5 ธันวาคม 2552 20:15 น.
ประทาน
รัก-ร้าว
ปุยเมฆขาว พราวพราย ที่ปลายฟ้า
ท้องนภา สดสวย ด้วยสีสัน
บ่งถึงกาล เวลา คราเหมันต์
สายฝนอัน เคยฉ่ำ ก็อำลา
สายสวาท ถักทอ ร่วมก่อสาย
สัมพันธ์กลาย หายลับ ไม่กลับหา
ต่างพากเพียร ร่วมสาน เนิ่นนานมา
ก็ถึงครา ลาห่าง แยกทางเดิน
เคยวาดหวัง รังรอง ร่วมสองรัก
เธอหาญหัก รักร้าง ลาห่างเหิน
ไม่สงสาร คนเหม่อ รักเธอเกิน
เธอหลงเพลิน รักไหม่ ในเมืองกรุง
เธอทิ้งนา สวนไร่ หลายขนัด
เธอสลัด คราบไคล ลายผ้าถุง
เธอหลงใหล ชายรูปงาม หลงน้ำปรุง
เห็นท้องทุ่ง เรือ-บด หมดสำคัญ
ลืมคันไถ ควายทุย เคยลุยทุ่ง
เธอหมายมุ่ง กรุงไกร คล้ายสวรรค์
เธอก็เมิน ดงป่า พนาวัน
ทิ้งให้ฉัน เดียวดาย ที่ปลายนา
ปุยเมฆขาว พราวพร่าง กลางเวหะ
ใจเธอผละ ทิ้งไป ให้ครวญหา
เธอใจเบา ดุจ-ยุ่ย ปุยเมฆา
ลบวาจา ที่ไว้ ให้แก่กัน....
29 พฤศจิกายน 2552 21:18 น.
ประทาน
นางรู้สึก น้อยใจ ในคำกล่าว
มองลูกสาว รู้สึก นึกสับสน
น้ำตาริน หลั่งไหล ใจกังวล
พาหมองหม่น เกินกว่า จะทนทาน
ตัดสินใจ คว้าร่าง หนังหมาป่า
รีบจำแลง แปลงกายา น่าสงสาร
ขืนอยู่ไป ยิ่งก่อ ทรมาน
สู่พงไพร ไพศาล อย่างซานซม
ชายตัดฟืน รู้สึก สำนึกผิด
เมื่อได้คิด ก็สาย ให้ขื่นขม
หลุดลอยไป ไม่อาจคว้า กลับมาชม
ต้องระทม ทนสู้ อยู่เดียวดาย
พบกับความ ลำบาก มากกว่าเก่า
เพราะความเขลา ของตน จนเสียหาย
ทั้งทำงาน ทั้งเลี้ยงลูก ทุกข์ใจกาย
ฐานะกลาย จนลง ไม่คงเดิม
สาธุชน ที่รัก ฟังสักนิด
โปรดอย่าคิด เอาอย่าง มาสร้างเสริม
ควรเพียรหมั่น สานก่อ เพื่อต่อเติม
หากเห่อเหิม จะคล้าย ชายตัดฟืน
กว่าจะรู้ ลึกซึ้ง ถึงคุณค่า
ก็คงช้า เกินไป ไม่อาจฝืน
สิ่งที่พลั้ง พลาดไป ไม่กลับคืน
ต้องทนขื่น- -ขมใจ ไปชั่วกาล.....(จบ)
29 พฤศจิกายน 2552 21:02 น.
ประทาน
สุนัขค่อย เปลี่ยนร่าง เป็นนางฟ้า
งามโสภา กว่าใคร ในเขตต์ขาม
ชายตัดฟืน ยืน-งง โฉมนงค์ราม
แล้วย่องตาม เข้าไป ที่ในครัว
ฉวยเอาหนัง หมาป่า มาซ่อนไว้
นางตกใจ ขอคืน สะอื้นทั่ว
นางร่ำไห้ กายนั้น สั่นระรัว
คงเป็นตัว มนุษา สถาวร
เมื่อเห็นนาง กำสรวล ครวญสะอื้น
ชายตัดฟืน ปลอบโยน อย่างโอนอ่อน
จะอุ้มชู ดูแล ไม่แง่-งอน
เอื้ออาทร ต่อนาง อย่างจริงใจ
เมื่อทั้งสอง ได้เสีย เป็นเมียผัว
ฐานะตัว ปรากฎ เริ่มสดใส
จึงกำเนิด บุตรสาว พราววิไล
อายุได้ สามปี ที่ผ่านมา
ชายตัดฟืน เริ่มจะ หลงระรื่น
ที่เคยตื่น คืนค่ำ ยามอุษา
กลับเกียจคร้าน งานใด ไม่นำพา
ดื่มสุรา เมรัย ได้ทั้งวัน
มาวันหนึ่ง เขาตื่นมา อาละวาด
เขาเดินปราด เข้าไป ใกล้ร่างนั่น
บอกลูกสาว เดียงสา ว่าโดยพลัน
แม่เจ้านั้น คือหมาป่า หาใช่คน....(อ่านต่อตอน 3)
29 พฤศจิกายน 2552 20:41 น.
ประทาน
เพราะฐานะ ยากจน จึงทนฝืน
หาตัดฟืน ของป่า เอามาขาย
เพื่อประทัง ชีวา หาเลี้ยงกาย
อยู่ที่ชาย ป่าเขา ลำเนาธาร
มีนางหนึ่ง ขวัญพธู เป็นคู่ยาก
ทนลำบาก เรื่อยมา น่าสงสาร
นางมีโรค รุมก่อ ทรมาน
พอไม่นาน นางก็สิ้น ซึ่งวิญญาณ์
ชายตัดฟืน เสียใจ อาลัยนัก
เมื่อเมียรัก จากไป ไห้โหยหา
มีสิ่งหนึ่ง เปรียบเหมือน เป็นเพื่อนนา
คือหมาป่า อยู่ใน พฤกษ์ไพรวัลย์
ร่างที่เป็น เห็นประจักษ์ สุนัขป่า
แท้นางฟ้า ผิดกฎ บทสวรรค์
นางจึงถูก สาปส่ง ลงโทษทัณฑ์
แต่ฤทธิ์นั้น ยังแรง แปลงกายา
คอยดูแล ความสะอาด กวาดถูบ้าน
หุงอาหาร หวานคาว เฝ้ารอท่า
แปลงร่างคืน เป็นสุนัข แล้วจากลา
ให้สงกา ในกมล คนตัดฟืน
มาวันหนึ่ง จึงอุบาย ออกไปป่า
แล้วย้อนมา แอบดู ให้รู้อื่น
ปรากฏร่าง หมาป่า มาหยุดยืน
ประทับปืน หวังจะ ชำระความ....(อ่านต่อตอน 2 )
29 พฤศจิกายน 2552 09:20 น.
ประทาน
บุษรา สง่างาม ท่ามกระสินธุ์
เหนือวาริน ชูสล้าง อย่างอ่อนหวาน
เนตรสัมผัส ทัศนีย์ ที่ตูมบาน
ทั่วลำธาร สวยซึ้ง แสนตรึงตรา
อยากเอื้อมมือ เด็ดไป ซุกในอ้อม
กลิ่นเจ้าหอม รวยรื่น ชื่นนาสา
ได้ยลโฉม โลมไล้ เพียงสายตา
สุดปัญญา คว้าเจ้า เอามาชม
อยากจำแลง แปลงกาย คล้ายผู้ผึ้ง
แอบเคล้าคลึง บุษยา ให้สาสม
บรรจงจูบ ลูบไล้ ไซ้ดอมดม
คงภิรมย์ สำราญ ตราบนานเนา
ทอดสายตา รายรอบ ขอบ-ตลิ่ง
ไทรทอดกิ่ง อะเคื้อ ด้วยเครือเถาว์
สรรพสรร นา-นา ชินตาเรา
เห็ดตับเตา ผุดใต้ ใบย่านาง
บุษรา สง่างาม ท่ามกระสินธุ์
ภุมริน บินไต่ มิไกลห่าง
อยากจุมพิศ แก้มเรื่อ เนื้อนวลปราง
เนาแนบข้าง นั่งซบ เคียงตกปลา...
หน้าส่วนตัว
1014
