28 กุมภาพันธ์ 2551 13:15 น.
บูรณา
แว่วยินจักจั่นร้อง..........................ระงม
คืนค่ำฉ่ำสายลม............................เรียกร้อง
คืนเย็นฉ่ำใจตรม..........................ขมหวั่น
ขมขื่นใจทุกห้อง..........................โศกเศร้า แสลง
อยากมีใครอยู่ข้าง.........................เคียงกัน
หากแต่เหมือนสวรรค์...................กลั่นแกล้ง
ต้องเจอแต่โศกศัลย์......................ขมขื่น
มีแต่ความทุกข์แล้ง......................ร่ำร้อง คร่ำครวญ
อยากมีวันที่ไร้.............................ทุกข์โศก
อยากห่างไกลวิโยค......................โศกถ้วน
อยากได้เอ่ยประโยค.....................บอกรัก
กลับพบแต่ทุกข์ล้วน.....................ไม่ได้ สมปอง
วอนดาวบนฟากฟ้า......................ดลให้
ได้สิ่งที่หัวใจ...............................เรียกร้อง
ขอใครที่จะให้.............................ใจสุข
เพียงสบตาต่างต้อง.....................ร่ำร้อง โหยหา
26 กุมภาพันธ์ 2551 11:56 น.
บูรณา
หัวใจเธอ มีฝัน อันยิ่งใหญ่
อยากก้าวไป ให้ถึง ซึ่งฝั่งฝัน
ฉันก็จะ ขอเป็น แรงผลักดัน
ให้เธอดั้น ด้นไป ดั่งใจเธอ
ไม่ว่าจะ เหนื่อยท้อ สักแค่ไหน
ฉันพร้อมเป็น กำลังใจ ให้เสมอ
รู้ความฝัน มีค่า สำหรับเธอ
พร้อมเสมอ ส่งใจ ไปค้ำจุน
เพราะตัวเธอ มีค่า กับใจฉัน
ฉันจึงพร้อม ผลักดัน และเกี้อหนุน
เอารักจาก ใจฉัน ไว้เป็นทุน
ให้เธออุ่น ใจไว้ ไม่ต้องกลัว
26 กุมภาพันธ์ 2551 11:54 น.
บูรณา
หัวใจปริ่ม จะขาด แล้วรอนรอน
เธอคลายคลอน ถอนรัก หักสมาน
ใจเจ็บปวด ร้าวรอน ทรมาน
สุดจะผ่าน พ้นไป ให้คลายดี
เมื่อรักต้อง สลาย มลายสิ้น
ใจพังพิน พินาศ ลงป่นปี้
หัวใจแทบ ไม่เหลือ เลยชิ้นดี
คงเกินที่ กลับฟื้น คืนดังเดิม
เธอคงสิ้น หัวใจ ไร้สงสาร
จึงได้ กระทำการ อันเห่อเหิม
เอาความเจ็บ ทิ่มแทง จนใจเริ่ม
เป็นรอยเจิม เจ็บช้ำ ตำหัวใจ
สุดสมาน รอยช้ำ ที่ตำอก
ดั่งนรก สุมใจ ให้มอดไหม้
แผลสาหัส สากัน แทบบรรลัย
รักษาใจ คงยาก ลำบากจริง
25 กุมภาพันธ์ 2551 17:16 น.
บูรณา
ห้องหัวใจ ใส่กุญแจ ไว้แน่นหนา
ไม่อยากให้ ใครมา ทำหวั่นไหว
เพราะเคยทุกข์ เคยท้อ เคยเสียใจ
เคยถูกใคร ทำร้าย จนร้าวราน
เธอเข้ามา พร้อมวัน ที่สดใส
เอาหัวใจ เอารัก มาสมาน
ทำให้คน อย่างฉัน ได้ชื่นบาน
ดึงเอาความ ร้าวราน ให้ออกไป
เหมือนเธอไข กุญแจ หัวใจฉัน
แล้วเปิดมัน ให้พบ กับโลกใหม่
เอาตัวเธอ แทรกผ่าน สู่ห้องใจ
แล้วยึดมัน เอาไว้ เป็นของเธอ
25 กุมภาพันธ์ 2551 17:11 น.
บูรณา
วิหค บินผกผิน.................กลับคืนถิ่น เมื่อแดดจาง
แลมอง สองข้างทาง...........ผู้คนร้าง ลงทุกที
ตัวฉัน เดินลำพัง..............ก็กำลัง จะเร็วรี่
ยามเย็น เห็นสุรีย์.............ใกล้จะลี้ จะลับลา
แขไข จะฉายแสง..............กระจ่างแจ้ง สว่างตา
แทนดวง สุริยา..................ที่จะลา จะลับไป
ฟ้าใส ใกล้มืดแล้ว..............เราควรแจว ให้เร็วไว
เดี๋ยวมืด ค่ำลงไป...............อันตราย จะกลายมา
หน้าส่วนตัว
761
