28 กันยายน 2551 07:20 น.
บ้านวรรณกรรมคนตัวเล็ก
ก้าวเดินตามมรรคาประสาอยาก
สู้ลำบากอดทนดิ้นรนอยู่
วันข้างหน้ามิอาจจะคาดรู้
เพียงเฝ้าดูปัจจุบันงานและเรียน
ความเปลี่ยนแปลงแบ่งใจให้คิดต่าง
มีหลายอย่างต้องรู้ดูอ่านเขียน
อีกต้องปรับปรุงใหม่ใจพากเพียร
เพือเท่าทันการเปลี่ยนหมุนเวียนไป
ถามความคิดจิตนั้นยังฝันต่อ
อาจมีท้ออยู่บ้างตั้งต้นใหม่
หนทางเคยเที่ยวท่องต้องจากไกล
ต้องปรับใจปรับตนบนมรรคา
อะไรเคยเอ่ยเอื้อนเตือนใครเขา
วันนี้เฝ้าน้อมนำย้ำคุณค่า
เตือนตนด้วยอวยชัยในเวลา
สู้เสาะหาฝั่งฝันหว่างวันคืน
คิดถึงบ้านนานเนิ่นที่เดินจาก
ดวงใจอยากหวนกลับรับเช้าตื่น
ลืมตาเห็นเย็นใจได้กลับยืน
หวนหลังคืนสู่ไทยในบัดดล
ความเป็นจริงที่เห็นและเป็นอยู่
รุ่งเช้าตรู่เข้างานนั้นอีกหน
บ้างเข้าเรียนเปลี่ยนรับปรับกมล
เพื่อฝึกตนต่างถิ่นถวิลครวญ
Des Moines, WA
September 27, 2551
19 กันยายน 2551 01:01 น.
บ้านวรรณกรรมคนตัวเล็ก
ช่วงนี้แต่งกลอนไงก็ไม่เพราะ
หาคำเหมาะคำควรด่วนมิได้
มิรู้ว่าเป็นเพราะเหตุผลใด
จึงดลใจมืดมนอนธกาล
หวนคิดถึงวันเก่าก็เศร้าจิต
พาใจติดขัดข้องหมองฟุ้งซ่าน
อนาคตเพียงฝันวาดวิมาน
มองดูด้านปัจจุบันนั้นยังงง
มองหาสิ่งแปลกใหม่ยังไม่เห็น
จึงยังเป็นเช่นเดิมเพิ่มไหลหลง
อีกฟุ้งซ่านนานเนิ่นเกินใจจง
จึงยังคงต้องเป็นคล้ายเย็นชา
มิรู้ใจไหลหลงพะวงหนัก
หรือเฝ้าภักดิ์สิ่งใดใจจึงพร่า
มิสว่างจ่างแจ้งขาดปัญญา
เหมือนจันทราอับเฉาคราวเดือนแรม
ออร์เบิร์น วอชิงตัน
๑๘ กันยายน ๒๕๕๑
12 กันยายน 2551 01:33 น.
บ้านวรรณกรรมคนตัวเล็ก
ครบเจ็ดปีคล้อยเคลื่อนกาลเลื่อนผ่าน
เป็นตำนานโศกนาฏกรรมใหญ่
ตึก เวิร์ลเทรด ถล่มจมกองไฟ
เครื่องบินพุ่งเข้าใส่ถึงสองลำ
นั่งทำงานตอนเช้าข่าวสะพัด
ภัยพิบัดใหญ่หลวงห่วงใจคว่ำ
กลัวญาติผองน้องพี่ที่ประจำ
มีงานทำบนตึกระลึกใจ
มรณภัยนี้มิอาจเลี่ยง
ต่างกันเพียงเร็วช้าอย่าเฉไฉ
เจ็ดปีผ่านดูข่าวเหมือนร่ำไร
คิดคิดไปเริ่มก้าวใกล้เรามา
ไว้อาลัยแด่ชนคนล่วงลับ
พร้อมทั้งจับประเด็นส่องเห็นค่า
ชีวิตนี้น้อยนักหากคณา
อนิจจามิทันไรกลับวายชนม์
เห็นเขาตายไกลพุ้นโน่น นิวยอร์ค
อยู่เมืองนอกอ่านเข้าใจเราหม่น
สักวันหนึ่งถึงเราเข้าตาจน
อาจเป็นคนต่อไปใครจะรู้
พุทธองค์ตรัสเตือนผองเพื่อนทุกข์
อย่าสนุกเกินไปให้น้อมสู่
ช่อง ความตาย เปิดไว้ให้ตรองดู
ระลึกอยู่เสมออย่าเผลอตาย
บ้านวรรณกรรมคนตัวเล็ก
๑๑ กันยายน ๒๕๕๑
นครซิแอตเติ้ล รัฐวอชิงตัน
5 กันยายน 2551 01:22 น.
บ้านวรรณกรรมคนตัวเล็ก
สายฝนเคยชุ่มชื่นคืนวันก่อน
วันนี้ร้อนระอุครุทั่วถิ่น
ไทยสงบร่มเย็นเห็นน่ายิน
เปลี่ยนระบิลสู่กลียุคน่าฉุกคิด
เรื่องยืดเยื้อยาวนานนานวันเข้า
ต่างชาติเฝ้ามองอยู่ดูตะหงิด
อยู่แดนไกลใจยังฟังพินิจ
ห่วงมวลมิตรพี่น้องผองเผ่าไทย
กลัวไทยจะฆ่ากันเหมือนวันเก่า
คงโศกเศร้าม้วยมรณ์เดือดร้อนใหญ่
ศัตรูอื่นฟาดฟันจนบัลลัย
แต่ศัตรูภายในแก้ไม่เป็น
เมื่อฟังข่าวเศร้าจิตอิดหนานัก
ต่างชาติทักไทยเดือดหลั่งเลือดเห็น
สงสารแต่พ่อหลวงห่วงเช้าเย็น
คงลำเค็ญลูกหลานผลาญไทยเอง
บ้านวรรณกรรมคนตัวเล็ก
๕ กันยายน ๒๕๕๑
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟบ้านวรรณกรรมคนตัวเล็ก
หน้าส่วนตัว
1440
