จดหมายรัก...เปิดผนึก III

บุหรง

ถึงคุณที่แสนคิดถึง...
"คิดถึง"  การเอ่ยปากบอกว่าคิดถึงนี่ช่างยากเย็นเสียกระไร   หากบอกไปต่อหน้าคุณ  ฉันคงไม่กล้าเอ่ยมันอย่างแน่นอน  แต่นั่นมันเป็นความจริงจากก้นบึ้งหัวใจว่า "คิดถึง คิดถึงเหลือเกิน"   ฉันที่บอกได้ ณ ขณะนี้เพราะการเขียนออกจากใจผ่านตัวอักษรนั้นง่ายกว่าการเอ่ยคำออกจากปากนัก  แต่ถ้าหากฉันได้สบตาพบหน้าคุณฉันจะใช้ความกล้าที่มาจากความรักที่สั่งสมไว้บอกคุณให้ได้  คาดว่าวันนั้นคงไม่มีวันมาถึงและไม่เกิดขึ้นจวบสิ้นลมหายใจของฉันและคุณ.  





คุณคงสงสัย  และรวมไปถึงผู้คนที่ผ่านมาอ่านเจอ  คงคิดสงสัยในฉัน...ว่านี่เป็นความรู้สึกที่แท้จริงหรือไม่   นั่นสิจริงหรือไม่  คงเหมือนที่ฉันสงสัยว่าจดหมายรักของยาขอบและวนิดานั้นคนทั้งคู่เขาเขียนจาก   ความรู้สึกที่มีต่อกันด้วยความรักแต่ถูกบีบไว้ด้วยเส้นด้ายของศีลธรรม  คือความรู้สึกของเขาจริงๆ หรือทำไมมันช่างบีบคั้นหัวใจฉัน  เมื่อได้อ่านจดหมายรักของยาขอบทำให้หัวใจฉันพลิ้วไหวไปกับสำบัดสำนวน   ที่อ่านแล้วเหมือนจวนเจียนจะขาดใจตามและทำให้คิดถึงจดหมายรักของ "เรา"  อืม...ฉันคิดว่าเป็นจดหมายรัก  คุณล่ะคิดเหมือนฉันไหม  นี่ก็เป็นอีกอย่างที่ฉันยังคงสงสัยและไม่แน่ใจ  แต่ฉันมั่นใจว่าทุกตัวอักษรของฉันไม่ได้เต้นระบำบนเส้นด้ายศีลธรรมอย่างแน่นอน   





อีกอย่างหนึ่งที่จดหมายรักของ "เรา" ไม่เหมือนของยาขอบเพราะเทคโนโลยีล้ำสมัย  เราไม่ต้องมานั่งคัดลายมือให้อ่านง่าย ไม่ต้องจับปากกาให้ปลายจดจ่อเน้นลงบนกระดาษ แต่ใช้ปลายนิ้วสัมผัสแป้นอักษรบอกเล่าเรื่องราวของหัวใจ  และไม่ต้องเสียเวลาไปหย่อนลงตู้ไปรษณีย์แล้วรอลุ้นว่าบุรุษไปรษณีย์จะส่งถึงเมื่อใด  ในยุคที่เทคโนโลยี  ล้ำสมัยเราส่งโดยผ่านไปรษณีย์อิเล็กทรอนิกส์ที่เราเรียกว่า "Email"  ส่งถึงรวดเร็ว  แต่ในทุกครั้งฉันมักหวั่นใจว่าระบบจะขัดข้องจนไม่อาจนำอักษรจากใจส่งไปถึงอีกใจ  กลัวจะไปตกอยู่กลางอากาศที่ไหนสักแห่ง  ซึ่งก็มีมันเคยเกิดขึ้น  แต่ฉันก็แอบสงสัยว่ามันเกิดขึ้นจริงหรือคุณเองไม่ยอมรับว่าได้รับมันแล้ว.





เมื่อใดอ่านจดหมายของคุณหัวใจฉันมักเต้นผิดจังหวะ  ฉันคอยเฝ้าสังเกตจังหวะของมันทุกครั้งที่สัมผัสอักษรของคุณ  ใหม่ๆ ในช่วงแรกๆ ก็เต้นผิดจังหวะแต่การเต้มจังหวะต่างกัน ช่วงแรกนั้นจังหวะสนุกสนานเหมือนเราฟังเพลงเร้า  แต่พอเวลาผ่านหลายปีจังหวะการเต้นของหัวใจกลับเปลี่ยนไป เปรียบดุจพลิ้วไหวอยู่กลางฟลอร์เต้นรำที่แสนโรแมนติกรื่นรมย์ เบิกบาน  หัวใจฉุ่มฉ่ำในถ้อยอักษรที่อ่านพลิ้วไหวในหัวใจนี่หรือที่เขาเรียกว่า "หลงรักในอักษร"  คงจริงแน่แท้แล้ว  ฉันอยากจะบอกคุณฉันไม่เคยหลอกใจตัวเองว่า "รัก"  และยอมรับว่าใช่    มีสิ่งหนึ่งที่ฉันอยากจะบอกคุณว่า  "ความรัก ของคนคนหนึ่งไม่ได้เกิดขึ้นโดยง่าย  และไม่ใช่เกิดกับใครก็ได้ในโลกนี้" สำหรับฉบับนี้ฉันคงเขียนแต่เพียงนี้  ฉันต้องเดินทางไว้ฉันคิดถึงคุณจนทนไม่ไหวฉันจะมา "กระซิบคำ"  ที่นี่  เพื่อบอกคุณในฉบับหน้านะคะ