7 มีนาคม 2552 06:17 น.
บ้านวรรณกรรมคนตัวเล็ก
คืนวันกาลเวลา
พ้นผ่านมาช่างเร็วรี่
คล้อยเคลื่อนเลื่อนอีกปี
ยังมิมีสิ่งมั่นคง
คืนวันกาลเวลา
สอนเราว่าอย่าลุ่มหลง
พลาดพลั้งพลางพะวง
อีกมิตรงตามเวลา
คืนวันกาลเวลา
มิหวนมาหรือรอท่า
ผ่านไปใช่บีฑา
แต่ทว่ามิอาจยั้ง
คืนวันกาลเวลา
บ่งคุณค่าที่ปลูกฝัง
ก่อนกายจะภินท์พัง
จิตให้ตั้งระวังตน
คืนวันกาลเวลา
มิรอท่า ณ แห่งหน
ก้าวไปไวชอบกล
ยามเมื่อคนงานมากมี
คืนวันกาลเวลา
เหมือนเชื่องช้าอะไรนี่
ในยามเรารอรี
รอคนที่ใจเฝ้ารอ
คืนวันกาลเวลา
อนิจจามิแน่หนอ
ทุกข์หนักจากมิพอ
ยังอยากต่อขอเรื่อยไป
คืนวันกาลเวลา
ก่อเกิดมาอย่าหลงไหล
คืนวันผ่านช่วงวัย
เมื่อสิ้นใจไร้ค่าคุณ
บ้านวรรณกรรมคนตัวเล็ก
๗ มีนาคม ๒๕๕๒
1 มีนาคม 2552 03:09 น.
บ้านวรรณกรรมคนตัวเล็ก
คืนวันผ่านนานเนิ่นเดินขวักไขว่
พ้นปีใหม่อีกทีขวบปีผ่าน
ถามหาความมุ่งหวังดังต้องการ
ยังเหมือนม่านเมฆาดูพร่ำมัว
ยังเผชิญเดินต่อพะนอขวัญ
แต่ละวันยังคงพะวงทั่ว
มองข้างหน้ามิเห็นเป็นหวาดกลัว
ภาพอีกขั้วด้านหลังนั้นวังเวง
ยามทุกข์ยากตรากตรำระกำหนัก
ขาดคนรักสนใจใจเคยเก่ง
มาบัดนี้อ่อนล้าไร้บทเพลง
กล่อมบรรเลงย้อมใจให้ชื่นรมย์
จึงมีเพียงความเหงาปนเศร้าสร้อย
ฝันเลื่อนลอยคืนวันฉันขื่นขม
ความเคยหวังตั้งต่อก่อระทม
จิตจ่อมจมทนทุกข์ทุกค่ำคืน
หัวใจเคยเชยชื่นระรื่นฝัน
ต้องมีอันเปลี่ยนแปรแย่สุดฝืน
อนาถนักรักหายไม่ยั่งยืน
หลับหรือตื่นโศกเศร้าเคล้าน้ำตา
อีกนานไหมใจฉันจะมั่นต่อ
สืบสานต่อความหวังสร้างคุณค่า
เพียงลำพังตั้งมั่นผ่านเวลา
ที่ผ่านมาฝันร้ายให้ผ่านเลย
บ้านวรรณกรรมคนตัวเล็ก
๒๘ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๒