30 มีนาคม 2553 00:05 น.
ประทาน
มีหัวใจ..ไร้ละออง..งามผ่องผุด
บริสุทธิ์..ดุจมณี..หลากสีสัน
แต่ไร้คู่..อยู่เดียว..เปลี่ยวชีวัน
จึงแบ่งปัน..หัวใจ..ให้นารี
หากหญิงใด..ใจเหงา..และเปล่าเปลี่ยว
เชิญแวะเที่ยว..ชมได้..อย่าหน่ายหนี
หากว่าเธอ..ถูกใจ..ยกให้ฟรี
หากเธอมี..พันธะ..จะไม่รับ
อายุนั้น..พอดี..ยี่สิบห้า
ใครศรัทธา..จับจอง..สี่ห้องหับ
หัวใจนี้..มีค่า..คณานับ
เหมาะสมกับ..ช่วงวัย..ได้พอดี
หากประสงค์..ตรงมา..อย่าช้านัก
ประเดี๋ยวจัก..เสียใจ..ให้หมองศรี
หากยังคิด..เล่นตัว..มัวรอรี
อาจเสียที..ห้องหมด..จะอดกัน
เพราะหัวใจ..ทุกห้อง..ไม่ข้องขัด
ไม่เคยผลัด..ลูกค้า..มาเลือกสรร
จะยินดี..รับใช้..ไปนิรันดร์
เพียงเธอนั้น..จริงใจ..ใคร่จับจอง
มีหัวใจ..ใสละออ..บริสุทธิ์
ยังผ่องผุด..สดใส..ไร้เจ้าของ
ไม่เคยผ่าน..มือใคร..ได้ครอบครอง
หากเธอปอง..ยกให้..ไปฟรีฟรี
20 มีนาคม 2553 21:08 น.
ประทาน
ข้าวก้นฉาง..เทขาย..ใช้หนี้หมด
ถูกกำหนด..ลดค่า..ราคาต่ำ
ความชอบกล..บนนาม..ความชอบธรรม
ซ่อนเงื่อนงำ..ใต้กระแส..ลมแปรปรวน
เพลงกล่อมคน..ชนบท..หวานสดชื่น
พอฟังรื่น..หูบ้าง..เป็นบางส่วน
นักหาเสียง..พ่นน้ำลาย..หลายกระบวน
กลบเสียงครวญ..เพลงเศร้า..ของชาวนา
ภาวะบีบ..กล้ามเนื้อ..กลั่นเหงื่อชุ่ม
รีดแรงทุ่ม..หว่านดำ..ตามยถา
น้ำฝนคือ..ดีชนี..ชี้ชะตา
ถ่อชีวา..ให้อยู่..อย่างกู้ยืม
ปีต่อปี..หนี้พอก..ดอกเบี้ยเพิ่ม
เพราะหลงเคลิ้ม..เพียงคำพูด..หวานดูดดื่ม
กระดูกสัน..หลังชาติ..อาจถูกลืม
ความปลาบปลื้ม..จึงหาย..เป็นรายปี
เหมือนเคราะห์ซ้ำ..กรรมซัด..ฝนขาดฟ้า
คนทำนา..ยิ่งเห็น..ความเป็นหนี้
ถูกเอาเปรียบ..เหมือนซ้ำ..กระหน่ำตี
เป็นโรคที่..บ่มเชื้อ..ให้เรื้อรัง
ตะกอนแห่ง..ความจน..นอนก้นนิ่ง
ซากความจริง..กร่อนแล้ว..ไร้แววหวัง
ยามท้องฟ้า..สวยใส..ไร้เมฆบัง
ท้องทุ่งยัง..นองฉ่ำ..ด้วยน้ำตา
จาก..จุติกานต์ สอดศรี ต.กลางใหญ่ อ.เขื่องใน จ.อุบลราชธานี 3432
9 มีนาคม 2553 23:37 น.
ประทาน
(มีสตรีผู้เลอโฉมนางหนึ่งจากทางเหนือเขียนกลอนมาถึง-
ผม..ผมเลยตอบกลอนเธอไปดังนี้ครับ)
เหตุกวี..ที่เวียน..เขียนมาถึง
ผลนั้นจึง..มีกลอน..ร่อนตอบสาส์น
จากอ่าวไทย..สู่เหนือ..ด้วยเจือจาร
ร่ายมนต์กานท์..เคียงดาว..สาวเวียงพิงค์
เอื้ออาทร..ต่อกัน..ฉันท์น้องพี่
ธารไมตรี..จึงใหล..ไม่หยุดนิ่ง
ต่างสายเลือด..เผ่าพันธุ์..นั้นก็จริง
แต่มีสิ่ง..หนึ่งเห็น..ต่างเป็นไทย
สมุทรปราการ..เชียงใหม่..แม้ไกลห่าง
แต่เส้นทาง..แห่งฝัน..นั้นห่างไม่
เพียรเรียงร้อย..อักษรา..มาเชื่อมใจ
เหมือนหนึ่งใกล้..ชิดกัน..นิรันดร
อันตัวพี่..นี้ไม่..ใช่บัณฑิต
ไม่อาจคิด..เป็นครู..ผู้สั่งสอน
เพียงหลงใหล..ในรส..พจน์สุนทร
ใช่เกี่ยงงอน..แต่ยอมรับ..อับปัญญา
ด้วยดวงใจ..เปี่ยมรัก..งานอักษร
หลงมนต์กลอน..กาพย์ฉันท์..นั้นหนักหนา
ช่อวรรณศิลป์..กลิ่นหอมหวล..ชวนตรึงตรา
จึงนำพา..เสกร่าย..ดั่งใจปอง
อย่าหวั่นกลัว..ตัวพี่..นี้ผลักไส
เพราะดวงใจ..ต่างมอบ..ตอบสนอง
ร่วมถักถ้อย..ร้อยฝัน..ตามครรลอง
เราพี่น้อง..ร่วมสาน..งานกวี
2 มีนาคม 2553 09:59 น.
ประทาน
แนบเนาเมือง..เรืองแสงสี..สิบปีกว่า
กลิ่นอายนา..มิจาง..เลือนรางหาย
สิ่งเก่าเก่า..เงายังฉาบ..โคลนสาบควาย
มิเคยคลาย..เสน่หา..วนาวัน
ภาพชาวนา..ปักดำ..กรำแดดฝน
ฟ้าเบื้องบน..ทาทาบ..ฉาบสีสัน
หมู่แมงปอ..ว่อนปีก..บินหลีกกัน
ดุจภาพฝัน..นิรมิต..จากจิตรกร
ดวงตะวัน..ชิงพลบ..หลบเหลี่ยมเขา
เป็นภาพเงา..งามจริง..จากสิงขร
จันทราแรม..แย้มกระจ่าง..กลางอัมพร
วิหคจร..ย้อนกลับ..กับรวงรัง
เมื่ออรุณ..รุ่งราง..กระจ่างฟ้า
หมู่ชาวนา..ต้อนควาย..ไล่ตามหลัง
สำภาระ..สะพาย..ไม่อีนัง
ต่างมุ่งหวัง..จุดหมาย..คือปลายนา
ข้าวใบเขียว..เรียวงาม..ยามลมพัด
เกลียวสะบัด..เป็นคลื่น..ชื่นนาสา
ภาพสาวหนุ่ม..เกี่ยวก้อย..ชะม้อยตา
ร่วมถอนกล้า..แข่งกัน..สำราญจินต์
แม้จะมา..อาศัย..ในเมืองหลวง
จิตยังห่วง..บ้านป่า..พาถวิล
ภาพบึงคลอง..ท้องนา..วารีริน
มิเคยสิ้น..เสน่หา..บ้านป่าเลยฯ
ขอมอบแด่ทุกคนที่รักธรรมชาติครับ
5 กุมภาพันธ์ 2553 19:55 น.
ประทาน
หากวันใดไม่เห็นหน้าเธอปรากฎ
ก็เหมือนหมดทุกอย่างเส้นทางฝัน
ผิวอร่ามดั่งทองผ่องอำพัน
ยามเธอนั้นย่างกรายต่างหมายเชย
เธอสามารถอยู่ได้หลายบรูปแบบ
ทั้งที่แอบหรือว่ามาเปิดเผย
ในภาชนะรูปร่างต่างต่างเอย
เธอไม่เคยหลบลี้หนีหน้าใคร
ยามที่ฉันท้อใจในบางครั้ง
มีเธอนั่งเคียงคู่อยู่ชิดใกล้
เหมือนทั้งโลกเป็นสวรรค์อันอำไพ
ดูสดใสได้บ้างคนอย่างเรา
เธอมีใจสัตย์ซื่อถือในรัก
ไม่เคยหักทรวงใครให้หมองเศร้า
กลับช่วยปลอบมิ่งขวัญให้บรรเทา
พอคลายเหงาพร้อมสู้อยู่ต่อไป
ยามที่ฉันขาดเธอก็เพ้อคลั่ง
สิ้นความหวังพลังหมดความสดใส
เคยมองโลกสวยสดหมดทันใด
สิ่งเหลวใหลมากแม้นมาแทนกัน.
วันไหนไหนไม่เศร้าเท่าวันนี้
ขาดคนดีร่วมทางช่วยสร้างสรร
จึงก่อเกิดปัญหาสารพัน
มือไม้สั่นเม็ดเหงื่อซึมเจือปน.
จะมีใครไหนบ้างเป็นอย่างฉัน
ทุกวี่วันฝันใฝ่จนใจหม่น
หากได้มองลองชิมอิ่มกมล
ช่างสุขล้นเริงร่าทุกนาที
เธอผู้นั้นที่ฉันรำพันเฝ้า
เธอคือเหล้าชวนถวิลทั้งกลิ่นศรี
อำพันทองผ่องพรรณอันโสภี
ทิพย์วารีที่ใครต่างหมายเชย....
หน้าส่วนตัว
1933
