28 พฤศจิกายน 2547 12:08 น.

ครวญ...คิด

ประภัสสุทธ






                                               อาทิตย์เลื่อนเคลื่อนคล้อยค่อยๆดับ

                             หมู่เมฆน้อยลอยลับทับขอบฟ้า

                             ดาราเด่นประดับจับนภา

                             สายลมหนาวแผ่วมาพาหนาวใจ

                                              นอนหนุนเมฆนับดาวบนท้องฟ้า

                             กอดจันทราให้คลายเหน็บจากความหนาว

                             มีสายหมอกปกคลุมเป็นบางคราว

                             หิ่งห้อยน้อยพรั่งพราวให้อุ่นไอ

                                              วังเวงกับความเหงายามค่ำคืน

                             เสียงบรรเลงเคลงคลื้นจากป่าเขา

                             พอให้ใจได้ผ่อนคลายความหนาวเศร้า

                             กรุ่นราตรีคุ้งเคล้าโชยกลิ่นกาล

                                              เพลินสงบความสงัดในราตรี

                             ทุกวิถีย่างไปสู่จุดหมาย

                             สุขคืนค่ำทุกข์ค่ำคืนมิผ่อนคลาย

                             คำนึงหมายล้วนสิ่งดีคตินำ				
27 พฤศจิกายน 2547 12:48 น.

รัก

ประภัสสุทธ





                                             เคยพูกพันเคยรักเคยห่วงใย

                                ถึงตัวไกลแต่ชิดใกล้ด้วยใจรัก

                                อบอุ่นยามแม้คุยกันผ่านโทรศัพท์

                                สุดที่รัก...บัดนี้เธอบอกลา
                                             
                                              อยากหักห้ามน้ำตาไม่ให้ไหล

                                 หักห้ามใจจากเธอ..ณบัดนี้

                                 ค่ำคืนย่ำเงียบเหงาเศร้าสิ้นดี

                                 ยินเสียงเธอผ่านราตรี...จากไปไกล

                                              จากนี้ไปจะอยู่อย่างไรได้

                                  จดจำเธอไม่คลายจากใจนี้

                                   โอ้ความรักมีทั้งสุขเศร้าฤดี

                                   จะรักเธอผู้แสนดีนี้...ชั่วนิรันดร์				
ไม่มีข้อความส่งถึงประภัสสุทธ