝากเอาไว้ที่ปลายฟ้าคราเมฆพรม   


รูป: h**p://photos5.flickr.com/
9142237_4c18adeae4.jpg 

เพลง: ไม้เมือง 
				
15 พฤษภาคม 2550 02:26 น.

ไม้ขีดไฟกับดอกทานตะวัน

ปราณรวี

sunflower_fairylg%5B1%5D.jpgเป็นเพียงไม้ก้านน้อยที่คอยซ่อน
แอบดูตอนตะวันแจ้งแล้วแฝงหลบ
โอ้ไม้งามคลี่บานเพื่อพานพบ
ยอมสยบใต้ระวีมิเปลี่ยนแปลง

เมื่อสีทองส่องมาข้าไหวหวั่น
ทานตะวันดอกงามยามต้องแสง
เจ้าเริงร่าท้าแดดที่แผดแรง
ดูกล้าแกร่งแกว่งไกวในสายลม

ไม้ขีดไฟใจเศร้าเฝ้าหลงรัก
ช่างหนาวเหน็บเจ็บหนักรักไม่สม 
เจ้าไม่เหลียวมองมาพาระทม
อยากชื่นชมสบตาสักคราครั้ง

แต่ดูเหมือนยิ่งตรมสุดขมขื่น
เฝ้าทนฝืนดูนงคราญบานสะพรั่ง
หมุนตามติดสุริยาที่ข้าชัง
แล้วหันหลังให้มาน่าน้อยใจ

สุดอาวรณ์อ่อนจิตด้วยคิดหนัก
เพราะความรักล้นปรี่จนรี่ไหล
จุดตัวเองขึ้นมาไม่ช้าใย
ให้เกิดไฟส่องแสงแจ้งตระการ

ไม้ขีดน้อยใจสลายเดียวดายนัก
เพียงสักพักก็มอดไหม้ไปค่อนก้าน
ทานตะวันหันมาไม่ช้านาน
พบแต่เพียงเถ้าถ่านของก้านไม้ 

อนิจจาความรักใยหนักยิ่ง
ยอมทุกสิ่งทิ้งหมดรันทดไห้
แม้ชีพดับลับลาไม่อาลัย
ขอเพียงได้ปรารถนา..สบตาเธอ


รูป: h**p://2519me.com/NTOctober/
NTOctober/NTOsong&midi/NTOsongspic/
sunflower_fairylg%5B1%5D.jpg 

เพลง: ไม้ขีดไฟกับดอกทานตะวัน (วิยะดา โกมารกุลฯ) 
				
14 พฤษภาคม 2550 02:49 น.

แค่ต่างวัย...ใช่แตกต่าง

ปราณรวี

คือผู้เฒ่าชราอายุมาก
ผู้เคยฝากผลงานมานานโข
ประสบการณ์ผ่านไปล้วนใหญ่โต
อาจคุยโวหรือไม่..ใช่ประเด็น

เมื่ออายุลุวัยไม้ใกล้ฝั่ง
ก็เสื่อมโทรมโหมประดังอย่างที่เห็น
เคยแคล่วคล่องว่องไวก็กลายเป็น
นั่งรถเข็นหรือเชื่องช้ากว่าก่อนกาล

เปรียบเด็กน้อยค่อยเติบใหญ่ในวันนี้
ทุกเรื่องราวมากมีที่สืบสาน
ต้องเรียนรู้คู่จับกับวันวาน
เพื่อสร้างสรรค์ผลงานเมื่อผ่านไป

ด้วยแรกรุ่นเริ่มเจริญจึงเหินห่าง
ความแตกต่างบนทางเดินเกินผลักไส
เกิดช่องว่างทั้งความคิดและจิตใจ
คนสองวัยจึงแปลกแยกจากจร

อันต่างวัยใช่แตกต่างทางความคิด
สิ่งใดถูกหรือผิดไม่ปิดซ่อน
เด็กตัวน้อยค่อยจำอาจพร่ำวอน
ผู้เฒ่าสอนสิ่งดีดีเคยมีมา

ด้วยเห็นโลกกว้างใหญ่ในอดีต
จึงเขียนขีดไว้เป็นทานการศึกษา
เด็กรุ่นใหม่ได้คิดพิจารณา
แล้วนำมาประยุกต์ใช้ให้เหมาะควร

เป็นเด็กเล็กต้องอ่อนน้อมถ่อมตนไว้
ทำสิ่งใดตรองให้ดีจนถี่ถ้วน
มอบเคารพเชื่อฟัง..ทั้งทบทวน
จึงคู่ควรกับวิชามีค่าเอย


ภาพ: h**p://www.healthnet.in.th/
text/forum2/old/p5.htm 				
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟปราณรวี
Lovings  ปราณรวี เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟปราณรวี
Lovings  ปราณรวี เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟปราณรวี
Lovings  ปราณรวี เลิฟ 0 คน
ไม่มีข้อความส่งถึงปราณรวี