5 มีนาคม 2551 13:47 น.
บูรณา
ฝากถึงเธอ ผู้เป็น ดังดวงใจ
ที่อยู่ห่าง แสนไกล สุดปลายฟ้า
ขอฝาก ข้อความผ่าน ดวงดารา
ให้จันทรา รู้เห็น เป็นพยาน
รักที่มี ไม่เคย จะเสื่อมคลาย
ไม่สลาย แม้วัน เวลาผ่าน
เธอจะอยู่ ในใจนี้ นานแสนนาน
ตราบจนวัน อวสาน ของโลกา
มีเพียง ถ้อยคำหวาน ฝากผ่านลม
คงไม่ สมใจเท่า ได้พบหน้า
แต่อย่างน้อย เพียงถ้อยคำ ที่ฝากมา
คงพอทำ ให้รู้ว่า คิดถึงเธอ
5 มีนาคม 2551 13:44 น.
บูรณา
ภาระที่ แบกรับ อยู่ตอนนี้
มันหนักหนา กว่าที่ จะรับไหว
เกิดความเหนื่อย ความท้อ ในหัวใจ
จนแทบไม่ สามารถ ยอมรับมัน
งานที่หนัก เกินกว่า บ่าจะแบก
อยากจะแหก กฎเกณฑ์ ที่ขวางกั้น
ความรู้สึก ภายใน คล้ายกดดัน
เหมือนว่ามัน สุมใจ ให้ร้อนรน
ฉันควรทำ อย่างไร ต่อไปดี
อยากละทิ้ง หน้าที่ ดูสักหน
อยากเลิกแบก เลิกรับ เลิกอดทน
วางภาระ มากล้น ลงสักที
แต่จะทำ เช่นนั้น คงไม่ได้
ฉันคงไม่ สามารถ ละหน้าที่
เพราะว่ามัน เป็นเครื่องมือ บ่งชี้
ว่าฉันมี คุณค่า ความเป็นคน
5 มีนาคม 2551 13:43 น.
บูรณา
ฝนกระหน่ำ ดำครึ้ม อึมครึมทั่ว
เหมือนฟ้ารั่ว มัวหม่น จนอับเฉา
มองท้องฟ้า มืดมิด เป็นสีเทา
พาใจเรา ให้เหงา ลงทุกที
เวลาเจอ เรื่องเศร้า เราเหมือนฟ้า
ฝนตกมา พาให้ ไร้ราศี
แต่พอหยุด ฟ้าจะแจ้ง ในทันที
แล้วจะมี รุ้งพร่างพราย ให้ได้ยล
28 กุมภาพันธ์ 2551 17:03 น.
บูรณา
เธอคือดวงตะวันฉาย..
..สาดส่องแสงพรายที่ปลายฟ้า
เธอคือดวงดารา..
..กระพริบแสงพราวตาจับฟ้างาม
เธอคือจันทร์กระจ่างแจ้ง..
..สาดส่องแสงสีนวลชวนวาบหวาม
เธอคือเมฆาบนฟ้างาม..
..ล่องลอยไปตามกระแสลม
เธอคือต้นไม้ในไพร่กว้าง..
..ให้ร่มเงากางกั้นแดดและสายฝน
เธอคือต้นหญ้าน้อยร้อยล้านต้น..
..ที่โอบอุ้มพื้นดินจนชุ่มชื่นเย็น
เธอคือลำธารน้ำใสที่ไหลริน..
..เป็นที่ดื่มที่กินดับร้อนผ่อนทุกข์เข็ญ
และ..เธอคือนางงามผู้หลบเร้น..
..แต่โดดเด่นในใจฉันนิรันดร..
28 กุมภาพันธ์ 2551 17:01 น.
บูรณา
จำใจจากเจ้าเรายังจดจำ
ใจพรอดพร่ำคำเพ้อละเมอหา
จำฝังจิตติดตรึงใจไม่รู้ลา
เหมือนดังว่าจิตจดจ่อขอพบเจอ
ความพลัดพรากพัดพาใจให้ต้องเจ็บ
ความหนาวเหน็บพาเจ็บไข้ไปเสมอ
หนาวเหน็บอกร้อนพิษไข้ใฝ่ละเมอ
เพ้อถึงเธอผู้จับจองในห้องใจ
หน้าส่วนตัว
1360
