28 พฤศจิกายน 2547 12:08 น.
ประภัสสุทธ
อาทิตย์เลื่อนเคลื่อนคล้อยค่อยๆดับ
หมู่เมฆน้อยลอยลับทับขอบฟ้า
ดาราเด่นประดับจับนภา
สายลมหนาวแผ่วมาพาหนาวใจ
นอนหนุนเมฆนับดาวบนท้องฟ้า
กอดจันทราให้คลายเหน็บจากความหนาว
มีสายหมอกปกคลุมเป็นบางคราว
หิ่งห้อยน้อยพรั่งพราวให้อุ่นไอ
วังเวงกับความเหงายามค่ำคืน
เสียงบรรเลงเคลงคลื้นจากป่าเขา
พอให้ใจได้ผ่อนคลายความหนาวเศร้า
กรุ่นราตรีคุ้งเคล้าโชยกลิ่นกาล
เพลินสงบความสงัดในราตรี
ทุกวิถีย่างไปสู่จุดหมาย
สุขคืนค่ำทุกข์ค่ำคืนมิผ่อนคลาย
คำนึงหมายล้วนสิ่งดีคตินำ
27 พฤศจิกายน 2547 12:48 น.
ประภัสสุทธ
เคยพูกพันเคยรักเคยห่วงใย
ถึงตัวไกลแต่ชิดใกล้ด้วยใจรัก
อบอุ่นยามแม้คุยกันผ่านโทรศัพท์
สุดที่รัก...บัดนี้เธอบอกลา
อยากหักห้ามน้ำตาไม่ให้ไหล
หักห้ามใจจากเธอ..ณบัดนี้
ค่ำคืนย่ำเงียบเหงาเศร้าสิ้นดี
ยินเสียงเธอผ่านราตรี...จากไปไกล
จากนี้ไปจะอยู่อย่างไรได้
จดจำเธอไม่คลายจากใจนี้
โอ้ความรักมีทั้งสุขเศร้าฤดี
จะรักเธอผู้แสนดีนี้...ชั่วนิรันดร์