22 พฤศจิกายน 2549 22:30 น.

คืนสู่เหย้า..ช.น.พ.

ประภัสสุทธ

แยกย้ายกลับเหย้าทยอยเยือน
วันเก่าหวนคืนคึกครื้นเหงา
พบปะมองหน้าถามสุขเศร้า
รื่นเริงหยอกเย้ายิ้มแย้มใจ


กลับมาที่เก่าแต่ใจเดิม
ณ ซุ้ม แต่งเติมความใฝ่ฝัน
ครั้งอยู่ปีหนึ่งตอนมุมั่น
จวบจนรับวันปริญญา


ยอสุกยังเน่าร่วงตกแตก
กลิ่นยวนครั้งแรกยังจำเหมือน
ครานี้ยังหล่นพ้นวันเดือน
ชนพ.เปรอะเปื้อนยังคุ้นเคย


นึกถึงวันเก่าเมื่อครั้งอยู่
ไปมาหาสู่ใต้ซุ้มเหงา
เย็นย่ำประชุมแล้วกินเหล้า
นั่งลงบอกเล่าความคิดกัน


หนาวนี้ความอุ่นเริ่มเรื่อยเรื่อย
มุมตึกลมเอื่อยเลื้อยเคลื่อนไหว
ผองเพื่อนพี่น้องจากถิ่นไกล
แรมทางรวมใจมัดไมตรี


ต้นกล้าอีกต้นจะยิ่งใหญ่
ต้นใหญ่ผลัดใบเลี้ยงต้นกล้า
ผองน้องจะโตเปรียบต้นกล้า
ชูก้านศรัทธาผ่านรุ่นเดิม				
12 กันยายน 2556 22:55 น.

ได้ไหม..หน้าหนาว นะหนูขอ

ประภัสสุทธ

๏ หน้าหนาวเจ้าช่วยฉันหน่อยได้ไหม

กางแขนกั้นลมไกลที่ปลิวหนาว

ทุกคืนข้างบ้านฉันจันทร์แจมดาว

ให้นอนเมื่อใกล้หาวหลับฝันดี


๏ ช่วยซับความหนาวหนาวเป็นอุ่นอุ่น

แทนผ้ากับหมอนหนุนขาดขาดนี้

จะได้เหมือนหน้าร้อนฉันชอบดี

ไม่ต้องโดนเฆี่ยนตีจากเสี้ยนลม


๏ ลมหนาวตัวก็หนาวพื้นก็หนาว

คืนนี้ต้องขดหนาวในผ้าห่ม

อยากหลับฝันเร็วเร็วลืมโลกกลม

ค่อยพักความขื่นขมนะลมหนาว				
28 ตุลาคม 2549 11:07 น.

กาลเปลี่ยน...

ประภัสสุทธ

ร่อนเร่ท่ามกลางป่า-หนังสือ

กำแพงภายในคือ-รั้วขอบ

ร่ำเรียนแล้วก็เรียน-แล้วสอบ

ชีวิตเวียนวนรอบ-สี่ปี


สีเหลืองเจ้าคือนก-ขมิ้น

เจ้าบินแล้วก็บิน-เกลื่อนฟ้า

ไร้หวังที่จะคอย-พึ่งพา

เพราะไม่ลงถลา-เหยียบดิน


บัดนี้อุดมการณ์-เจ้าเปลี่ยน

โบราณเจ้าเสมือน-เพื่อนฝัน

คอยขับกล่อมเสียงเพลง-โรมรัน

ต่อสู้ความคับขัน-สังคม


กี่ปีเจ้าถึงจะ-กลับมา

ร่อนลงจากฟากฟ้า-สีขาว

ขับเพลงแห่งเสรี-ยาว ยาว

สี่ปีจะคอยข่าว-เจ้าคืน..				
20 ตุลาคม 2549 12:42 น.

ปล่อย..เลย

ประภัสสุทธ

ปล่อยใจปล่อยกายไปวันวัน

ว่างคิดวางฝันตามถนน

ทิ้งขวางบางสิ่งจากตัวตน

อับสิ้นความคนคล้ายต้นตอ				
24 สิงหาคม 2549 14:48 น.

วนวน...

ประภัสสุทธ

เนิ่นนานแถบทุ่งแล้งที่ลมเอื่อย

เมฆขาวปลิวเรื่อยเรื่อยละล่องลอย

ฝุ่นฝนกระซ่านกลุ่มทำท่าปอย

ดินชุ่มทำสำออยให้เปียกปอน


งอกเงยก็ใบอ่อนผุดผุดเขียว

ต้องแดดเพิ่มแรงเรี่ยวขยับแข็ง

เนิบนานก็ชูก้านทิ้งใบแห้ง

ใบแห้งก็ตายแล้งเป็นปุ๋ยดิน				
ไม่มีข้อความส่งถึงประภัสสุทธ