19 กันยายน 2552 11:04 น.
ปรางทิพย์
มองเปลวเพลิงเริงรุมสุมเร่าร้อน
ควันไฟย้อนซ้อนคล้ายหมายจุดเพิ่ม
แรงลมพัดซัดซ้ำกระหน่ำเติม
ไฟกองเดิมเหิมปลุกลุกอีกครา
เพลิงเผาผลาญลานไหม้ไร้หยุดยั้ง
ดุจแค้นคลั่งครั้งไหนให้อ่อนล้า
กว่าสงบจบได้ใช้เวลา
อนิจจาหาซากช่างยากเย็น
ไฟในทรวงลวงเล่ห์เสน่หา
โชคชะตาพาใจให้ซ่อนเร้น
ดั่งโง่งมจมทุกข์สุขไม่เป็น
อกลำเค็ญเห็นเงาเศร้าทุกที
มองดูเขาเย้าหยอกบอกคำรัก
หัวใจภักดิ์หักสิ้นผินหน้าหนี
แสนเจ็บปวดรวดร้าวหนาวฤดี
ดั่งไฟจี้ที่หว่างกลางดวงใจ
ใจดวงน้อยหงอยเหงาเศร้าขื่นขม
ทุกคืนตรมข่มกลืนสะอื้นไห้
รักเพียงปากจากเขาเขลาเพียงใด
เหตุไฉนใยพร้อมยอมระกำ
ไฟมอดลดหมดเชื้อไม่เหลือแล้ว
ทิ้งให้แก้วแววเจ็บเก็บความช้ำ
กอดตัวเองเคว้งคว้างห่างทรงจำ
หยุดตอกย้ำย่ำยีรตีครวญ
16 กันยายน 2552 15:26 น.
ปรางทิพย์
คราเมื่อพบ สบพักตร์ ประจักษ์แรก
แม้ดูแปลก แทรกใจ ให้วาบหวิว
มองสายลม ร่มไม้ ใบไหวปลิว
ฝืนน้ำพลิ้ว ริ้วคลื่น ระรื่นทรวง
ณ ริมแพ แคร่ไม้ ในวันนั้น
แลกแบ่งปัน มั่นหมาย คล้ายห่วงหวง
ใจเคยเจ็บ เหน็บหนาว คราวรักลวง
กลับโชติช่วง บ่วงคลาย สลายพลัน
บนท้องฟ้า คราที่ พี่ชวนชี้
เมฆหลากสี คลี่รับ ประทับฝัน
ให้อบอุ่น กรุ่นพิง อิงแนบกัน
ถ้อยจำนรรจ์ วันผ่าน ซาบซ่านใจ
ด้วยสองเรา เฝ้าลอบ ปลอบความช้ำ
เคยโดนย้ำ กำสรวล แอบหวนไห้
ต่างหมายปอง ครองเขา เศร้าฤทัย
จำตัดใจ ไหวอ่อน ซ่อนร้างลา
หัวใจเฉย เคยปิด สนิทแล้ว
ดุจดวงแก้ว แพรวใส ไร้เสน่หา
พี่กลับแย้ม แกมเปิด เฉิดนภา
ด้วยสายตา ครายิ้ม พริ้มพร่างพรม
ในวันนี้ พลีมอบ ตอบอีกครั้ง
แค่เพียงหวัง พลังใจ ให้สุขสม
ดั่งฟ้างาม ยามนี้ ที่ชื่นชม
ล้อมใจห่ม พรหมพร่าง กลางใจลอย
9 กันยายน 2552 19:49 น.
ปรางทิพย์
วาดชีวิตคิดไว้ไร่ทอฝัน
ร่วมผูกพันสรรสร้างทางร้างรก
มองทิวเขาเงาไม้ในป่าดก
พี่หยิบยกปกป้องคุ้มครองดิน
จากผืนป่าคราเห็นเช่นรกชัฏ
พี่วางจัดวัดเตรียมให้เรียมสิ้น
ช่วยปลูกเพาะเสาะหาเป็นอาจิณ
หวังฟื้นดินถิ่นฐานประสานรอ
พี่ไถคราดปาดเหงื่อไว้เพื่อขวัญ
ลงไม้พันธุ์ขันต่อไม่ย่อท้อ
ถึงเหน็ดเหนื่อยเมื่อยแท้แค่ชลอ
หวังพนอคลอเคียงเพียงสองเรา
มองสายธารผ่านพลิ้วริ้วระรื่น
ใสเย็นชื่นตื่นตามท่ามขุนเขา
เสียงน้ำไหลไล้หินรินบางเบา
ดั่งเสียงเคล้าเย้าหยอกบอกความนัย
ด้วยหนทางหว่างใจสุดไกลแสน
ข้ามดินแดนแผ่นฟ้าหากั้นได้
กระแสรักภักดิ์พร้อมล้อมทรวงใน
มิยอมให้ใครแทรกแยกทำลาย
ณ วันนี้พลีใจหยุดไขว่คว้า
โอ้พี่จ๋าหาใช่ไร้ความหมาย
ขอพิงพักตักกรุ่นอุ่นใจกาย
เรื่องเลวร้ายกลายผ่านหวานละมุน
3 กันยายน 2552 21:39 น.
ปรางทิพย์
ตามวิถีชีวีที่แกร่งกล้า
ผงาดจ้าท้าทายผายแม่เบี้ย
ด้วยยิ่งใหญ่ไร้คู่อยู่คลอเคลีย
หากสูญเสียเสี่ยงตามมิคร้ามครัน
ลำตัวดำคล้ำวาวยาวถึงหาง
ชาติจงอางวางก้ามให้หวามหวั่น
งามดั่งเพชรเกล็ดซ้อนสะท้อนมัน
ใจแสนสั่นพรั่นพรึงคนึงกลัว
ดวงตาเรียวเพรียวมองยามต้องแสง
ประกายแรงแห่งจ้าวกร้าวไปทั่ว
ยามอาฆาตบาดลึกผนึกตัว
ฟ้าสลัวมัวม่านซมซานไป
ธรรมชาติวาดพรางสร้างสีสัน
สมดุลกันปั้นจดกำหนดไซร้
แม่งูท้องครองไข่ไว้ภายใน
พ่องูไล่ไคร่หมายชีพวายปราน
แม่งูพ่ายตายกลมระทมรัก
ด้วยตระหนักภักดิ์ชู้คู่กลับผลาญ
จำยินยอมพร้อมแลกแม้แหลกลาญ
น้ำตาพาลซ่านไหลฤทัยคราง
จากเรื่องราวร้าวจิตคิดหวนไห้
เพศผู้ใยไล่ล่าพาอ้างว้าง
เพศเมียรักจักยอมพร้อมวายวาง
มิแตกต่างอ้างเปรียบเทียบดั่งคน
27 สิงหาคม 2552 01:19 น.
ปรางทิพย์
หากพรหมสร้าง ทางฝัน สู่ชั้นฟ้า
หมู่มัจฉา คลาไคล ในสายน้ำ
ดั่งหญิงชาย หมายคู่ สู่ลำนำ
ได้ดื่มด่ำ คำหวาน ซ่านใจพลัน
ด้วยใจซื่อ ถือมั่น มิหวั่นไหว
มิให้ใคร ไหนเปลี่ยน เข้าเวียนผัน
กี่วันคืน ชื่นทรวง ห่วงหากัน
โอบรับขวัญ ปันสุข ปลุกฤทัย
ดาวคู่เดือน เลือนล่อง ท่องแดนสรวง
รักล้นทรวง ล่วงรู้ อยู่แห่งไหน
ใจเราสอง ปองมั่น มิหวั่นใด
แม้ห่างไกล ใช่ท้อ ขอคำนึง
ยามนิทรา พาอุ่น ซบกรุ่นหอม
ได้ดมดอม ถนอมปราง อย่างสุดซึ้ง
อ้อนอิงแอบ แนบหน้า พารำพึง
เกินคนึง ถึงแล้ว นะแก้วใจ
แสงตะวัน ผันพลบ กระทบน้ำ
ช่างงามล้ำ ค่ำนี้ พี่เคียงใกล้
แว่วสำเนียง เสียงร้อง ของนกไพร
เหตุไฉน ใจอ้อน พลอยอ่อนตาม
ทุกสัมผัส รัดรึง ตรึงสวาท
ดุจน้ำสาด ราดใส่ หัวใจหวาม
ให้เปียกปอน ก่อนไฟ ไหม้ลุกลาม
สุดจะห้าม ปรามไหว ใจเจ้าเอย
หน้าส่วนตัว
2133
