จดหมายรัก...ฉบับสุดท้าย

บุหรง

ถึงคุณที่เคยคิดถึง...

"คิดถึง" ใครนะช่างนิยามคำนี้  หากไม่ผูกพัน ไม่อาวรณ์ ไม่มีสิ่งใดข้องเกี่ยวต่อกันในอดีตที่ล่วงไปแล้ว  ความรู้สึกคงไม่คิดถึงหรือนึกย้อนไปสู่ความรู้สึกเก่าๆ  ที่ผ่านพ้นไป ซึ่งได้กลายเป็นอดีตที่ไม่มีวันหวนคืน  ฉันไม่ปฏิเสธดอกว่า "คิดถึง" ความคิดถึงของฉันเมื่อแรกที่มีให้คุณคือความตื่นเต้นปนกับความแปลกใจ อัศจรรย์ใจยิ่ง ทำไมหน่ะหรือก็เพราะฉันคิดถึงใคร  ใครที่ฉันไม่รู้จัก แต่เหมือนผูกพันโดยไร้ซึ่งเหตุผลใดใด  ฉันเก็บความสงสัยนี้ไว้  และเพียรหาคำตอบกับสิ่งที่ตนเป็น นานวันความคิดถึงนั้นโหดร้ายเหลือเกิน   ความรู้สึกนั้นค่อยๆ  เพาะบ่มอยู่ลึกๆ อยู่ใต้จิตสำนึกกลายเป็นดุจมีดกรีดใจให้เป็นแผลโดยผ่านพ้นคืนวันอันยาวนานหลายปี  แต่แล้วฉันก็พบ "ความไม่มี  ฉันไม่เคยมีสิ่งใดเลยความคิดถึง คิดถึงอะไรเล่า  คน อักษร  ทุกอย่างดูว่างเปล่า  แต่ฉันก็ยังดื้อรั้นถกเถียงกันจิตสำนึกลึกๆ นั้นว่า มีสิ ฉันมี  ฉันมี "ความรัก"  แต่แล้วฉันก็ต้อง  น้ำตาคลอเมื่อฉันพบว่า "ฉันไม่มี"  ไม่มีสิ่งใดเลย ที่มีคือความว่างเปล่า ความคิดถึง ความรักที่ว่างเปล่า  สิ่งเหล่านั้น  ความรู้สึกเหล่านั้นมันไม่เคยเกิดขึ้นเลย  ฉันคิดไปเอง  ในโลกจินตนาการของตัวเอง  ที่ไม่เคยมีเขาคนนั้นอยู่จริง



..............................


คุณอาจคุ้นเคยกับผู้หญิงที่มั่นใจ และกล้าตัดสินใจ  แต่มักอ่อนไหว คนนี้อยู่บ้าง ฉันค่อนข้างมั่นใจ  แต่คุณคงลืมคิดไปว่าผู้หญิงในแบบฉันนั้นเด็ดขาดทีเดียวในเรื่องที่ตริตรองแล้วสำหรับตัวเอง  ว่าควรทำอย่างไร?





คุณรู้ไหม? การรอคอยทรมานแค่ไหน?  ฉันรอคอยมานานแต่ทุกสิ่ง  "เกิดขึ้น  ตั้งอยู่  ดับไป"  ความรู้สึกก็เช่นกัน  ไม่มีอะไรมั่นคงได้ตลอดหรอก  แต่ไม่ใช่เพราะไม่ซื่อสัตย์ต่อตัวเอง  แต่เป็นความสัจจ์ของตัวเองต่างหาก  คุณจะเข้าใจมันหรือเปล่าฉันไม่กล้าเดา  ในวันนั้นฉันบอกทุกสิ่งจากความรู้สึกที่เก็บมานาน  แต่คุณไม่เห็นค่ามัน  ฉันไม่กล้าคิด  ไม่กล้าเดาว่าคุณยิ้มเยาะ  เย้ยหยัน  ฉันหรือเปล่า?    เพราะถ้าคิดเช่นนั้นก็เท่ากับว่าฉันเองสิ้นศรัทธาต่อความรักตัวเอง  ฉันดูหมิ่น ศักดิ์ศรีของตัวเอง แต่วันนั้นก็ทำให้ฉันรู้กรายๆ  ว่าถูกปฏิเสธโดยคุณบอกในสิ่งที่ฉันไม่ชื่นชอบ  ไม่ชื่นชม  ไม่นิยม ในสิ่งที่คุณเป็น ใช่ศรัทธาเราต่างกัน  จากนั้นความเงียบงัน  ความอื้ออึงก็อยู่รอบตัวของฉัน  ที่ปราศจากคุณ  แต่ความเริงรื่น สนุกสนาน สดใส  ที่เป็นคุณกลับหมุนรอบคนอื่นอีกหลายคน  เป็นครั้งแรกที่ฉันเสียน้ำตากับการกระทำของตัวเอง  ที่ทำโดยมีเหตุแต่ไร้ผลที่คาดหวัง  แต่มีผลที่เจ็บปวดมาทดแทนสิ่งที่คาดหวัง  ใช่ฉันผิดหวังในตัวคุณ  การรอคอยที่มีแต่ความเงียบงันเป็นเพื่อนนั้น  มันทรมานสิ้นดี  คุณคงไม่เข้าใจมันหรอก เพราะคุณไม่ได้ให้ความสำคัญกับการรอคอยของฉันแม้นแต่น้อย แต่ยังคอยหว่านกลอักษรหลอกล่อใครต่อใครเรื่อยไป
 




ความเงียบงันที่เป็นเพื่อน  ทำให้ฉันได้สติว่า ฉันควรสละความรู้สึกที่มีมายาวนานเกือบสิบปีนี้ออกไปซะ  แล้วอยู่กับตัวเองด้วยความสุข  รักตัวเอง และทำหน้าที่  ทำความดี  คิดถึงสิ่งดีดีที่ตัวเองควรจะทำดีกว่าจะปล่อยตัวเองคิดถึง "ความไม่มี"  นั้นอีก   สิ่งที่ทำให้ฉันสละความรู้สึกที่มีต่อคุณไปได้    ไม่ใช่เพราะฉันพบใคร  หรือมีใคร และเลือกใครดอก ฉันไม่เคยเลือกใคร  ไม่เคยรักใคร  แต่คุณทำให้ฉันสละออกไปได้เพราะอักษรของคุณทั้งนั้น ไม่ใช่ใครอื่นเลย  เพราะยิ่งนานวันฉันยิ่งรู้ว่าคำว่า "สุภาพบุรุษ"  ไม่มีในผู้ชายอย่างคุณ  และเป็นครั้งที่สองที่ฉันน้ำตาคลอที่หลงคิดมานานว่าคุณคือสิ่งที่ดีและงดงามที่ได้พบ  ฉันเคยนิยามว่าคนทุกคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของฉันทุกคนเปรียบเสมือนหนังสือวิชาการเล่มหนึ่งที่ต้องพยายามอ่านเพื่อเรียนรู้  แต่คุณไม่ใช่ คุณคือห้องสมุดที่กว้างใหญ่  ที่ฉันจะได้เรียนรู้  เรียนรู้ไม่รู้จบ  ได้เรียนรู้ในเรื่องที่ไม่เคยรู้  และพยายามที่จะเรียนรู้อยู่ในห้องสมุดนั้น  แต่นั่นเป็นเพียงสิ่งที่ไม่มี  และมันก็ไม่มีจริงๆ  มันว่างเปล่า..(สูญเปล่า)





ฉันบอกตรงนี้  ฉันไม่ต้องการคุณคืนมาฉันต้องการตัดบ่วงที่คล้องความรู้สึกของฉันมายาวนานเกือบสิบปีนี้ออกไปซะ  ฉันหยิบยื่นมิตรภาพคืนให้เพื่อตัดเวรต่อกัน  ไม่ใช่เพื่อกลับมาให้คนอย่างคุณล้อเล่นได้อีก  คุณไม่ได้มันอีกแล้วขอให้เข้าใจ  "สายน้ำไม่ไหลย้อนกลับ"  คุณบอกเสมอๆ  และคุณน่าจะเข้าใจได้ดีว่าความรู้สึกของคนเราก็เช่นกัน....




จดหมายทุกฉบับที่ผ่านมาฉันเขียนเพราะฉันรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ  แต่นั้นเป็นสิ่งที่ล่วงไปแล้ว "สายน้ำไม่ไหลย้อนกลับ"  จริงไหม๊  จากนี้ไปฉันคงไม่เขียนถึงคุณอีก...เพราะฉันมั่นใจแล้วกับวันเวลาที่ผ่านมา ว่าคุณไม่เคยรู้สึกอะไรกับฉันเลย  
คุณปฏิบัติกับฉันเหมือนเช่นคนอื่นๆ   ทุกอย่างฉันเพ้อไปเองและวันนี้ฉันเข้าใจดีแล้ว  ฉันตัดความรู้สึกเหล่านั้นไปแล้ว   เมื่อก่อนฉันคิดว่าฉันยังมีคุณให้คิดถึง  แต่ ณ เวลานี้ฉันปล่อยวางความรู้สึกนั้นแล้ว   ฉันคงต้องกล่าวคำว่า "ลาก่อน"  จริงๆ  เสียที


คงมีแค่สิ่งนี้สิ่งเดียวที่ฉันจะให้คุณได้  ขอคุณรับไว้และอวยพรให้ฉันเช่นกัน
ขออวยพรให้คุณพบรักอย่างที่คุณต้องการ  ขอให้คุณรักใครได้อย่างจริงใจ  ขอให้คุณอย่าเสียใจ(เหมือนที่ฉันเป็น)  ขอให้คุณมีความสุขรักษาตนให้พ้นจากทุกข์ภัยทั้งสิ้น.