6 กุมภาพันธ์ 2553 09:13 น.
ปติ ตันขุนทด
ศิลาแดงอยู่ใต้ บรรพต วิทยานา
เด็กดุ่มเดินดอยคด อ่อนล้า
ไปเรียนเพื่อจำจด คิดอ่าน
เรืองรุ่งวุฒิวิทย์กล้า เพื่อใช้สอนตน
ครูปติคนนี่นั้น คิดถึง
รักที่เคยตราตรึง ก่อนโน้น
ทุกคนน่ารำพึง เป็นห่วง
เหินห่างกันไกลโพ้น อยู่ร้อนฤาหนาว
โตเป็นสาวหนุ่มหน้า ตาสวย
จงอย่าทำสำรวย เกียจคร้าน
ใดดีเร่งอำนวย กอปรกิจ
ดีชั่วแยกแยะต้าน เพื่อพ้นทางจน
สุดสวาทกมลจบแล้ว ฤายัง
ใจมุ่งหมายใดหวัง เร่งเร้ง
การคิดที่พาพัง ตกต่ำ
รักใคร่ใจพลาดเพล้ง หมั่นรู้รักษา
5 กุมภาพันธ์ 2553 18:27 น.
ปติ ตันขุนทด
แรงรักพารุ่มร้อน ไฟกาม
รูปอิ่มเอิบอวบงาม น่าเคล้น
พูดเพราะยิ่งราคลาม ลึกหล่ม
อีกเกี่ยวกอดฟอนเฟ้น แต่ล้วนโลภหลง
ใจประสงค์แต่น้อง คนดี
เป็นเพื่อนเคียงชีวี คู่เนื้อ
ครองรักร่วมภักดี นานเนิ่น
พาร่วมบุญพุทธเผื้อ สู่เส้นทางธรรม
บุพเพกรรมแต่งสร้าง สมมา
สองร่วมจิตเสนหา ซื่อหมั้น
ชวนกันบ่มปัญญา ใสส่อง
เป็นคู่บุญพาดั้น สู่ฟ้าทิพย์สถาน
รักนิพพานแต่ยั้ง หยุดรอ
ใจห่วงนวลละออ หม่นหม้าย
หากเราปริ่มบุญพอ นึกเบื่อ
เห็นแจ่มทุกข์โรคร้าย ต่างพร้อมบวชกัน
พบศรีอารย์พุทธเจ้า เทศนา
ใจแจ่มเกิดปัญญา ส่องน้อม
เบญจขันธ์นั่นนำพา ทุกข์โทษ
เราสู่อรหันต์พร้อม ตรัสรู้เคียงกัน
4 กุมภาพันธ์ 2553 08:59 น.
ปติ ตันขุนทด
มองผืนดินเมื่อร้อน ฤดู
นาไร่คลองหนองคู ผ่าวแล้ง
บุษบงแม่ตราตรู เหินห่าง
อกพี่เหือดขอดแห้ง อยู่ร้อนรอฝน
ฤดูดลเปลี่ยนแล้ว คืนหวน
ชลบ่ไหลกลับทวน นั่นน้อง
รักจางเมื่อเซซวน ตกต่ำ
นางจึ่งไกลจากห้อง บ่ย้อนกลับคืน
กลางคืนนอนห่มไห้ ครวญหา
เคยก่ายเกยสุดา ครั่นครื้น
นอนแนบชื่นนิทรา เทียบอุ่น
จากพี่ไปภูมิพื้น แห่งห้องหนใด
อาลัยรักก่อนนั้น ติดเตือน
คิดบ่เคยลืมเลือน อ่อนล้า
ผิดใดแม่มาเฟือน ตัดเยื่อใยนา
โอจุ่งคืนอกข้า ดั่งฟ้าโปรยฝน
สุธาดลชุ่มชื้น ไพรเขียว
ฝนพร่างพรมยาเยียว หมู่ไม้
อกใจพี่โศกเซียว รอแม่ คืนนา
ความป่วยปวดพิษไข้ เพื่อน้องรักษา
1 กุมภาพันธ์ 2553 15:52 น.
ปติ ตันขุนทด
ยินเสียงกาเหว่าร้อง โหยหวน
ในป่านาดอนชวน ล่ะห้อย
เหมือนนางพี่คอยครวญ หาคู่
ไกลห่างวอนคืนคล้อย สู่ห้องเคหา
สนธยาจะค่ำแล้ว คอยเห็น
ผัวเพื่อนเคยลำเค็ญ อยู่ข้าง
ทำงานห่างกันเป็น หวงห่วง
จงอย่าแรมเริดร้าง ปล่อยให้แดเดียว
30 มกราคม 2553 20:52 น.
ปติ ตันขุนทด
เพ็ญเต็มดวงค่ำนี้ งามตา
คิดครุ่นเพ็ญกานดา ผ่องผู้
นวลนางแม่เมตตา ตัวพี่
เสริมส่งเคียงใจสู้ เรื่องร้ายเป็นดี
ชีวีในแหล่งหล้า ทุกขา
เพ็ญพี่มีปรีชา ยิ่งผู้
เห็นสัตว์ทั่วโลกา แปรเปลี่ยน
เกิดแก่เจ็บตายรู้ เร่งสร้างกรรมดี