หน้าส่วนตัว
* ผู้คอยให้กำลังใจให้ความหวัง
ผู้รับฟังเรื่องสุขทุกข์สงสัย
ผู้เคยนั่งล้อมวงอย่างเปิดใจ
เพื่อนผู้ไม่เคยห่างไกลจากใจเพื่อน *
..............................................................................
สายลมไม่เคยจางหายจากยอดไม้
ไอแดดไม่เคยลดละให้อุ่นไอ
ความเหน็บหนาวยังเกาะกุมกระชับแน่น
อุดมการณ์ยังระอุพร้อมสานต่อสู้ไป
..............................................................................
หากเพียงแค่ส่วนหนึ่งของเม็ดทราย
จะถมกายลงนอนให้ย่างฝ่า
เพียงหยดหนึ่งน้ำค้างบนยอดหญ้า
จักชื่นฉ่ำท้องนาให้ฟื้นคืน
.............................................................................
บ่อยครั้งที่แสงเทียนไม่สว่างพอที่จะกลบกลืนความมืด ให้สว่างทั้งหมดได้ แต่ก็บ่อยครั้งที่แสงเทียนสามารถที่จะส่องสว่างโชติช่วงขึ้นท่ามกลางความมืดมิดและกระแสลมที่จะคอยพัดให้เทียนเล่มน้อยนั้นไร้แสงไป
.............................................................................
1285
อาทิตย์เลื่อนเคลื่อนคล้อยค่อยๆดับ
หมู่เมฆน้อยลอยลับทับขอบฟ้า
ดาราเด่นประดับจับนภา
สายลมหนาวแผ่วมาพาหนาวใจ
นอนหนุนเมฆนับดาวบนท้องฟ้า
กอดจันทราให้คลายเหน็บจากความหนาว
มีสายหมอกปกคลุมเป็นบางคราว
หิ่งห้อยน้อยพรั่งพราวให้อุ่นไอ
วังเวงกับความเหงายามค่ำคืน
เสียงบรรเลงเคลงคลื้นจากป่าเขา
พอให้ใจได้ผ่อนคลายความหนาวเศร้า
กรุ่นราตรีคุ้งเคล้าโชยกลิ่นกาล
เพลินสงบความสงัดในราตรี
ทุกวิถีย่างไปสู่จุดหมาย
สุขคืนค่ำทุกข์ค่ำคืนมิผ่อนคลาย
คำนึงหมายล้วนสิ่งดีคตินำ
เคยพูกพันเคยรักเคยห่วงใย
ถึงตัวไกลแต่ชิดใกล้ด้วยใจรัก
อบอุ่นยามแม้คุยกันผ่านโทรศัพท์
สุดที่รัก...บัดนี้เธอบอกลา
อยากหักห้ามน้ำตาไม่ให้ไหล
หักห้ามใจจากเธอ..ณบัดนี้
ค่ำคืนย่ำเงียบเหงาเศร้าสิ้นดี
ยินเสียงเธอผ่านราตรี...จากไปไกล
จากนี้ไปจะอยู่อย่างไรได้
จดจำเธอไม่คลายจากใจนี้
โอ้ความรักมีทั้งสุขเศร้าฤดี
จะรักเธอผู้แสนดีนี้...ชั่วนิรันดร์
สายลมเย็นแผ่วเบาพัดพาผ่าน
กาลเวลาอันแสนนานเพิ่งมาถึง
จากวันนี้สู่วันวานยังตราตรึง
ยังรอคอยและคนึงอยู่เรื่อยมา
อยากเป็นนกเที่ยวโบยบินอยู่ฟากฟ้า
เป็นดั่งปลาที่ว่ายแหวกในสายน้ำ
เป็นพายุที่พัดโหมกระหน่ำนาน
เป็นดอกจานที่โรยร่วงลงสู่ดิน
อยากจะมีชีวิตที่ฝันไฝ่
จึงเริ่มทำวันใหม่ให้มาถึง
หอบความยากลำเค็ญมิคำนึง
แม้ซาบซึ้งความเจ็บปวดมิเอ่ยคำ
สู่วันที่ชื่นชมและยินดี
จดจำห้วงวินาทีที่สุขสันต์
สำนึกในความมานะสู้บากบั่น
ฝันจงฝันและทำให้เป็นจริง
อันความทุกข์เกิดจากเหตุใดหนอ
เกิดจากความไม่เพียงพอหรือไฉน
หรือเกิดจากความต้องการของจิตใจ
เกิดจากเธอผู้จากไปไม่หวลคืน
กอดความทุกข์เดียวดายนับจากนี้
ค่ำคงมีความเงียบเหงาอยู่เคียงข้าง
อยู่กับความสันโดษและอ้างว้าง
ค่ำครวญบ้างกับความเศร้าที่มาเยือน
เธอผู้มาและผ่านไปเมื่อค่ำนั้น
เธอเก็บเอาความฝันที่ทอไว้
เหลือไว้เพียงความทุกข์ที่ฝั่งใจ
อยู่ในร่างเคลื่อนไหวไร้วิญญาณ
ไม่อยากลืมความทรงจำที่เคยมี
ความรู้สึกดีดีที่เคยให้
แต่จะรังให้เกิดความทุกข์ใจ
ลบเลือนไปแล้วหลั่งไหลเถิดน้ำตา
Calendar
Lovers
12 คน เลิฟประภัสสุทธ
Lovings
ประภัสสุทธ เลิฟ 17 คน
Lovers
0 คน เลิฟประภัสสุทธ
Lovings
ประภัสสุทธ เลิฟ 0 คน
