ค่ำหนึ่ง...ในฤดูหนาว...

ปตารมินทร์

ค่ำหนึ่ง..ในฤดูหนาว...


ตะวันลับ  ดับแสง แดงระเรื่อ

สายลมเหนือ..พัดผ่าน พาลเหน็บหนาว

เมื่อมืดลง ค่ำลง เริ่ม..เห็นดาว

ส่องสกาว แสงร้าว...ด้วยหนาวเย็น



ไอหมอกจาง พลางยะเยือก เมื่อเหยียบย่าง

แผ่อำพราง..ปกคลุมภู...มิรู้เห็น....

ทิวสลับ นับไม่ถ้วน  ที่ควรเป็น

กลับถูกเร้น..หายไป..ในพริบตา



จันทร์เสี้ยวเศษ แสนสลัว มัวหมองเศร้า

แสงสกาว  ที่เคยพร่าง..กลางเวหา

กลับมืดมิด  จืดชืดไป ไม่ร่ำลา...

ปล่อยให้ฟ้า..เงียบเหงา..เศร้าเดียวดาย



ฟ้ามืดแสง ด้วยแรงหนาว พราวไอหมอก

เหมือนเข้าใจ คนช้ำชอก..บอกความหมาย

ดอกไม้งาม ยามเฉาเปลี่ยว ดูเดียวดาย

เหน็บหนาวกาย..ร้ายน้อยกว่า..ใจอาวรณ์



ดาวกระพริบ จิบลมพริ้ว ที่ปลิวหาย

ใจมิคลาย วุ่นวายจิต คิดสังหรณ์

คนห่างไกล..ตรงปลายฟ้า..ที่อาวรณ์

คงทอดทิ้ง ให้ร้าวรอน..เพียงลำพัง..



ดาวตก..หาย...ที่ปลายฟ้า พาใจหาย...

คำทำนาย คล้ายตอกย้ำ...ช้ำ-หมดหวัง..

หริ่งเรไร  เปล่งเสียงเศร้า..เหงาใจจัง...

น้ำค้างยัง หยาดหยดใส..ไหล..จากตา....