ในความคิด...

ประภัสสุทธ

บางทีเราอาจไม่รู้ตัวเราเองว่าคิดอะไรอยู่ทั้งที่เรี่องนั้นมันอาจไม่ดี แต่ก็ยังคิดต่อเพื่อค้นหาบางสิ่งที่เรียกว่าคำตอบ....ฉันนั่งอยู่เนินหญ้าในรุ่งเช้าวันหนึ่ง น้ำค้างที่โรยตัวแลบเลียใบหญ้าตลอดคืนพลันต้องแสงอาทิตย์ยามเช้ามองดูระยิบยับ ราวใบหญ้าเหล่านั้นประดับไว้ด้วยกากเพชร
.........คิดต่อสิ นายยังไม่ได้คำตอบไม่ใช่เหรอ ห้วงลึกในใจ ตัดพ้อกับตัวเอง จริงๆแล้ว เรื่องมันจบไปนานแล้วตั้งแต่เธอ..กล่าวขอโทษ
เช้านี้ท้องฟ้าเปิดโล่งแผดสีครามคลุมทั่วเวิ้งฟ้า....เราไม่ได้ผิด แต่ทำไมน้ำใสถึงเออคลอลูกตาได้...ไม่ใช่  นี้ไม่ใช่น้ำตาเรา เราหรือจะมีใจรู้สึกผิดกับเรื่องที่เราไม่ได้ทำให้ผิด คงเป็นน้ำค้างกระมังที่ลอยอาบค่ำคืนจนเช้า      มิเลยใบหญ้ายังชุ่มไปด้วยเม็ดน้ำตามกิ่งใบ ใยเลยมันจะไม่ทำให้เกิดน้ำบนใบหน้า....รุ่งนี้และตลอดวันคงมีแรงให้ทำอะไรได้มากมาย...ลืมมันซะ
และจับทิ้งมันไปกับเรี่ยวแรงที่ทุ่มให้....