11 สิงหาคม 2548 08:50 น.
ประคำ108
แม่ไม่มีบ้านอยู่อันฟูเฟื่อง
แม่ไม่เชื่องเป็นข่าวอันฉ่าวโฉ
แม่ไม่มีรายได้ก้อนโตโต
แม่ไม่โก้ไม่ดังเช่นบางคน
แม่เช้ามาดูลูกว่าอยู่ไหน
แม่อยู่ใกล้เคียงใจไม่หน่ายแหนง
แม่ทำได้เพื่อลูกทุกอย่างไม่คลายแคลง
แม่เฝ้ารักหวงแหนลูกดั่งชีวา
ลูกไม่เคยขายหน้าว่าบ้านเล็ก
ตั่งแต่เล็กเดินย่ำตามถนน
ลูกไม่เคยใคร่ดีมีรถยนต์
ไม่เคยบ่นเมื่อกินข้าวเคล้าน้ำตา
แม่เคยสอนลูกทุกคำยังจำได้
อย่าใจง่ายไฝ่ต่ำทำมิฉา
อย่าลดตัวเป็นทาสสิ่งบาดตา
สำคัญอย่า.....กินคน...จนช่างมัน
( แด่แม่ของลูกคนนี้)
2 สิงหาคม 2548 20:51 น.
ประคำ108
เธอก้าวเดินเข้ามาแล้วบอกลา
เธอร้องขอฉันเก็บของแล้วหายหนี
เธอทำไมเป็นอย่างนี้นะคนดี
เธอคงเห็นที่ผ่านมาฉันมันเลว
ไม่เป็นไรโอกาสของผู้แพ้
จะแน่วแน่เดินต่อไม่ถอยหนี
จะนำพาความปวดร้าวร่ายกวี
ให้คนที่จากลาได้ลองฟัง
ฉันเก็บเธอจากนรกแห่งสวะ
ฉันสอนคละเลวชั่วให้มีศรี
ฉันร่ายเวทย์สอนเธอแต่สิ่งดี
ด้วยใจนี้มีให้เธอเพียงผู้เดียว
พอกันทีนะเราสองที่ว่ารัก
เรื่องร้ายนักเป็นครูให้สั่งสอน
จะเริ่มต้นรักตัวเองดั่งบทกลอน
คงไม่วอนเธอกลับให้เกียรติทราม
หน้าส่วนตัว
1174
