5 เมษายน 2549 10:59 น.
บ้านวรรณกรรมคนตัวเล็ก
มิมีใครเกินกันดอกสหาย
ร่วมเกิดตายในโลกวิโยคผ่าน
คลุกขี้เถ้าเคล้าน้ำตาเหมือนสาบาน
ลูกอีสานยังเข้มและเต็มใจ
กำพืดเก่าเราเป็นเฉกเช่นนี้
อยู่ป่าดงพงพีที่นาไร่
รักสงบรบเป็นเย็นฤทัย
แต่ฝันใฝ่คงมั่นมิผันแปร
วันนี้เหนื่อยเมื่อยล้าก็ลาพัก
พรุ่งนี้จักกลับคืนมิตื่นแส้
เฆี่ยนให้ดีมีคำพร่ำดวงแด
คำพ่อแม่รักดอกจึงหยอกตี
แม้เราเองเบ่งนักควรหักห้าม
คนอื่นปรามอาจโกรธพาลโทษถี่
มิเห็นหน้าย่ายายมิใยดี
พ่อแม่ชี้ยังเกรี้ยวไอ้เสี่ยวเอย
เราก็เป็นเช่นเพื่อนต่างเตือนบอก
ลูกบ้านนอกคอกนาสหายเอ๋ย
เรามิเตือนเพื่อนพ้องน้องคุ้นเคย
ใครจะเอ่ยทักท้วงยามล่วงเกิน
จงหาญสู้รู้รับปรับดีชั่ว
อย่าเมามัวเกินจัดอาจขัดเขิน
พ่อแม่เราเฝ้าสอนก่อนลุกเดิน
ให้ประเมินตนเองเร่งสร้างตน
----------------
บ้านวรรณกรรมคนตัวเล็ก
๒๘ มีนาคม ๒๕๔๙
เขียนไว้เมื่อวันวาน นำมาขับขานด้วยใจจริง
3 เมษายน 2549 03:08 น.
บ้านวรรณกรรมคนตัวเล็ก
เคยผิดพลาดล่วงเกินและเลินเล่อ
ขอวอนเธอยกโทษอย่าโกรธขึ้ง
มิได้คิดรบกวนรวนตังตึง
อย่าได้บึ้งเกรี้ยวกราดประมาทไป
เพียงทักทายไถ่ถามตามประสา
หากเบื่อหน้าช่วยแนะและเริ่มใหม่
อยากเห็นถ้อยร้อยฝันกลอนกาพย์ไทย
เขียนฝากบ้านน้อยยังคอยเธอ
หันหน้ามาทักทายไมตรีจิต
ดุจเพื่อนคิดเพื่อนฝันมั่นเสมอ
ถ้าพลั้งไปได้ช่วยชี้นะเออ
เพียงเสนอพร้อมสนองตามต้องการ
กลับคืนมาหยอกล้อต่อกลอนกาพย์
ที่รดอาบน้ำใจให้ห้าวหาญ
วอนเธอจ๋าหันหน้าอย่ารำคาญ
เขียนกลอนกานท์ต่อถ้อยเคยร้อยเรียง
คุยกันนะอย่าขึ้งถึงเกรี้ยวโกรธ
วอนยกโทษหากพลาดมิอาจเลี่ยง
ต่อจากนี้จะรับฟังยั้งสำเนียง
ขอแต่เพียงเธอหันหน้ามาพูดคุย
-----------------------
บ้านวรรณกรรมคนตัวเล็ก
๒ เมษายน ๒๕๔๙