27 สิงหาคม 2552 01:19 น.
ปรางทิพย์
หากพรหมสร้าง ทางฝัน สู่ชั้นฟ้า
หมู่มัจฉา คลาไคล ในสายน้ำ
ดั่งหญิงชาย หมายคู่ สู่ลำนำ
ได้ดื่มด่ำ คำหวาน ซ่านใจพลัน
ด้วยใจซื่อ ถือมั่น มิหวั่นไหว
มิให้ใคร ไหนเปลี่ยน เข้าเวียนผัน
กี่วันคืน ชื่นทรวง ห่วงหากัน
โอบรับขวัญ ปันสุข ปลุกฤทัย
ดาวคู่เดือน เลือนล่อง ท่องแดนสรวง
รักล้นทรวง ล่วงรู้ อยู่แห่งไหน
ใจเราสอง ปองมั่น มิหวั่นใด
แม้ห่างไกล ใช่ท้อ ขอคำนึง
ยามนิทรา พาอุ่น ซบกรุ่นหอม
ได้ดมดอม ถนอมปราง อย่างสุดซึ้ง
อ้อนอิงแอบ แนบหน้า พารำพึง
เกินคนึง ถึงแล้ว นะแก้วใจ
แสงตะวัน ผันพลบ กระทบน้ำ
ช่างงามล้ำ ค่ำนี้ พี่เคียงใกล้
แว่วสำเนียง เสียงร้อง ของนกไพร
เหตุไฉน ใจอ้อน พลอยอ่อนตาม
ทุกสัมผัส รัดรึง ตรึงสวาท
ดุจน้ำสาด ราดใส่ หัวใจหวาม
ให้เปียกปอน ก่อนไฟ ไหม้ลุกลาม
สุดจะห้าม ปรามไหว ใจเจ้าเอย
22 สิงหาคม 2552 06:46 น.
ปรางทิพย์
ชีวิตจริง หญิงหม่น ระคนหมอง
ชายหมายปอง ครองคู่ ดูสับสน
โชคชะตา พาเศร้า เคล้ามืดมน
ดวงอับจน ปนหนาว ร้าวฤดี
ครั้งหนึ่งสพ พบชาย คล้ายหวังช่วย
จิตอำนวย ด้วยคิด ชิดวิถี
คอยปลอบขวัญ หมั่นให้ ในวจี
เขาแสนดี ชี้ถ้อย คอยดูแล
ดังชีวิต ติดหล่ม ปมอาถรรพ์
ความสัมพันธ์ พลันร้าง อ้างว้างแท้
เคยสัญญา ครานั้น มาผันแปร
ทิ้งดวงแข แช่ร่าง กลางฝนพรำ
เหมือนตราบาป สาปไว้ ไร้ศักดิ์ศรี
แม้คนดี ที่ฝาก มาจากซ้ำ
คลื่นชีวิต ผิดหนัก รักระกำ
โดนตอกย้ำ คำหยาม ยามเขาชัง
ดุจพายุ คุกรุ่น หมุนสยาย
เข้าทำลาย หมายบั่น มิทันยั้ง
คลื่นลมโหม โถมทับ ให้ดับพัง
หมดสิ้นดัง หวังใคร ใจบางเบา
เรือลำน้อย ลอยคว้าง กลางลมคลื่น
แม้สุดฝืน ขืนสู้ อยู่หงอยเหงา
มองรอบกาย คล้ายจบ มิพบเงา
โอ้ตัวเรา เฝ้าลอบ ปลอบตัวเอง
17 สิงหาคม 2552 23:03 น.
ปรางทิพย์
ดั่งถ้อยคำ ย้ำถาก พิพากษา
ไร้เมตตา คราโค่น โดนประหาร
ยืนสดับ รับฟัง ทั้งร้าวราน
โดนประจาน ผลาญล่า ฆ่าด้วยคำ
ดาบคมพ่าย ร่ายคำ ย้ำเย้ยหยัน
ทำลายกัน สรรหา วาจาช้ำ
เที่ยวขุดคุ้ย คุยต่อ ข้อลำนำ
ให้ระกำ ย่ำแย่ แค่ข้ามคืน
ด้วยรักนี้ ที่หล่น บนทางท้อ
ใจคนรอ ขอแบ่ง แม้แข็งขืน
หนทางไกล ใช่คั่น กั้นกล้ำกลืน
ดุจจะฝืน ยืนล้า คราเดียวดาย
กระดาษใจ ใครหนา มาขยี้
ให้ยับยี่ บี้บด กดสลาย
เหมือนโดนฉีก หลีกขาด คาดทำลาย
ทำดังคล้าย ตายได้ ให้คามือ
สิ่งเดียวที่ มีเหลือ ไว้เผื่อถาม
ใช่ติดตาม ยามพราก จากกันหรือ
หากหัวใจ ใฝ่หา คว้าได้ฤา
คนใจซื่อ ยื้อรอ ท้อภายใน
ฟังคำตอบ มอบให้ ใจสะท้าน
ขอหยุดกานต์ สานต่อ รอไฉน
ใจระทม ตรมรัก พักที่ใด
ซ่อนอายใคร ไว้ด้วย ช่วยบอกที
14 สิงหาคม 2552 11:09 น.
ปรางทิพย์
ต้นคิดถึง ตรึงจิต ชิดเป็นช่อ
มิรั้งรอ ขอคิด สนิทหวาน
แรกได้พบ สพพักตร์ ดอกรักบาน
หมายสมาน สานต่อ เป็นกอใจ
ต้นรักแตก แยกกอ เกิดหน่อหวาม
ช่างสวยงาม ยามยล จนหวั่นไหว
หวังคลอเคล้า เย้าหยอก ทั้งดอกใบ
มอบกายใจ ให้แนบ แอบซึ้งทรวง
อันต้นงิ้ว ริ้วหนาม ยามรักซ้อน
หลีกหลบซ่อน อ้อนหา คราห่วงหวง
หนามตำเจ็บ เหน็บหนาว ให้ร้าวทรวง
ดั่งกลลวง บ่วงใจ ในหนามคม
มองต้นโศก โยกไหว ไร้จุดหมาย
รักกลับกลาย หายชื่น เหลือขื่นขม
แสนวิโยค โศกเศร้า เฝ้าตรอมตรม
ใจระทม ก้มหน้า น้ำตานอง
เห็นต้นจาก พรากแล้ว แก้วพี่เอ๋ย
ก่อนนั้นเคย เชยชู้ เคียงคู่สอง
เพราะรักซ้อน ซ่อนเงื่อน เตือนใจปอง
อกกลัดหนอง ร้องร่ำ เพียงลำพัง
โอ้ต้นท้อ รอเก้อ เผลอใจร้าว
กับเรื่องราว หนาวใจ ในหนหลัง
เส้นทางรัก หักเห จนเซซัง
เสมือนดัง ยังกาย แต่ไร้ใจ
8 สิงหาคม 2552 13:38 น.
ปรางทิพย์
ในอ้อมกอด สอดอุ่น เคยกรุ่นหวาน
แม้วันวาน ผ่านพ้น หม่นใจหาย
เคยเจ็บช้ำ ย้ำยอก บอกพี่ชาย
กลับสลาย คล้ายปล่อย ลอยเดียวดาย
ดั่งโดนคลื่น กลืนกลบ จบอ้างว้าง
จมอยู่กลาง ทางแยก แตกสลาย
คำพิพาก จากคำ ย้ำให้ตาย
หากชีพวาย คลายได้ ใจอยากทำ
แสงตะวัน พลันแดง แกล้งร่ำไห้
ต่อนี้ไป ใครหนา มาปลอบช้ำ
เช็ดน้ำตา คราเจ็บ เหน็บใจจำ
นั่งระกำ พร่ำโกรธ โทษตัวเอง
มองสายฝน หล่นร่วง ให้ห่วงหา
ยามเหว่ว้า คว้าเงา ใจเหงาเคว้ง
มิอาจเอ่ย เฉยเช่น เน้นด้วยเกรง
ให้วังเวง เพลงเก่า เคล้ารำพัน
ณ วันนี้ พี่ชาย คงหายยอก
มิคิดหลอก กลอกกลิ้ง ทิ้งความฝัน
ยอมก้มหน้า พาตัว มืดมัวทัณฑ์
เขาโจษจัน หันหน้า น้ำตาริน
สิ่งที่ขอ พอแล้ว แก้วพี่จ๋า
โชคชะตา พาพบ แล้วจบสิ้น
ขอจดจำ ลำนำ พร่ำอาจิณ
ใจขาดวิ่น หมิ่นท้อ เพียงรอคอย
หน้าส่วนตัว
2333
