28 เมษายน 2549 18:21 น.
ปราณรดี
ขยับปีกเป็นอาวุธ
มุ่งหน้ารุดหาจุดฝัน
พักล้าตรงหน้านั้น
ก่อนฝ่าฟันตะวันแรง
ถักทอก่อแรงใจ
ร่มไม้ใหญ่หลอมใจแกร่ง
ดิ้นรนด้นแสวง
ยอมท้าแสงต้านแรงลม
เสาะแหล่งแกร่งกล้าตน
เสือกกระสนตะกายข่ม
ผินโผฝ่าโง่งม
ไม่คลุกตมโคลนต่ำดำ
นกน้อยค่อยคลี่ปีก
จะหลบหลีกเสียงกระหน่ำ
ระแวดระวังจำ
ชีวิตช้ำเพียงขอบิน
ยอดไม้ ณ ยอดนั้น
ใช่จุดฝันจะสั้นสิ้น
รอจังหวะจะโผผิน
รอยปีกจริงไม่ทิ้งรอย
ขยับปีกเป็นอาวุธ
หลอมใจสุดไม่หยุดถอย
เสรีที่นกน้อย
ฤๅจะคอยเพียงสิทธิ์นั้น.
26 เมษายน 2549 22:02 น.
ปราณรดี
ตระหง่านตึกระฟ้า
ทบสายตามองมาเห็น
เจริญเกินจำเป็น
หนาแน่นเรียงเพียงตามอง
อัดคนจนรัดทาง
ถนนขวางห่างใจปอง
เพื่อนบ้านไม่รับรอง
คนรู้จักไม่ทักทาย
บ้านเรือนเหมือนชิดใกล้
ห่างเหินใจไร้ความหมาย
ตื่นเช้าต่างเร่งราย
รุดเลี้ยงกายเลี้ยงชีวิต
มุมบน ณ อาคาร
ตึกตระหง่านสูงปกปิด
เจริญจนเดินชิด
คนไร้มิตรผูกติดพัน
ตระหง่านตึกระฟ้า
เน้นมูลค่าตราความฝัน
ใหญ่ยิ่งย่อมครบครัน
แต่ใจนั้นยังขาดแคลน
ภาพตัดมหานคร
ย่อมสะท้อนสื่อดินแดน
ฉาบฉวยสุดสวยแสน
คือผืนคามสยามนคร.
26 เมษายน 2549 07:38 น.
ปราณรดี
คมกลีบที่ซ้อนพับ
หลั่นลึกทับกับก้านหนาม
วิสุทธิ์ผุดขาวงาม
ค่อยหลั่นซ่อนอ่อนละไม
เหมือนหญิงหยิ่งศักดิ์ศรี
พร้อมจะมีชีวิตใหม่
รู้เลือกคัดคบใคร
มิใช่ยอบยอมอารมณ์
คมกลีบที่คมคาย
คืนความหมายให้ชื่นชม
ทลายเงื่อนทุกเขื่องปม
ซ้อนลึกคมหนามบ่มแหลม
เกราะป้องคุ้มครองใจ
เบิกบานใสไม่แต่งแต้ม
งามไร้สีใดแซม
ไร้ตราบาปกุหลาบขาว
คมกลีบบนก้านหนาม
คือนิยามงามเพริศพราว
สง่าฝ่าฝนหนาว
มิร้อนร้าวรุ่มร้อนไหว
ถึงเธอ ... หญิงกุหลาบ
ผู้ไร้คราบคาวบาปใด
ผ่าเผยชื่นเชยใจ
ทะนงไว้ นะ สาวน้อย.
25 เมษายน 2549 19:50 น.
ปราณรดี
เวลาคืออะไร
ใครหนอใครคิดต่างกัน
บ้างว่าช้ากว่าฝัน
ใจดวงนั้นวิ่งเกินกาล
บ้างว่าไวเหลือที่
อยากยินดีอยากพบพาน
สิ่งหอมย้อมใจหวาน
หวนติดตรึงซึ้งซ่านนัก
บ้างว่าเวลาเหลือ
อยากจะเอื้อเพื่อปลูกปัก
ขยายผลเพื่อคนรัก
รู้ทายทักโลกมนุษย์
บ้างว่าไร้เวลา
ที่ผ่านมางานไม่หยุด
ก้มหน้ารีบรุดรุด
เร่งเพื่อฉุดการทำกิน
เวลาคืออะไร
ผ่านเวียนไปไม่รู้สิ้น
"พรุ่งนี้" ที่ได้ยิน
ไขว่คว้าลมที่ถมกลืน.
24 เมษายน 2549 14:50 น.
ปราณรดี
ประจงพนมพุ่ม
หมายพระคุ้มปกเกศ-ใจ
สนองคุณพระรัตนตรัย
น้อมกายนบนอบชีวิต
บัวพ้นกลเกมน้ำ
วนวุ่นช้ำย้ำถูกผิด
วิสุทธิ์วิเศษฤทธิ์
วิสิษฐ์ดับสรรพทุกข์
รับแสงสุดแจ้งใจ
สว่างไสวปัญญาปลุก
แจ้งโลกดับโศกรุก
เบิกบานแจ่มแย้มกลีบรับ
ประจงพนมบัว
คลายมัวหมองตรองสดับ
ถึงธรรมน้อมคำนับ
ถวายคุณพุทธบูชา
เทิดองค์อริยสงฆ์
ผู้สูงส่งศีลจรรยา
อริยผลเลิศสัจจา
ปฏิปทาตามพระพุทธ
ประจงพนมพุ่ม
องค์พระคุ้มภพสิ้นสุด
ฤทธาปัญญาวุธ
ย่อมฟาดฟันเหง้าตัณหา
ขอพุ่มประนมกร
เป็นคำวอนแทนบัวค่า
ยึดมั่นน้อมวันทา
เทิดธรรมมาประจำใจ.
หน้าส่วนตัว
1189
