13 ตุลาคม 2545 20:00 น.
บุษราคัม
สุรีย์ศรี รวีส่อง ผ่องอำไพ
สว่างไสว ใสสด จรดหล้า
ทินกร รอนๆแสง สุริยา
หมู่นกกา พากันผิน บินกลับรัง
สนธยา มาเยือน เพื่อนรัตติกาล
รวิวาร ผ่านไป ไม่กลับหลัง
รัชนีกร จรสู้ฟ้า มาอีกครั้ง
เปรียบได้ดัง ดั่งมนุษย์ ไม่หลุดกรรม
ต้องเวียนว่าย ตายเกิดไป ไม่จบสิ้น
คนเดินดิน ไม่สิ้นภพ บรรจบซ้ำ
เพราะกิเลส เหตุวิบาก จากผลกรรม
จึงกระทำ ให้จำต้อง ล่องห้วงเวร
สู่วัฏฏะ อบาย ไม่คลายทุกข์
บ่พบสุข ปลุกใจ ให้เกษม
ต้องชดใช้ ไปตามกฎ หมดกรรมเวร
คือหลักเกณฑ์ ไม่เอนเอียง เที่ยงแท้เอย
13 ตุลาคม 2545 18:51 น.
บุษราคัม
ใจทมิฬ หินชาติ ขาดศีลธรรม
อกุศลกรรม นำทาง สร้างฉิบหาย
ทำความชั่ว มั่วเริงชู้ สู่อบาย
ต้องเวียนว่าย ไม่สิ้นสุด มนุษยเปรโต
ทำระยำ ต่ำช้า น่าสังเวช
มนุษย์เปรต กิเลสมิด จิตโมโห
ใจมืดบอด ปลอดวิชชา สัมปันโณ
มนุษยเปรโต โมหะหนา ปัญญาทราม
ใจมืดดำ ขาดสัมมาทิฐิ
ห่อนหิริ โอตตัปปะ ระงับห้าม
ไฟราคะ จะเผาไหม้ ใจทุกยาม
คอยลุกลาม ตามทำร้าย แม้วายปราณ
เมื่อมีชีพ รีบสร้าง ทางกุศล
ล้างกมล หม่นไหม้ ไร้แก่นสาร
ใช้หลักธรรม นำชีวิต จิตเบิกบาน
จักสราญ พานพบ ประสพบุญ
ปล. ขอบคุณ พี่ ตะเอ๋า ที่ส่ง คำ บาลี เกี่ยวกับ
มนุสฺสเปโต (บาลี) มาให้นะคะ
(สันสกฤต) มนุษยเปรโต = มนุสฺสเปโต (บาลี)
ในศาสตนาพุทธ เรานิยมภาษาบาลีมากกว่า
11 ตุลาคม 2545 19:15 น.
บุษราคัม
ดวงจันทร์เพ็ญ เย็นใจ ในหน้าหนาว
สุกสกาว ราวสวรรค์ สรรค์สร้างให้
รัชนี ที่ทรงกลด แสนสดใส
สุดอำไพ วิลัยตา น่าชื่นชม
ภายในจันทร์ นั้นมีใคร อยู่ในนั้น
หรือที่นั่น ฉันเคืองเธอ เป็นคู่สม
ดวงจันทรา นั้นน่า อภิรมย์
มานั่งชม ห่มเงาจันทร์ ให้ฝันดี
11 ตุลาคม 2545 19:11 น.
บุษราคัม
ลมหนาวมา เมื่อไร ให้ใจหนาว
ปวดอกร้าว หนาวสะท้าน ต้านไม่ไหว
ผ่านลมหนาว มากี่ครั้ง ยังหนาวใจ
ไม่มีใคร ให้ใจอุ่น หนุนตักนอน
ขาดคนใกล้ ให้หัวใจ ได้คิดถึง
ขาดคนซึ้ง ตรึงจิต ชิดสมร
ขาดรักห่ม ตรมหทัย ให้ร้าวรอน
ขาดงามงอน ห่อนรัก ประจักษ์ทรวง
นอนผิงไฟ ให้กาย ได้อบอุ่น
ใช้หมอนหนุน แทนตัก รักสุดหวง
นอนห่มผ้า หนาแทบแย่ แม่พุ่มพวง
อยากจะควง ดวงสุดา มาห่มใจ
ปล. กลอน นี้ ได้แรงบันดาลใจ จาก เพลง ลมหนาว ของ ที ฟอร์ ที ค่ะ เพลงโปรด
แต่งกลอนดุๆมาหลายกลอน ขอแต่งกลอนหวานต้อนรับหน้าหนาวนะคะ
11 ตุลาคม 2545 19:04 น.
บุษราคัม
ม่านฟ้าฝัน เหมันตฤดู
หมอกงามหรู ดูสลัว เป็นรั้วฟ้า
โอบกอดภูผางาม อร่ามตา
ห่มทิวา อาภากร สิงขรงาม
ใต้หมอกเย็น เห็นเจ้าชาย ในสายหมอก
ดูภายนอก ออกสง่า น่าเกรงขาม
เกียรติฟูเฟื่อง เลื่องลือ ระบือนาม
ไม่ถอยคร้าม ยามที่ ตนมีภัย
เป็นเจ้าชาย ภายใจใน ให้แก่มิตร
เมตตาจิต ศิษย์นิยม ชื่นชมไซร้
อาวุธคือ คุณธรรม ประจำใจ
ตระเวนไป ในแหล่งหล้า หากลอนกานท์
ขี่ม้าขาว ราวเมฆา ตามหาฝัน
เพื่อรังสรรค์ กลั่นกลอนโคลง จรรโลงสาร
มธุรส พจน์สำอาง สร้างตำนาน
เพื่อสืบสาน งานศิลป์ ปิ่นวรรณกรรม
ปล. กลอนนี้ บุษ ขอแต่งให้ เจ้าชายในสายหมอก อาจารย์ ณธีร์ Thaipoem ที่เคารพ ค่ะ
หน้าส่วนตัว
2670
