25 กันยายน 2552 20:55 น.
ปฏากร ดุริยางค์
ที่ทำงานของพี่ชายผม เป็นหน่วยงานราชการแห่งหนึ่งใน กทม. และก็มีข้าราชการหลายๆ คนที่เกษียญอายุแล้ว แต่ยังมาทำงานอยู่ เพราะอยู่ในภาวะที่เรียกว่า "ผู้ชำนาญการ" ข้าราชการใหม่ๆ บางคนยังไม่ค่อยรู้งาน จึงจำเป็นต้องอาศัยบุคคลเหล่านี้มาก และกลุ่มนี้ส่วนใหญ่ก็เป็นผู้สูงอายุ บางทีก็มีหลงๆ ลืมๆ บ้างตามปกติ ซึ่งอาการหลงลืมนี้ก็เกิดกับป้าราชการชำนาญการพิเศษ คนหนึ่งที่ร่วมงานกับพี่ชายผมเป็นประจำ เหตการณ์จะเป้นอย่างไร นั้น คอยติดตามครับ...
ป้าเนียร เดินเข้ามาที่โต๊ะทำงาน ซึ่งอยู่ข้างๆ โต๊ะพี่ชายผม ป้าเนียนอายุ 70 กว่าแล้ว แต่เขายังจ้างป้าเนียรอยู่ เพราะป้าเนียนติดต่องานราชการได้เก่งมาก วันนี้ป้าเนียรมาเช้า ยังไม่ถึงเวลางาน พี่ชายผมก็เลยชวนป้าเนียนคุยไปเรื่อย พลัยสายตาพี่ชายผมก็เห็นรองเท้าที่ป้าเนียรใส่มา ซึ่งมันก็เป็นคัทชู เหมือนกันทั้ง 2 คู่ แต่ที่แปลกคือสีไม่เหมือนกัน คือข้างหนึ่งสี่แดง ข้างหนึ่งสีเทา...
พี่ชาย - "ป้าเนียร ใส่มาได้ยังงัยเนี่ย คนละสี คนละข้างเลย?? ใส่มาได้งั้ย อายเขา" เสร้จแล้ว พี่ชายผมก็เอารองเท้าป้าเนียรไปแอบไว้หลังโต๊ะ
ป้าเนียร - (มองตามรองเท้าที่พี่ชายผมเอาไปแอบ)
พี่ชาย - "ผมเอาไปแอบให้แล้วนะป้า แหมใครเห็นอายเขาหมด ใส่มาได้ยังงัยเนี่ย"
ป้าเนียร - "อย่าเอาไปทิ้งนะ ... ที่บ้านมีแบบนั้นอีกคู่นึง"
พี่ชาย - "??????"
(เครดิต พี่เทพ)
24 กันยายน 2552 23:23 น.
ปฏากร ดุริยางค์
เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นจริงที่วัดแห่งหนึ่ง ในจังหวัดสุราษฏร์ธานี
(เนื้อเรื่องมีการใส่ไข่เล็กน้อย เพื่อความน่าสนใจในการอ่าน)
เรื่องมีอยู่ว่า...
วันนั้น เป็นงานสวดศพของลูกชายป้า ที่เพิ่งเสียชีวิตไป บรรยากาศเต็มไปด้วยความเศร้า ขณะนั้นก็เป็นเวลาบ่ายๆ แล้ว ทางเจ้าภาพ (แม่ของผู้ตาย) ก็ได้ให้ผู้มาช่วยงานจัดโต๊ะ เพื่อที่จะได้เลี้ยงแขก หรือผู้ที่มาร่วมฟังสวดกันวันนั้น ก็จัดกันได้ประมาณ 5 โต๊ะ เป็นโต๊ะกลมๆ แบบโต๊ะจีน พอดีว่าวันนั้นแขกน้อย นั่งไปกัน 2 โต๊ะ เหลืออกี 3 โต๊ก ก็ว่างอยู่
ในขณะที่ข้าพเจ้า และแขกคนอื่น กำลังสวาปามข้าวต้มหมูด้วยความหิวโหย (ความจริงอดอยาก) ด้วยความอร่อยนั้น ก็มีฝรั่ง 3 คน เป็นผู้ชายทั้งหมด แต่ข้าพเจ้าไม่ทราบว่าเป็น ชาวอะไร เพราะไม่ได้สนใจ แต่ก็เห็นแกเดินถือกล้องถ่ายรูปเดินถ่ายวัดวา ถ่ายโบถส์ ถ่ายศาลา ไปเรื่อย
ข้าพเจ้า และคนในงานก็ไม่ได้สนใจอะไร เพราะก็นึกว่าเป็นชาวต่างชาติมาเที่ยวชมวัด เป็นธรรมดา แต่ที่ทำให้แขกในงาน และเจ้าภาพในงานงงกันไปใหญ่ก็คือ พี่ฝรั่ง 3 คนนั้น เดินมายังโต๊ะเลี้ยงอาหารแขกที่ยังเหลืออยุ่ แกก็มานั่ง และทำท่าชี้มาที่พวกเราเหมือนสั่งอะไร ตามนิสัยคนไทย ใครมาเรือนก็ต้องต้อนรับ ก็เลยเดินไปหาแกหน่อย (พูดก็ไม่ค่อยจะเป็นอะนะ)
เจ้าภาพ (แม่ของผู้ตาย) ก็เดินไปหา แล้วอีตาฝรั่งคนหนึ่งในกลุ่มก็พูดขึ้นว่า
ฝรั่ง - "ผาดทายยย"
เจ้าภาพ - "??? - -* "
ฝรั่ง - "ผาดทายยย ผาดทายยย"
เจ้าภาพ - "จะเอาผัดไทย?"
ฝรั่ง - "เยสส ผาดดดทั้ยยย ^^ "
เจ้าภาพ - "ค่ะๆๆ -*- "
ออ... สรุปว่า เขานึกว่าไอ้ที่เรากำลังทำอยู่เนี่ย เขาเข้าใจว่าเป็นร้านอาหารครับ -*- ด้วยความที่ว่ากลัวฝรั่งหน้าแตก ก็เลยเดินไปหลังโรงทาน ผัดไทยมันไม่มีให้เขาด้วย แถวนี้ก็ไม่มีขาย เลยได้ยินเสียงอะไรในครัว โป๊กๆ แล้วเจ้าภาพ ก็เดินออกมาพร้อมกับ ข้าวสวยโปะไข่เจียว 3 จาน....
เดินมาที่โต๊ะอีตาฝรั่ง 3 คน
เจ้าภาพ - (เอาข้าวไข่เจียววางลงตรงหน้าฝรั่ง)
ฝรั่ง - "โอววว ... พัดทั้ย..?"
เจ้าภาพ - "เยส ผัดไท -_- "
ฝรั่งสามคนพูดพร้อมกัน - "โอววว มั่ยก๊อดดด พัดทั้ยๆๆๆ"
เสร็จแล้ว มันก็กินกันใหญ่เลยครับ กินหมดเลย ไอ้ผัดไท นั่นแหละ -*-
....
หลังจากที่มันเสร็จแล้ว มันก็กวักมือเรียกเจ้าภาพอีก พร้อมกับถามว่า...
ฝรั่ง - "ฮาวมัท ?"
เจ้าภาพ - "โน ๆ ๆ" (ของเลี้ยงแขกจะเอามาขายได้งัย)
ฝรั่ง - "โอ้ววว แทงกิ้วๆๆ ^^ "
เจ้าภาพ - ( -*- )
หลังจากที่มันทั้ง 3 คน เดินไปตรงทางออก พอดีมีพระรูปหนึ่ง เดินสวนเข้ามาพอดี อีตาฝรั่งทั้ง 3 คน ก็ขอเชคแฮนพระ พอก็รับเชคแฮน ไปด้วยความงงๆ และทั้งพระ และแขกที่มาร่วมงานศพ ก็ต่างพากันมองฝรั่งทั้ง 3 คนนั้น เดินหายออกไปจากประตูจนลับตา
อีกประมาณ 5 วินาทีต่อมาก็ปรากฏเสียงหัวเราะ สนั่นไปทั่ว ศาลา
555555555555555555555555555555555555555555555555555+++++++
(เครดิต พี่เทพ)
หน้าส่วนตัว
724
