22 พฤศจิกายน 2549 22:30 น.
ประภัสสุทธ
แยกย้ายกลับเหย้าทยอยเยือน
วันเก่าหวนคืนคึกครื้นเหงา
พบปะมองหน้าถามสุขเศร้า
รื่นเริงหยอกเย้ายิ้มแย้มใจ
กลับมาที่เก่าแต่ใจเดิม
ณ ซุ้ม แต่งเติมความใฝ่ฝัน
ครั้งอยู่ปีหนึ่งตอนมุมั่น
จวบจนรับวันปริญญา
ยอสุกยังเน่าร่วงตกแตก
กลิ่นยวนครั้งแรกยังจำเหมือน
ครานี้ยังหล่นพ้นวันเดือน
ชนพ.เปรอะเปื้อนยังคุ้นเคย
นึกถึงวันเก่าเมื่อครั้งอยู่
ไปมาหาสู่ใต้ซุ้มเหงา
เย็นย่ำประชุมแล้วกินเหล้า
นั่งลงบอกเล่าความคิดกัน
หนาวนี้ความอุ่นเริ่มเรื่อยเรื่อย
มุมตึกลมเอื่อยเลื้อยเคลื่อนไหว
ผองเพื่อนพี่น้องจากถิ่นไกล
แรมทางรวมใจมัดไมตรี
ต้นกล้าอีกต้นจะยิ่งใหญ่
ต้นใหญ่ผลัดใบเลี้ยงต้นกล้า
ผองน้องจะโตเปรียบต้นกล้า
ชูก้านศรัทธาผ่านรุ่นเดิม
12 กันยายน 2556 22:55 น.
ประภัสสุทธ
๏ หน้าหนาวเจ้าช่วยฉันหน่อยได้ไหม
กางแขนกั้นลมไกลที่ปลิวหนาว
ทุกคืนข้างบ้านฉันจันทร์แจมดาว
ให้นอนเมื่อใกล้หาวหลับฝันดี
๏ ช่วยซับความหนาวหนาวเป็นอุ่นอุ่น
แทนผ้ากับหมอนหนุนขาดขาดนี้
จะได้เหมือนหน้าร้อนฉันชอบดี
ไม่ต้องโดนเฆี่ยนตีจากเสี้ยนลม
๏ ลมหนาวตัวก็หนาวพื้นก็หนาว
คืนนี้ต้องขดหนาวในผ้าห่ม
อยากหลับฝันเร็วเร็วลืมโลกกลม
ค่อยพักความขื่นขมนะลมหนาว
28 ตุลาคม 2549 11:07 น.
ประภัสสุทธ
ร่อนเร่ท่ามกลางป่า-หนังสือ
กำแพงภายในคือ-รั้วขอบ
ร่ำเรียนแล้วก็เรียน-แล้วสอบ
ชีวิตเวียนวนรอบ-สี่ปี
สีเหลืองเจ้าคือนก-ขมิ้น
เจ้าบินแล้วก็บิน-เกลื่อนฟ้า
ไร้หวังที่จะคอย-พึ่งพา
เพราะไม่ลงถลา-เหยียบดิน
บัดนี้อุดมการณ์-เจ้าเปลี่ยน
โบราณเจ้าเสมือน-เพื่อนฝัน
คอยขับกล่อมเสียงเพลง-โรมรัน
ต่อสู้ความคับขัน-สังคม
กี่ปีเจ้าถึงจะ-กลับมา
ร่อนลงจากฟากฟ้า-สีขาว
ขับเพลงแห่งเสรี-ยาว ยาว
สี่ปีจะคอยข่าว-เจ้าคืน..
20 ตุลาคม 2549 12:42 น.
ประภัสสุทธ
ปล่อยใจปล่อยกายไปวันวัน
ว่างคิดวางฝันตามถนน
ทิ้งขวางบางสิ่งจากตัวตน
อับสิ้นความคนคล้ายต้นตอ
24 สิงหาคม 2549 14:48 น.
ประภัสสุทธ
เนิ่นนานแถบทุ่งแล้งที่ลมเอื่อย
เมฆขาวปลิวเรื่อยเรื่อยละล่องลอย
ฝุ่นฝนกระซ่านกลุ่มทำท่าปอย
ดินชุ่มทำสำออยให้เปียกปอน
งอกเงยก็ใบอ่อนผุดผุดเขียว
ต้องแดดเพิ่มแรงเรี่ยวขยับแข็ง
เนิบนานก็ชูก้านทิ้งใบแห้ง
ใบแห้งก็ตายแล้งเป็นปุ๋ยดิน