วันวาเลนไทน์............

บ้านรอจันทร์

วันวาเลนไทน์...... รถติดเหมือนอย่างเคย
ขออนุญาตผู้จัดการออกจากที่ทำงานเร็วกว่าปกติ
มุ่งไปที่เดอะมอลล์รามคำแหง ....
จะได้หาดอกกุหลาบสวย ๆ สักช่อหนึ่ง... 
ใจต้องการที่จะทำมานานแล้ว.. จะขอถือโอกาสวันนี้ละ..
แย่จัง.. ทำไมวันนี้ดูเหมือนรถบนถนนจะไม่ขยับกันเลยหรืออย่างไรกันนี่...เฮ้อ...เหลือเวลาอีกไม่ถึง
สองชั่วโมง เธอก็จะเลิกงานแล้ว.....
ไม่เป็นไรน่า..ถ้านั่งแท็กซี่ไปคงจะทัน...
หวังว่าคงไม่ออกมาก่อนเหมือนเรานะ... 
ไม่อย่างนั้นละก็แย่เลย........
...............................................
เดอะมอลล์รามคำแหง... ค่ำนี้คนเยอะจัง
หนุ่ม ๆ สาว ๆ หน้าตายิ้มแย้มแจ่มใส
ดูแล้วบางทีก็น่าอิจฉาเหมือนกันนะ....... 
ขอให้รักกันนาน ๆ นะ ขอให้มีความสุขมาก ๆ ด้วย..
...............................................
โอ้โฮ... ดอกกุหลาบโหลนึงราคาตั้งเกือบพันบาทเชียวหรือนี่... ครึ่งโหลก็ เจ็ดร้อย..เอาน่า..
เรื่องเงินไม่สำคัญ.... ขอผู้จัดการทำโอเว่อร์ไทม์สักวันสองวันก็คงจะได้...ครับ..ขอช่อนี้ครับ..แล้วก็
เอาโบว์สวย ๆ แล้วก็ช่วยมัดเป็นช่อให้ด้วยนะครับ.....
......................................................
ตายละ... เหลืออีกแค่ครึ่งชั่วโมงเอง.... วิ่งดีกว่าเรา...อิ ๆ ๆ คนมองกันใหญ่
เราไม่ได้วิ่งหนีใครหรอกนะ.... แต่จะวิ่งไปหาใครต่างหาก..ใครคนนั้น..ในใจนี้ไง...ใจเต้นตึ้ก ๆ ๆ 
ตังค์จะพอค่าแท็กซี่มั้ยน้อ.... น่าจะพอน่า...
......................................................
เย้.... ขอบคุณครับพี่ชาย..แหมใช้ทางลัดนี่มาถึงเร็วจริง ๆ นี่ครับค่ารถ..ไปละครับ......................
อีกห้านาที..เธอคงจะกำลังเตรียมเก็บของ เดี๋ยวก็คงจะเดินลงมาแล้ว... วิ่งอีกนิดดีกว่าจะได้ไปดักเอาไว้ก่อน
โอ้ยยย เหนื่อย ....อิ ๆ ๆ ถ้าเป็นแต่ก่อนให้วิ่งแค่นี้นะ.. สบายมากเลย... แต่ตอนนี้สงสัยไม่ค่อยได้ดูแล
ตัวเอง.. ไม่ค่อยได้ออกกำลัง..เลยเหนื่อยง่ายไปหน่อย...นั่นไง..เธอเดินออกมาพอดี...
......................................................
เอ๊ะ.....ดอกกุหลาบอยู่ไหนล่ะนี่.... ตายละ...เราลืมไว้ในรถแท็กซี่...โธ่  ๆ  ๆ ๆ ๆ ๆ ทำไมถึงเป็นอย่างนี้นะ...
......................................................
อ้าว...วันนี้พี่ผ่านมาทางนี้เหรอคะ..หรือจะไปที่ไหนต่อหรือเปล่า...ทำไรมาหรือเปล่านี่..ทำไมเหงื่อเต็มหน้าเลยคะ..
เอ้อ...พี่...พี่ตั้งใจจะมารอเต้ยน่ะครับ....พอดีรถมันติดก็เลยลงเดินมา..กลัวจะไม่ทันเต้ยเลิกงานน่ะครับ..
พี่มีธุระอะไรหรือเปล่าคะ....โธ่ ดูสิ..เหนื่อยแย่เลย..พี่น่าจะโทรฯมาบอกเต้ยจะได้รอค่ะ....
เอ้อ...พอดีว่า...พี่ลืม ลืม.....
ไม่เป็นไรค่ะพี่...มา ๆ ๆ ไปนั่งพักในร้านกาแฟตรงนั้นก่อนแล้วกันนะคะ...ทานน้ำซะหน่อย...เต้ยเช็ดเหงื่อตรงหน้าผาก
ให้พี่นะคะ...ดูสิ...เหงื่อเต็มเลย...................
.........................................................
ขอน้ำส้มแก้วนึงนะคะ...แล้วก็เอ้อพี่จะดื่มอะไรดีคะ... กาแฟเย็นมั้ย...ค่ะ ๆ ๆ ขอกาแฟเย็นอีกแก้วด้วยค่ะ
................
คุยกันเพลินเลย... เดี๋ยวเต้ยคงจะต้องกลับบ้านก่อนนะคะ..ขอบคุณที่พี่เดินมาส่งค่ะ..วันนี้ดีใจจังเลยที่พี่แวะมา
เอ้อ...ว่าแต่ว่าพี่ลืมอะไรหรือคะ.......
ปี๊นนนนนนนนนนน  ปี๊นนนนนนนนนนน  ......... นี่น้อง...น้อง !!!!
เอ๊ะ..แท็กซี่คันนั้นเขาเรียกพี่เหรอคะ...
อ้า...จริงด้วย เดี๋ยวพี่มานะ..
ระวังค่ะพี่..ดูสิวิ่งเร็วจี๋เลย..ระวังรถนะคะ
.............................................................
ใครฝากดอกกุหลาบนี้มาให้พี่เหรอคะ....(ก้มหน้า...ตาเริ่มมีม่านน้ำตาพร่างพราย)
ไม่ใช่ครับ...พี่ลืม...พี่ลืมดอกกุหลาบนี้ไว้ในรถแล้วพี่คนขับเขาเอากลับมาคืนให้น่ะครับ
ค่ะ....ดอกกุหลาบสวยจังเลยนะคะ....(ก้มหน้าอีกครั้ง.....จิตใจสับสน..วุ่นวายและสงสัย)
(ค่อย ๆ เอื้อมมือมาประคองตรงปลายคางอย่างนุ่มนวล....ตาสองตาสอดประสานแนบแน่น)
พี่....พี่เอาดอกกุหลาบมาให้เต้ยครับ.... สุขสันต์วันวาเลนไทน์ครับ......
(ยิ้มทั้งน้ำตา......) ขอบคุณมากค่ะพี่...ขอบคุณพี่...จริง ๆ 
(ยื่นมือส่งดอกกุหลาบ....แล้วกลับเกาะกุมมือน้อยบอบบางไว้อย่างแผ่วเบา....)
พี่รักเต้ยครับ..........สุขสันต์วันวาเลนไทน์นะ..คนดี
..............................................................................