9 กันยายน 2552 23:25 น.
ป.เป้ง
มหานครเมืองหลวงอันยิ่งใหญ่ หากท่านใคร่ครวญคิดถึงเหตุผล
ว่าเมืองใหญ่ใคร่ใหญ่ตามน้ำใจคน ต้องฉงนกับความจริงที่ออกมา
อันสยามเมืองยิ้มเมื่อเก่าก่อน ถูกลดทอนราคาค่าความสวย
มีแต่คนโกงกินกันจนร่ำรวย คนที่ซวยคือพวกเราเหล่าคนจน
ทั้งบ้านเมืองทะเลาะกันจนแตกแยก ประเทศแบกรับความช้ำจนฉิบหาย
เมื่อไหร่เล่าพ่อผู้นำจะผ่อนคลาย ความวอดวายของแผ่นดินให้ลดลง
ยิ่งทะเลาะก็ยิ่งมีแต่คนเจ็บ ประเทศเก็บความชอกช้ำจนหนักหนา
ประชาชนต้องทุกทนเจ็บอุรา ก็เพราะว่าไม่มีใครยอมฟังกัน
9 กันยายน 2552 23:22 น.
ป.เป้ง
กิจกรรมยามว่างที่หลากหลาย มีมากมายให้คนเราได้ค้นหา
ทำเป็นกลุ่มทำคนเดียวเต็มเวลา หรือจะหากิจกรรมทำรอไป
อันตัวผมทำอะไรไปเรื่อยเปื่อย ทำเรื่อยๆจนจะ เบื่อไม่ไปไหน
เมื่อเบื่อแล้วก็มานอนเพื่อหายใจ มีแรงไซร้ค่อยทำใหม่ไม่เสียแรง
เคารพพี่รักเพื่อนดูแลน้อง เป็นคำคล้องที่สวยงามมีความหมาย
ไม่ต้องหาคำไหนอธิบาย คำง่ายๆที่ครอบคลุมทุกเรื่องราว
กิจกรรมที่มหา'ลัยบังคับทำ ที่ตอกย้ำให้หลายคนต้องขวนขวาย
รีบเร่งหาชั่วโมงกันวุ่นวาย แต่สุดท้ายได้อะไรกลับไปกัน
9 กันยายน 2552 17:02 น.
ป.เป้ง
นั่งเรียนอยู่จิตใจก็ฟุ้งซ่าน เกิดอาการสับส่ายขึ้นแล้วนี่
สมาธิก่อนหน้าที่เคยมี ไปไหนนี่หายไปไหนใครหยิบไป
มันหายไปก็เพราะเธอเธอคนนี้ คนที่มีรอยยิ้มกลุ้มกลิ่มให้
ก่อนมาเรียนยิ้มให้ฉันแสนชื่นใจ ยิ้มให้ใครก็แล้วแต่ไม่แคร์คน
มันทำให้ใจฉันมันพร่ำเพ้อ หลงละเมอเรียนอะไรก็ไม่สน
ดึจริงๆที่เกิดมาเป็นคน ที่หลงตนว่าเค้าให้ใจแก่เรา
มีความสุขอยู่ได้ไม่นานนัก ก็อกหักสักวาว่าฉันนี่
คิดไปเองฝ่ายเดียวหลายนาที ดูดีดีเขาก็มีแฟนแล้วเอย
อันผู้หญิงขาวหมวยสวยหน้าใส เธอได้ใจฉันไปหมดแล้วนี่
แค่ยิ้มมาฉันก็บ้าไปเป็นปี ถ้าให้ดียิ้มให้ฉันทุกวันเทอญ
อยู่ในโลกหลอกลวงในความฝัน ว่าซักวันเธอนั้นหันมาหา
เธอคนดีที่รอยยิ้มหวานขึ้นตา โอ้เธอจ๋าขอมองหน้าก่อนจากไป
มองเวลาใกล้หมดคาบกันบ้างแล้ว เสียงเจื้อยแจ้วดังมาเหมือนลูกไก่
แต่ตัวฉันไม่ได้ยินเสียงอะไร เวลาไซร้เหมือนหยุดไปอยู่คนเดียว
เมื่อเธอเดินผ่านหน้ามาทางฉัน ชั่งแสนสั้นจริงเลยหนาเวลาหนอ
ขอแป๊บเดียวได้ไหมได้โปรดรอ เพื่อจะขอเบอร์เธอเออแห้วไป
หน้าส่วนตัว
565
