4 มีนาคม 2546 21:49 น.
บุหงารำไป
เหงาจัง
เธอ...เธอ...คนเดียว
แอ[เหลียวทั้งวัน...
อยากอยู่ใกล้ชิดกัน
นานวันสักที....
สวยขาวนวลผ่อง...
ดุจละอองดอกไม้...
กลิ่นหอมโดนใจ....
อยากได้เด็ดดม...
เรียนอยู่ปีสอง...
แอบมองบ่อยครั้ง...
ยามเธอหันหลัง...
มันฝังแล้วในใจ....
เหมือนรักฝ่ายเดียว....
เธอไม่เหลียวแลมองหา...
ปล่อยฉันเดินไปมา....
ทุกครั้งคราใด....
แสนเศร้าเหลือเกิน....
สุดท้าย...เธอเมินหน้าเฉย...
เหมือนทิ้งฉันไปเลย....
มิสนเชยชม...
ขอบวชแล้วนะ...
เธอมีแล้วจะยิ้มให้ฉันบ้างไหม....
แก่คนนี้อมทุกข์ตรอมใจ...
อยากฝากไว้....สงสารด้วยที....
ดอกไม้ดอกนี้...
บุหงา...ที่หอม...
รำไป...พร้อมยินยอม...
ถูกล้อมด้วยความเหงาตลอดมา....
4 มีนาคม 2546 14:54 น.
บุหงารำไป
ดื้อนักจริงหนอ
ทำไมดื้อจัง
หันหลังทุกเมื่อ
ทำท่าคล้ายเบื่อ
ติดเชื้ออะไร
ถามหน่อยหน้าบึ้ง
ขี้หึงหวั่นไหว
หรือโกรธกับใคร
ถึงได้ดุจัง
รู้ไหมคนนี้
คนที่คาดหวัง
กอดเธอพร้อมพลัง
ฉุดรั้งเต็มทรวง
คนนี้อกว่าง
อยู่กลางยามช่วง
เสาะหาทั้งปวง
คนรักบ่วงใจ
ดูสิทำหยิ่ง
มิทิ้งเชื้อไว้
โปรดทิ้งให้ไกล
หันใกล้ฉันที
ฉันทุกข์เหลือเกิน
ห่างเหินเธอนี้
คิดถึงแรมปี
เดือนยี่อดนอน
สงสารบ้างไหม
คนใกล้เคียงหมอน
หากน้อม...จะวอน
จะสอนให้ดี....
27 กุมภาพันธ์ 2546 22:01 น.
บุหงารำไป
เฝ้าคิด ติดอก
ใช่แล้วเธอคนนี้ คนที่เฝ้ามองหา
สม่ำเสมอแลทุกครา มิน่าอยู่นี่เอง
รู้ไหมใจจริงแท้ เพียงแค่เห็นหน้าเด้ง
ซาบซ่านมือเท้าเกรง ได้เพ่งแม้นครั้งเดียว
รู้ไหมใจคนนี้ คนที่แอบแลเหลียว
ทุกยามมิเดี๋ยวเดียว มิเบี้ยวเหลียวอื่นใคร
ทุกครั้งยามเข้าทัก เธอมักเอ่ยปากไล่
รู้ไหมแสบดวงใจ ข้างในที่เย็นชา
เธอทำเหมือนคนหยิ่ง ใจจริงหมิ่นคุณค่า
คนนี้ไร้น้ำยา เหมือนว่าทำหมางเมิน
สมมุติบ้านไฟไหม้ คนนี้ช่วยได้เนิ่น
มิปล่อยเธอวิ่งเดิน หนีไฟเหินฉับพลัน
พร้อมเสมอหากช่วยได้ ถึงตายก็มิหวั่น
เพื่อเธอใจเดียวกัน มุ่งมั่นเพื่อเธอ
แต่เธอกลับตรงข้าม ชอบห้ามคนนี้เสมอ
อย่ายุ่งเดี๋ยวอาจเจอ ทีเผลอถูกรุมตี.......
หน้าส่วนตัว
836
