29 กรกฎาคม 2551 03:23 น.
บ้านวรรณกรรมคนตัวเล็ก
คิดถึงบ้านนานแล้วที่แจวจาก
มิคิดพรากจำไกลใจห่วงหา
เฝ้าคำนึงถึงพี่น้องล่องไกลมา
รอเวลากลับคืนผืนแผ่นดิน
อาศัยเรียนและงานคืนวันล่วง
เหมือนวัดดวงตนดูอยู่ต่างถิ่น
มิสนุกสนานดังผ่านยิน
ต้องหากินดิ้นรนทนตรากตรำ
อยู่ต่างบ้านชานเมืองมิเรืองรุ่ง
เพียงเพื่อมุ่งศึกษารู้ว่าต่ำ
หวังเก็บเกี่ยวสิ่งดีที่น่าจำ
เตือนบอกย้ำสอนตนบนเส้นทาง
จะใหญ่โตก็เพียงบ้านเมืองเขา
ตัวของเรายังเล็กเด็กหัดย่าง
ทีละก้าวก้าวไปใจบอบบาง
ทั้งอ้างว้างเดียวดายไร้คนแล
สู้เถิดนะเพื่อนยากตรากตรำหน่อย
แล้วจะค่อยได้ดีมีหวังแน่
เฝ้าปลอบตนบนทางหว่างท้อแท้
สู้เพื่อหวังพ่อแม่และชีวัน
ยากจะวางใจคนตนเป็นหลัก
จิตจงหนักแน่นดีมิไหวหวั่น
อุปสรรคมากมายมาประชัน
จะมุ่งมั่นฟันฝ่าพัฒนาตน
บ้านวรรณกรรมคนตัวเล็ก
๑๓ กรกฎาคม ๒๕๕๑
22 มิถุนายน 2551 04:45 น.
บ้านวรรณกรรมคนตัวเล็ก
ชีวิตนี้เปรียบเป็นเช่นละคร
ถึงบทตอนต้องเปลี่ยนเวียนวิถี
บทบาทเดิมเติมต่อพอเข้าที
ต่อจากนี้บทใหม่ให้ทดลอง
อาจจะมีทั้งสุขและทุกข์เคล้า
ทั้งโศกเศร้าเริงรื่นชื่นใจผ่อง
แต่ละบทบาทเราเฝ้าประคอง
ตามทำนองชีวิตติดต่อไป
มิมีสิ่งจริงแท้แน่นอนดอก
เหมือนภาพหลอกลวงจิตติดหลงใหล
พาโศกเศร้าระทมขมขื่นใจ
ชวนจิตให้ทุกข์หนักคราพรากจร
ไม่ว่าเขาเราท่านเหมือนกันหมด
บริบทชีวิตคิดนุสรณ์
สิ่งทั้งหลายถึงครามิถาวร
ล้วนถึงตอนเปลี่ยนไปไม่มั่นคง
บ้านวรรณกรรมคนตัวเล็ก
๒๑ มิถุนายน ๒๕๕๑
นครซีแอ๊ตเติ้ล รัฐวอชิงตัน
1 มิถุนายน 2551 03:07 น.
บ้านวรรณกรรมคนตัวเล็ก
อัลมิตรา เขียน (แสนปวดหัว เพราะผัวเป็นกวี) :-
เขียนอักษรตอนหิวไส้แห้งโหย
จงอดทนอย่าโวยโอดโอยหนอ
ปากกาคนทนไปทนให้พอ
ปากเมียขอข้าวอิ่มชิมลำพัง ๚ะ๛
เตือนตนคนกวี
นั่งคิดคำออดอ้อนป้อนคำหวาน
เวลาผ่านพ้นวันมิหันหลัง
มองความจริงสิ่งที่มีประดัง
มัวแต่นั่งเขียนกลอนวอนเห็นใจ
ถ้าเขียนกลอนส่งขายก็ไปอย่าง
แค่เขียนอ้างวาทะว่ายิ่งใหญ่
ขายมิออกลอกเขามาดัดไป
อาจถูกไล่เก็บเบี้ยพาเสียคน
เรื่องการงานหน้าที่มิเป็นท่า
ใช้เวลาพากเพียรเขียนพร่ำบ่น
หญิงหรือชายไม่ต่างทางอับจน
หากมิสนทำงานสักวันจม
เพียงคำหวานผ่านใจไม่อิ่มแท้
ปากท้องแย่พร่องอยู่สู้อดข่ม
สักวันต้องแตกหักพักปรารมภ์
หวานเป็นขมสักวันฉันทำนาย
ชีวิตนี้อยู่ได้ทั้งกายจิต
รวมเป็นหนึ่งชีวิตขีดความหมาย
รับผิดชอบตนเป็นเน้นใจกาย
ตราบชีพวาย "เตือนตนคนกวี"
บ้านวรรณกรรมคนตัวเล็ก
๑ มิถุนายน ๒๕๕๑
28 พฤษภาคม 2551 03:27 น.
บ้านวรรณกรรมคนตัวเล็ก
กาลเวลาหมุนไปไม่หยุดนิ่ง
แต่ละสิ่งเปลี่ยนผันมิหันหา
ยุติธรรมตามกฏจดเวลา
มิเห็นหน้าใครร้ายหรือใจดี
หมุนประจำย้ำเช้าจนดึกดื่น
เป็นวันคืนให้เห็นเป็นสักขี
สุดแต่ใครใฝ่ฝันสรรร้ายดี
ทุกเวลานาทีมีค่านัก
ฉันก้าวมาแสนไกลใจหวาดหวั่น
มองดูวันเวลาพาคิดหนัก
จะร้อนฝนหนาวเย็นไม่เห็นพัก
หมุนเป็นหลักให้เราเฝ้ามองดู
บางเวลาข้านี้ฤดีท้อ
อยากจะขอผ่อนพักมีอยากสู้
เหนื่อยและล้ามานานใจมิฟู
นาฬิกาหมุนอยู่ย้อนดูตน
ลุกขึ้นสู้อีกครั้งครารุ่งสาง
แม้อ้างว้างก้าวดูสู้อีกหน
ตัดทิ้งความทุกข์ใจใดกังวล
สู้อดทนทำงานทั้งการเรียน
บ้านวรรณกรรมคนตัวเล็ก
๔ พฤษภาคม ๒๕๕๑
26 พฤษภาคม 2551 13:17 น.
บ้านวรรณกรรมคนตัวเล็ก
ก้าวเถิดนะแก้วใจตามไฟฝัน
หากสิ่งนั้นทำให้ใจสุขสม
รอบคอบแล้วแก้วจ๋าน่าชื่นชม
จะขื่นขมหรือเศร้าก้าวไปดู
ใครคนหนึ่งซึ่งเคยเอ่ยว่าห่วง
แม้ก้าวล่วงคืนวันปันใจสู่
พร้อมจะเป็นเช่นวันเดือนเตือนโฉมตรู
ยังคงอยู่ชิดใกล้ในเวลา
กาลเวลาแยกเราจึงเหงาบ้าง
ในระหว่างวิถีนี้ห่วงหา
ยังจดจำย้ำบ่อยถ้อยสัญญา
เราจะมาพบกันเหมันต์เยือน
รอก่อนนะรอก่อนแม้อ่อนจิต
ส่งความคิดถึงกันวันคล้อยเคลื่อน
เป็นแรงใจด้วยดีมิลางเลือน
คอยย้ำเตือนสองใจสายสัมพันธ์
มิมีใครไร้ทุกข์เพียงสุขี
ต่างก็มีทุกข์หนักเฝ้าบากบั่น
ยืนหยัดสู้ดูหน่อยค่อยฝ่าฟัน
สิ่งที่ฝันรออยู่สู้เถิดใจ
หากทุกข์หนักอยากร้องไห้ให้ร้องนะ
ผ่อนภาระหนักลงปลงจิตใหม่
แม้จะท้อเพราะข้องต้องก้าวไป
รับรู้ไว้วันนี้ยังมีชาย
บ้านวรรณกรรมคนตัวเล็ก
๒๖ พฤษภาคม ๒๕๕๑
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟบ้านวรรณกรรมคนตัวเล็ก
หน้าส่วนตัว
1752
