3 ธันวาคม 2550 17:20 น.
ประภัสสุทธ
มาจะกล่าวถึงชาวนักศึกษา ผู้มีปริญญา
ร่ำเรียนเพียรมั่นเรื่อยไป
ตื่นเช้าหากเช้ายังใส ผ้าห่มคลุมใจ
หลับต่อค่อยตื่นลืมตา
เริ่มเรียนจึงเข้าชักช้า โดดเรียนธรรมดา
คาบหน้ามีอีกถมไป
ตกเย็นตะวันลับไกล ครึ้มอกครึ้มใจ
ก็เข้าร้านเหล้าตั้งวง
หมดตังค์ก็ขอแม่ส่ง บอกเทอมนี้ลง
วิชาตามอำเภอใจ
พ่อแม่ไม่คิดสงสัย ส่งค่าเทอมให้
แม้ทำงานเหน็ดเหนื่อยกาย
หวังพึ่งพาลูกก่อนตาย ตอนแก่คงสบาย
ไม่นานก็รับปริญญา
หมดสิ้นยุคนักศึกษา ตั้งแต่ตุลา
14 กับ 6 หรือไร
ความคิดจึงได้เปลี่ยนไป ทั้งจิตทั้งใจ
ทั้งตัวกระทั่งวิญญาณ
แต่ก่อนเจ้าช่างกล้าหาญ ต่อสู้คัดค้าน
กี่รัฐกี่พวกนายทุน
อีกยุคอีกยามอีกรุ่น อีกกี่บุญคุณ
เจ้าจึงจะกลับคืนมา
3 ธันวาคม 2550 17:16 น.
ประภัสสุทธ
ผิวผิวลิ่วปลิวลมลู่ยอดข้าว
สั่นส่ายรวงยาวยาวพลิ้วไหวไหว
นี่กอนั่นอีกกอล้อเล่นไป
ก่อเกิดคลื่นไสวข้าวรวงทอง
หนุ่มสาวเชิญมาสาวก้าวเกี่ยว
เคียวเดียวหรือจะสู้เคียวสอง
มากเคียวเดี๋ยวก็เกี่ยวมากกอง
ร่วมแรงเกี่ยวปรองดองคล้องเคียว
แก้วตาอย่ามัวเพลินเกี่ยวข้าวนัก
หยุดเคียวเอ่ยสักทักพักสักเดี๋ยว
นี่เกี่ยวเกี่ยวกำเกี่ยวไม่พักเชียว
พี่กริ่งเกรงว่าเคียวจะเกี่ยวเอา
พี่ยามีกอปี่ปี่ตอฟาง
เป่าคลอเคล้าน้องนางกลางแดดเผา
ปิ๊ดปี่ปิ๊ดปี่ปี่ ครางเบาเบา
กล่อมนางน้องนงเยาว์ให้ใจเย็น
7 มกราคม 2550 13:40 น.
ประภัสสุทธ
เนิ่นนานก่อเกิดลมแล้ง มืดฟ้าฝนแรง
กระหน่ำหึกเหิมโรมรัน
ข้าวนาตั้งท้องโยนสั่น ปลิดใบสะบั่น
ไม่ทันออกรวงออกใบ
น้ำตาชาวนาตกใน อดยากเข็ญใจ
เคราะห์ซ้ำกรรมน้ำนองนา
หมดผ้าซิ่นแสงเต็มประดา บากหน้าฟันฝ่า
นครเมืองแคว้นแสนไกล
ตกเป็นกรรมกรรับใช้ ด้วยโง่เกินไป
จึ่งใช้เรี่ยวแรงแทนเงิน
ทนทำเวลาล่วงเดิน จนสิบเดือนเกิน
แล้งโรยบ้านผอมซอมซอ
3 มกราคม 2550 19:25 น.
ประภัสสุทธ
เช้าอากาศเหงาหงอยเย็นเยียบ
น้ำค้างแห้งเกาะเลียบเล็มหญ้า
มดแดงน้อยขนข้าวเต็มขา
เดินต่อก้นเร่งล้าท่าคอย
ระเหยหมอกโยนตัวระย้า
คลุมแดดจ้าอ่อนแรงระเรื่อ
หนาวห่มฟ้าเย็นเย็นพร่ำเพรื่อ
กระท่อมแห้งกระชับเนื้อผุพัง
รักมาลอยหักลงตรงหน้า
ที่หนาวฟ้ากลับแน่นเหน็บหนาว
ยะเยือกเย็นเยี่ยมย้ำหนาวยาว
ที่สิ้นหนาวกลับหนาวยืดเยื้อ
ความทรงจำฤดูหน้าหนาว
คงถึงคราวไร้ความน่าจำ
แล้งฤดูจงเผาใจช้ำ
ให้หมดรักหมดคำบอกใคร
20 ธันวาคม 2549 11:46 น.
ประภัสสุทธ
คนเดียวที่คิดถึง คือเธอ
คนที่ฉันรักมาเสมอ คือเธอ คนนี้
โลกใบใหญ่ แต่ไม่เท่าใจที่มี
หากขาดเธอคนดี สิ่งใดในโลกนี้ ไม่สำคัญ
ฝนตก... ฤา น้ำตาฉันจะไหลท่วมโลก
ความเศร้าโศก สถิตใน หัวใจฉัน
ที่สุดคือ ไม่มีเธอ เหลือแต่ความเงียบงัน
ทุกสิ่งในวันนั้น ไม่สำคัญอีกต่อไป
...ฉันยังคง คิดถึงเธอ
และหลอกตัวเองเสมอ ว่าเธอไม่จากไปไหน
แต่เมื่อลืมตา พบว่า ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไป
ปวดปร่าที่ใจ ..ฉันคงไม่มีค่าอะไร บนโลกใบนี้
Calendar
Lovers
12 คน เลิฟประภัสสุทธ
หน้าส่วนตัว
1588
