28 กุมภาพันธ์ 2551 16:04 น.
บูรณา
เพราะชีวิต ใช่เป็น เช่นละคร
ความสุขตอน สุดท้าย หามีไม่
แล้วจะหวัง ลาภยศ ไปทำไม
ถึงอย่างไร ก็ต้อง ละทิ้งมัน
ทำความดี กันไว้ เพื่อนมนุษย์
ในที่สุด เมื่อไป ถึงฝั่งนั้น
จะได้ทิ้ง ไว้เป็น คุณอนันต์
แก่โลกอัน ยิ่งใหญ่ นี้ต่อไป
เงินและทอง มากมาย จนก่ายกอง
เราจะครอง ติดตัวไป ก็หาไม่
แม้แต่ร่าง ยังถูกเอา ไปเผาไฟ
จะโลภโม ทำไม ให้ป่วยการ
บริจาค สร้างบุญ ทำกุศล
ให้ผู้คน ทั่วไป ได้กล่าวขาน
เมื่อลับแล้ว อย่าให้ ใครประจาน
ว่าสันดาน ชั่วชาติ อุบาทว์จริง
28 กุมภาพันธ์ 2551 16:03 น.
บูรณา
คืนค่ำ ยามราตรี.........................แต่มิมี ดาวพร่างพราย
มองไป รอบรอบกาย...................ความมืดดำ คล้ำปกคลุม
ดวงจันทร์ มิส่องแสง.................เหมือนจะแกล้ง ให้ร้อนรุ่ม
ความเหงา เข้าเร้ารุม..................เหมือนใจสุม ด้วยกองไฟ
วอนจันทร์ และดวงดาว..............ส่องสกาว หน่อยได้ไหม
ส่องลง ตรงกลางใจ....................เหมือนดวงไฟ ที่ส่องทาง
ปลดเปลือก แห่งความเหงา.........ให้ใจเรา ได้สว่าง
แล้วนำ ความรักวาง...................ไว้ตรงกลาง ดวงหทัย
28 กุมภาพันธ์ 2551 16:02 น.
บูรณา
ฝากถึงเธอ ผู้เป็น ดังดวงใจ
ที่อยู่ห่าง แสนไกล สุดปลายฟ้า
ขอฝาก ข้อความผ่าน ดวงดารา
ให้จันทรา รู้เห็น เป็นพยาน
รักที่มี ไม่เคย จะเสื่อมคลาย
ไม่สลาย แม้วัน เวลาผ่าน
เธอจะอยู่ ในใจนี้ นานแสนนาน
ตราบจนวัน อวสาน ของโลกา
มีเพียง ถ้อยคำหวาน ฝากผ่านลม
คงไม่ สมใจเท่า ได้พบหน้า
แต่อย่างน้อย เพียงถ้อยคำ ที่ฝากมา
คงพอทำ ให้รู้ว่า คิดถึงเธอ
28 กุมภาพันธ์ 2551 13:17 น.
บูรณา
คำรัก จากปากเธอ...........................ทำฉันเพ้อ ละเมอหา
แม้ใน ยามนิทรา.............................ยังฝันว่า เห็นหน้าเธอ
แต่แล้ว คำรักกลาย..........................กลับสลาย ใจพร่ำเพ้อ
คำรัก จากปากเธอ...........................เป็นคำลวง ฆ่าดวงใจ
คำรัก ที่เคยหวาน...........................ทำร้าวราน แทบมอดไหม้
เหมือนเธอ เอายาใส่........................ในคำรัก ที่หลอกลวง
28 กุมภาพันธ์ 2551 13:16 น.
บูรณา
เธอมาบอกว่าต้อง....................จบกัน
รักที่ผ่านมานั้น........................จบสิ้น
จะต้องห่างจากกัน...................มิพบ เธอแล้ว
ใจดั่งจะขาดดิ้น.......................ห่างแล้ว สองเรา
เธอมีใครอื่นแล้ว......................เธอบอก
ใจสุดจะช้ำชอก.......................ปวดร้าว
เพียงเราที่เจ็บยอก...................ในอก
พูดจบเธอก็ก้าว.......................ห่างแล้ว เดินไป
หยาดน้ำตาท่วมหน้า...............เอ่อนอง
อยากสั่งให้หยุดร้อง................ไม่ได้
ใจเจ็บยิ่งจนต้อง......................ขมขื่น
เธอห่างยิ่งร้องไห้....................จบแล้ว รักเรา
หน้าส่วนตัว
676
