28 พฤศจิกายน 2552 01:16 น.
ปรางทิพย์
อาจจะเห็นเป็นซึ่งหนึ่งหนังสือ
เขาเพียงถือรื้ออ่านแล้วผ่านเฉย
มิสนใจในถ้อยเรียงร้อยเลย
บางบทเคยเชยชมภิรมย์กัน
เคยสลักรักไว้ให้ค้นหา
อีกบางหน้าคราเราร่วมเนาฝัน
ความห่วงใยในถ้อยร้อยจำนรรจ์
กลับแปรผันวันนี้มิมีรอย
จบบทกานท์พาลยื่นคืนผลักไส
หมดเยื่อใยไม่มองปานกองฝอย
จะขาดเก็บเย็บใหม่ไยตะบอย
ฤาต้องค่อยคอยให้ใจหายชัง
รอยอดีตกรีดกดสลดนัก
ตำรับรักหักกลางหว่างความหวัง
หลงเหลือไว้ให้แค่แพ้จีรัง
ยากกลบฝังคลั่งไคล้ไห้ระทม
ร้อยคำรักปักจิตคิดบ้างไหม
ทั้งหัวใจไร้ชื่นเพียงขื่นขม
สัญญารอพ้อหายกับสายลม
ฝันถล่มจมหายมลายครืน
เก็บรอยรักภักดีขยี้ทิ้ง
ไม่ประวิงยิ่งเก็บเจ็บสุดฝืน
สังเวชตัวกลัวไปมิได้คืน
เขาเป็นอื่นขืนรั้นสะบั้นวาย
21 พฤศจิกายน 2552 01:43 น.
ปรางทิพย์
คืนลมหนาวดาวเดือนเกลื่อนบนฟ้า
ดวงดาราคราห้อมล้อมจันทร์ฉาย
แสงระยิบพริบวับจับประกาย
เย็นพระพายร่ายริ้วไผ่พลิ้วตาม
แรงลมพัดซัดโฉบโอบไอหนาว
ร้อยเรื่องราวดาวดวงเฝ้าห่วงถาม
เคยสุขทุกข์ซุกไว้ในนิยาม
สุดจะห้ามปรามไหวใจเจ้าเอย
ค่ำคืนนี้มีจันทร์นั้นเป็นเพื่อน
วอนอย่าเลือนเหมือนแกล้งแสร้งทำเฉย
กลิ่นราตรีคลี่หอมน้อมชวนเชย
ดั่งเฉลยเผยอยู่รู้ความนัย
ใจน้องนวลหวนจิตว่าคิดถึง
ด้วยชายหนึ่งซึ่งอ้อนให้อ่อนไหว
ร่ายลำนำคำรักสลักใจ
ชวนหลงใหลในรสของบทกลอน
ฝากความรักถักทอพะนอหวาน
สร้างตำนานกานท์เคียงเรียงอักษร
จากวันเดือนเหมือนเป็นเช่นละคร
ทุกบทตอนซ่อนไว้ในจำนรรจ์
ลืมความจริงอิงเขาเราเฝ้าเพ้อ
หลงละเมอเผลอไผลในความฝัน
วาดวิมานหวานเพียงได้เคียงกัน
คิดผูกพันรั้นข้ามท่ามครอบครัว
ดุจคำสาปบาปนักรักสลาย
บทสุดท้ายพ่ายพังดั่งฟ้าหลัว
ใจหลงทางคว้างไปให้หวาดกลัว
นึกเกลียดตัวมัวเมาจึงเศร้าทรวง
จึงเก็บรักพักใจในวันหมอง
อกกลัดหนองร้องร่ายมิวายหวง
ฤาเวรกรรมช้ำเติมดังเพิ่มทวง
จนเลยล่วงลวงเล่ห์เสน่ห์คลาย
14 พฤศจิกายน 2552 01:22 น.
ปรางทิพย์
ตะวันลับกลับหายที่ปลายฟ้า
เดือนดาราคราแรมแต้มความเหงา
ดาวดับดวงห่วงหาฟ้าจางเงา
เมื่อไร้เขา เราเพ้อชะเง้อคอย
เหม่อมองไปไกลลิ่วแนวทิวสน
ฟ้าสีหม่นดลให้ฤทัยหงอย
พิศจันทร์เสี้ยวเรียวบางอย่างเลื่อนลอย
กล่อมลูกน้อยกลอยใจไว้ทั้งคืน
มือไกวเปลเห่กล่อมเจ้าจอมขวัญ
หัวใจมั่นหวั่นไหวไม่อาจฝืน
เสียงสนครวญนวลร่ำเกินกล้ำกลืน
ถอนสะอื้นขืนอยู่เพียงผู้เดียว
แม้กายรู้สู้ไหวแต่ใจล้า
หยาดน้ำตาพาไหลไร้ใครเหลียว
เบื่อข้าวปลาอาหารพาลซีดเซียว
หัวใจเดี่ยวเปลี่ยวเหงาเศร้าจีรัง
เสียงนางครวญหวนเพ้อละเมอหา
ไยพี่ยาลาลับมิกลับหลัง
ฤาลืมลูกผูกพันฝันลำพัง
ทิ้งความหวังครั้งเก่าที่เฝ้าเตือน
แม้น้ำตาครานี้เป็นสีเลือด
มิเคยเผือดเหือดหายคล้ายย้ำเฉือน
เคยหวังเคียงเรียงคู่ดูลางเลือน
ดั่งดวงเดือนเคลื่อนลับกับคืนแรม
หวังจดจำค่ำคืนเคยชื่นหวาน
วันดวงมานซ่านไหววัยแรกแย้ม
ทุกห้องใจไหนเลยใครเคยแซม
พี่เปิดแง้มแต้มรักสลักทรวง
ดั่งคืนวันพลันหายที่ปลายฟ้า
เดือนดาราลาลับกลับคืนสรวง
เสียงเพลงเห่เปลไกวในเรือนรวง
จนดาวร่วงล่วงสางนางคงครวญ
7 พฤศจิกายน 2552 02:50 น.
ปรางทิพย์
สายลมผ่านม่านฟ้ายามหน้าหนาว
ดอกหญ้าขาวราวพ้อละออไหว
ใจดวงน้อยคอยรักภักดิ์เพียงใคร
สื่อสายใยให้ชื่นคืนพนา
เพลงพิณแว่วแผ่วพลิ้วละลิ่วหวาน
เสียงกังวานสานจากอีกฟากฟ้า
ถึงคนไกลใคร่ครวญโปรดหวนมา
แสนตรึงตราพาใจไว้ร่วมกัน
ฟังเสียงแคนแล่นแตรละแลใส
ดั่งดวงใจไล้เล่นดังเช่นฝัน
แตร แล่น แตร แหย่หยอกบอกนิรันดร์
สมานฉันท์สรรไว้ใจสองเรา
แว่วเสียงแคนแพนพิณมิสิ้นหวัง
รักรินหลั่งครั้งใหม่ให้แด่เขา
ใจสองดวงห่วงหาไขว่คว้าเงา
ใคร่หยอกเย้าเคล้าคลอพนอทรวง
คืนลมหนาวดาวเดือนเหมือนทอดถอน
ร่ายบทกลอนอ้อนฝากจากแดนสรวง
ภาพในฝันจันทร์ฉายพระพายลวง
ดุจในห้วงดวงขวัญแสนพรั่นพรึง
โอ้ดึกดื่นคืนนี้พี่อยู่ไหน
เสียงหัวใจใยยอกบอกคิดถึง
ท่ามขุนเขาเงาไม้ให้คนึง
เพียงคนหนึ่งซึ้งอยู่มิรู้วาย
หน้าส่วนตัว
1997
